Hoe zou ze meer herinneringen kunnen krijgen? En hoe kon ze aan de herinneringen komen die ze nodig had om haar eigen verleden te kunnen reconstrueren? Ze moest nog meer haar best doen dan ze tot nu toe had gedaan en dan maar hopen dat er iets zou gebeuren.
Shauna probeerde haar ervaringen te herleiden tot het minimale aantal factoren dat een rol speelde als ze weer een droom of een visioen kreeg. Tegen de tijd dat ze het dorp Gonzales bereikte, wist ze dat twee factoren in ieder geval een rol speelden: fysieke aanraking en emotionele kwetsbaarheid.
Het eerste was gemakkelijk; het tweede moeilijker te bewerkstelligen. Ze kon dat soort openheid in een persoon alleen maar uitnodigen, niet opeisen. En ze wist ook niet of ze naar bijzondere herinneringen kon vissen. Als ze was overgeleverd aan de genade van neuronen die willekeurig door de geschiedenis heen ontvlamden, zou het blootleggen van de waarheid veel te lang gaan duren.
En de prijs voor haar trots zou wel eens hoger kunnen zijn dan ze bereid was te betalen. Het hele fiasco met Scott Norris zou op zekere dag in druk kunnen verschijnen.
Niettemin had ze, tegen de tijd dat ze de buitenwijken van Austin bereikte, een vaag plan ontwikkeld om van Wayne zo veel mogelijk feiten los te krijgen.
Geen geheimen meer, had hij gezegd. Daar zou ze hem aan houden.
Shauna overwoog om Corbins telefoon weer te gebruiken, maar besloot toen om het toch maar niet te doen. Stel dat Wayne het nummer zou herkennen. Ze reed naar een benzinestation om daar te bellen. Ze belde Wayne. Toen de telefoon een keer was overgegaan, werd er opgenomen.
‘Shauna?’
‘Way… met wie spreek ik?’
‘Shauna, waar zit je. We waren erg ongerust.’
‘Oom Trent?’
‘Ik ben hier vanmorgen aangekomen om je te bezoeken, kind. Wayne vertelde mij dat je alles weet.’
‘Ik weet zeker dat ik niet alles weet.’ Ze vroeg zich af hoeveel meer leugens Wayne de beste vriend van haar vader had verteld om de schijn op te blijven houden, hoeveel spelletjes hij tegelijkertijd kon spelen. Ze zou voorzichtig moeten zijn met wat ze zei om ook het leven van Trent Wilde niet in gevaar te brengen.
‘Sorry voor al die geheimen, Shauna. Ik wilde er zelf met je over praten als de tijd er rijp voor was. Dat moment brak sneller aan dan we gedacht hadden. Ik hoop dat je begrijpt dat we dat noodzakelijk achtten.’
‘Natuurlijk.’ Hoewel dit bijzondere stukje informatie veel vragen ombeantwoord liet. ‘Waar is Wayne?’
‘Hij maakte zich grote zorgen.’
‘Ik heb toch een briefje voor hem achtergelaten.’
‘Dat was niet genoeg, schat. Hij is aan het douchen.’
‘Zeg hem maar dat ik eraan kom.’
‘Ik heb een beter idee: laten we elkaar over een half uur ontmoeten bij Town Lake. De picknickplaats bij de parkeerplaats in het zuiden. We brengen wel het een en ander mee.’
‘Ik zou liever…’
‘Landon is ook weer terug, Shauna. Laten we eerst praten voordat je hem weer spreekt.’
‘Met een beetje geluk spreek ik hem helemaal niet.’
‘Dus we zien elkaar bij Town Lake.’
‘Oom Trent? Hoe gaat het met Rudy?’
‘Hij mist je, kind. Maar verder maakt hij het goed. Pam Riley weet hoe ze met hem moet omgaan.’
‘Wilt u eens met Patrice praten? Zodat ze mij niet meer buitensluit en ik Rudy weer mag bezoeken?’
‘Ik kan met haar praten, maar of ze naar mij luistert…’
‘Landon wil niet eens proberen haar op andere gedachten te brengen.’
‘Ik zal doen wat ik kan, schat.’
‘Bedankt.’
‘Tot zo.’
Ze wachtte in het gras langs de kant van het fietspad, keek naar het stromende water in de rivier en overwoog of haar idee zou werken of volkomen mislukken. Als dat laatste het geval was, zou ze waarschijnlijk met consequenties te maken krijgen die ze niet kon overzien. Misschien moest ze haar plan opgeven en iets bedenken wat redelijker was.
Als er in haar situatie al iets was wat in de categorie redelijkheid viel.
Ze hoorde haar naam roepen en toen ze zich omdraaide, zag ze Wayne. Hij liep voor Trent Wilde uit en zwaaide naar haar. Wayne was zijn baas maar een paar passen voor en toen hij haar bereikte, trok hij haar tegen zich aan.
‘Is alles goed met je? Waar ben je geweest? Waarom heb je het niemand verteld?’ Ze had de zorg in zijn stem niet verwacht, maar het maakte haar nog meer gespannen. Wat een bedrog.
Maar ze zou meespelen.
‘Ik heb toch een briefje achtergelaten. Heb je het niet gezien?’
‘Jawel, maar nu Smith vermoord is, haal ik me… Je had me wakker moeten maken, of Khai. Iemand. Waar heb je gezeten?’
‘Ik… door die moord ben ik ook van slag. Ik had tijd nodig om na te denken.’
‘Doe dat de volgende keer hier, oké? Bij mij. Ik zal je voldoende ruimte geven en toch bij je in de buurt blijven.’