‘Ja.’
Heel even was Shauna bang dat hij haar zou gaan kussen. Of slaan. Toen ze zich uit zijn greep probeerde los te rukken en het haar niet lukte, sloot ze haar ogen en hield ze haar adem in, wachtend op wat komen zou.
Hoewel ze er net nog op gehoopt had, was ze niet voorbereid op de lichtflits die kwam – de heldere belofte van een inzicht, de verwachting van wat informatie die Miguel haar uit zichzelf niet wilde geven.
Ze verwachtte ook niet dat dit gevolgd zou worden door een moment van duisternis, onmiddellijk en totaal en huiveringwekkend. Ze zou er weer uitkomen met niets.
Het duizelde haar alsof haar geest over een veld heen werd geschopt. Ze deed haar ogen weer open en spreidde haar armen, haar handpalmen naar beneden, duizelig.
Miguel stond voor haar, achteruitgedeinsd, zijn stoel omgevallen alsof hij overeind gesprongen was en de stoel had omgestoten. Hij staarde haar aan, een hand tegen zijn voorhoofd, het gebaar van een wanhopige man.
Hij boog zich naar haar toe, pakte haar arm en rukte haar overeind.
‘Je moet nu echt gaan.’ Deze keer was er geen tegenstrijdigheid tussen zijn woorden en de toon waarop hij het zei. Hij trok haar mee de kamer uit.
Toen ze langs de bank liepen, raapte hij de map van de zitting op, drukte die tegen haar borst, zodat ze hem wel moest aanpakken, en trok haar toen verder mee naar de deur.
‘Er zijn dingen die je beter kunt vergeten,’ zei hij terwijl hij de deur met zijn vrije hand opendeed.
Wat was er gebeurd? Hoe had dit allemaal zo snel kunnen gaan?
‘Nu praat je net als Wayne,’ klaagde ze, zwaar teleurgesteld.
‘Als wie?’ Miguel verstevigde zijn greep op haar arm en haar
vingers begonnen gevoelloos te worden.
‘Wayne Spade. Een… collega.’ Het beeld van Miguel die dat pistool richtte zou ze niet kwijtraken. ‘Je kent hem wel, denk ik. En ik vermoed dat je hem niet mag.’
‘En waarom vermoed je dat?’
‘Hoeveel journalisten die jij kent, lopen er rond die mensen dreigen te doden?’
‘Heeft hij je dat verteld?’
‘Niet met zo veel woorden.’
‘Weet Wayne dat je hier bent?’ vroeg Miguel.
Shauna schudde haar hoofd. Miguel liet haar los en ze liet zich tegen de muur zakken. Ze voelde zich hopeloos. Ze kon zich van deze man of zijn huis in haar verleden niets meer herinneren. Hij streek met zijn hand over zijn baard en zag haar frustratie. Ze liet zich tegen de muur op de grond zakken en legde haar hoofd achterover.
‘Shauna.’Toen ze naar hem opkeek, knielde hij voor haar neer. Het geluid van zijn stem, zacht nu en haar naam uitsprekend, vervulde haar met nieuwe hoop.
‘Ik help je op een manier die je nu niet kunt begrijpen. Hoe het nu ook voor je lijkt, je moet geloven dat ik het doe om je te beschermen. Het is voor je eigen bestwil.’
Ze schudde haar hoofd.
‘Shauna.’
‘Ik heb meer nodig.’
‘Ik kan je niet meer vertellen.’
‘Je bedoelt dat je het niet wilt.’
‘Ik bedoel dat ik het niet kan.’
‘Waarom niet?’
Miguel zuchtte en pakte haar schoenen, die een eindje verderop op de grond lagen. Hij pakte haar rechtervoet en deed de schoen aan haar voet, een gebaar van tederheid, waardoor ze de verpletterende realiteit vergat behalve één ding: deze kleine bungalow in Victoria, Texas, zou wel eens de enige veilige plaats op de hele wereld voor haar kunnen zijn.
Hij schoof ook de linkerschoen aan haar voet en hielp haar toen overeind.
‘Ik wil je nog één ding vertellen dat je moet weten.’
‘Alsjeblieft.’
‘Wayne Spade is niet je vriend.’
‘Vertel me liever iets nieuws.’
Miguel staarde haar aan. Hij liet haar hand los en deed een stap achteruit. Alle tederheid was nu verdwenen. Hij legde zijn hand op haar schouder en duwde haar de deur uit.
‘Je mag hier niet meer terugkomen,’ zei hij.
Toen ze zich omdraaide, deed hij de deur dicht. Ze hoorde hem de grendel verschuiven.
20
Shauna zag weinig van de omgeving toen ze in noordelijke richting terugreed over de snelweg naar Austin, waar Wayne en het rechtssysteem verwachtten dat ze zou zijn. Ze moest het allemaal verwerken. Ze had een plan nodig.
Naar Victoria gaan was een belachelijk idee geweest. Anderzijds was het niet belachelijker geweest dan haar andere onderzoeksmethode – het stelen van andermans herinneringen. En Miguel Lopez in levenden lijve was er in ieder geval een bevestiging van dat de herinneringen die ze overnam, op waarheid berustten. Het vertrouwen in haar bekwaamheid was aanzienlijk toegenomen.
Ze was een dief van herinneringen geworden zonder dat ze er enig idee van had hoe ze aan deze vaardigheid gekomen was. Maar ze begreep tegenwoordig heel weinig en ze had belangrijkere zaken aan haar hoofd.