Deze raadsels plaatsten haar voor een dilemma. Shauna, houd rekening met de waarschuwing… vergeet en wees gelukkig. Haar twee ontmoetingen met Corbin waren wel geheimzinnig maar niet dreigend geweest. Deze berichten sloten dichter aan bij het gedichtje, het fragment dat de moordenaar voor haar had achtergelaten om te lezen. Veel beter te vergeten en te glimlachen…
Ze controleerde de tijden. Bijna half vier in de morgen. Had Corbins moordenaar die verzonden, met de bedoeling dat ze het verband zou zien? Waarom? Om haar zo bang te maken dat ze haar onderzoek zou opgeven?
Was Wayne de moordenaar?
Hij had geweten dat Corbin haar die ochtend zou spreken.
Hij zou de bungalow ’s nachts verlaten kunnen hebben zonder dat ze dat gemerkt had.
Ze had hem niets verteld over deze tekstberichten en ze vroeg zich nu af wat hij had gedacht toen hij erachter kwam dat ze dat niet had gedaan. Ze ging weer terug naar de adressenlijst en zocht naar Miguel Lopez. Ze vond hem, met slechts één telefoonnummer achter zijn naam, het kengetal van Austin. Zonder zich te realiseren hoe vroeg het nog was, belde ze het nummer in de hoop…
Waar hoopte ze eigenlijk op?
Een berichtje op het schermpje vertelde haar dat het nummer niet meer bestond. Natuurlijk. Hij was niet meer in Austin. Pas toen drong het tot haar door hoe dwaas ze was geweest om het vermiste mobieltje van een vermoorde man te gebruiken.
Niettemin dwong ze zichzelf ertoe ook de andere namen in het adressenbestand te controleren. Bijna onderaan de lijst stopte ze. Sabueso. Het pseudoniem op de e-mails van Khais envelop. Het kengetal van het telefoonnummer was 312. Corpus Christi?
Was Sabueso Miguel Lopez? De Lopez die zich schuilhield? Ze had geen idee, alleen de naam van een latino en een Spaans woord… misschien.
Zou ze het telefoontje wel gebruiken? Ze had er al een keer mee gebeld. Een tweede telefoontje kon het niet erger maken dan het al was. Ze belde. Het was nog geen kwart over vijf.
De telefoon ging een paar keer over zonder dat ze een voicemail hoorde.
Ontmoedigd gooide ze het telefoontje in de plastic boodschappentas op de vloer van de auto en pakte Corbins camera op, een high-end digital Nikon D3, zoals er op het frontje stond. Ze wist niet veel van camera’s maar ze nam aan dat een professionele fotograaf voor zo’n ding veel geld zou neertellen. Shauna hoopte dat het toestel niet beschadigd was toen het op de grond was gevallen.
Het duurde een paar minuten, maar toen kwam Shauna erachter hoe ze het LCD-schermpje moest activeren om de opgeslagen afbeeldingen te kunnen bekijken.
De eerste foto’s waren van een verkeersongeluk, waarbij een auto en een motorfiets betrokken waren. Gedateerd zaterdag. Toen foto’s van een of andere bestuursvergadering – een schoolbestuur misschien – boze jonge mensen en (vermoedelijk) hun ouders. Gedateerd vrijdag. Nog een paar afbeeldingen.
Shauna hield haar adem in. Ze zag tientallen foto’s van haar met onderaan de digitale tijdstempels voor vrijdag en donderdag. Ze stond samen met Wayne in de rij bij het Dobie Theater. Ze liep het ziekenhuis binnen voor haar afspraak met dokter Harding. Wayne kuste haar bij Barton Springs. Ze kwam aan bij het gastenverblijf op het landgoed van haar vader. Hoe was hij op het terrein gekomen? Buiten het gerechtsgebouw. Buiten de rechtszaal. Zij, terwijl haar verzoek om borgtocht werd ingediend.
Corbin Smith had op de dagen die volgden op haar thuiskomst al haar gangen vastgelegd. Als ze dat geweten had, was ze banger voor hem geweest dan ze ooit voor Wayne was geweest.
Terwijl ze verder terugging dan donderdag naar het eerste deel van de week, leek het erop dat Corbin alleen met zijn werk bezig was geweest.
Shauna bekeek de verhalen in beelden helemaal terug tot de voorafgaande zaterdag en ze wilde de camera weer afsluiten toen ze een bekend gezicht zag.
Wayne in gesprek met twee andere mannen op een locatie die ze niet thuis kon brengen. Een tiental foto’s van dezelfde bijeenkomst maakten de situatie slechts iets duidelijker. Ze stonden op een of ander industrieterrein, een scheepswerf of zoiets.
De batterij van de camera was leeg. Ze kon hem niet opladen, in ieder geval niet op dit moment. Uit voorzorg zette ze ook Corbins telefoon uit.
Waarom had Corbin belangstelling voor Wayne? Het was duidelijk dat deze foto’s genomen waren zonder dat Wayne er iets van gemerkt had. Wayne had Corbin buiten het gerechtsgebouw niet herkend. Of had hij gelogen? Maar ze kon niets van wat Wayne haar gezegd had meer vertrouwen.
Shauna zuchtte. Ze wist in feite niet meer dan een half uur geleden. Ze keek naar het klokje op het dashboard. Bijna half zes. Ze reed de snelweg weer op en ging op weg naar Victoria.
Om half zeven leende ze een locale kaart van de bediende van een benzinestation en tegen kwart voor zeven, toen het zonlicht op haar vuile voorruit viel, reed ze langs een bescheiden park in een middenklasse woonwijk. Ze sloeg twee keer linksaf en vond het huis dat ze zocht, een kleine, bakstenen bungalow met een verwaarloosde voortuin die verscholen ging onder bruine bladeren.