Als het op niets uit zou lopen, zou ze zelfs nog eerder terug zijn.
Hoe moeilijk zou het zijn om ongemerkt te vertrekken? Ze zou zich moeten haasten.
Ze kleedde zich in het donker aan en pakte de artikelen die ze in de la van haar kaptafel had gelegd. Ze vond haar tasje met Rudy’s sleuteltjes en haar mobiele telefoon erin.
Bij het licht van het schermpje van haar mobieltje schreef ze een briefje voor Wayne dat ze op het nachtkastje legde, waar hij het ongetwijfeld zou vinden. Maak je geen zorgen. Tegen de middag ben ik weer terug. Tegen die tijd zou ze wel iets verzonnen hebben om haar afwezigheid te verklaren. Ze weifelde even en besloot toen haar mobieltje bij het briefje achter te laten. Wayne zou denken dat ze het vergeten had en zou zich minder zorgen maken dan als ze de telefoon niet op zou nemen.
Shauna deed voorzichtig de slaapkamerdeur open. De stilte in de bungalow veroorzaakte een gezoem in haar oren en ze aarzelde. Visioenen van Corbin Smith die bloedend in zijn bed lag, daagden haar beslissing uit om Wayne niet te vertellen wat ze ging doen. Had de moordenaar van Corbin haar ook op het oog? Wachtte hij tot ze alleen zou zijn?
Wayne zou haar ongetwijfeld tegenhouden.
Een moordenaar zou haar voorgoed tegenhouden.
Maar ze moest meer weten over Miguel Lopez.
Ze liep door de schemerige woonkamer, verliet zonder verdere problemen het huis en liep het trapje van de veranda af naar Waynes truck. Het portier was niet afgesloten. Ze stak haar hand achter de passagiersstoel om haar jas te pakken. Met een beetje geluk zou het briefje met het adres nog steeds in de zak van haar jas zitten. Haar vingers sloten zich om de kraag en ze trok.
De jas haakte ergens achter en ze gaf een ruk. De jas vloog naar buiten en er vielen twee zilverglanzende voorwerpen op de grond die het geluid van een paar vallende stenen maakten.
Ze keek angstig naar het huis en verwachtte half en half dat er licht aan zou gaan.
Alles bleef donker.
Ze ademde uit en bukte zich om de voorwerpen op te rapen, maar toen ze zag wat het was, aarzelde ze. Het maanlicht viel op een mobiele telefoon die opengeklapt was toen hij de grond raakte, en een camera.
De telefoon was niet van Wayne. Ze keek naar het vaag verlichte schermpje.
C. Smith.
Corbin Smith?
Ze wilde de camera oppakken, maar stopte toen ze een in een plastic hoesje gestoken label zag dat aan de riem was vastgemaakt.
Het was een persinsigne. Corbins foto glimlachte haar vanaf de grond toe.
Alle twijfels die ze ten aanzien van Wayne Spade had gekoesterd, werden plotseling zekerheid.
De angst die ze nu voelde was nieuw en niet vertrouwd. Het bloed trok uit haar gezicht weg, waardoor ze op haar knieën zonk om niet te vallen. Ze rilde.
Ze bedacht dat er geen verklaarbare reden voor Waynes beslissing was om deze dingen hier te verstoppen. Wilde hij haar voor de moord laten opdraaien?
Ze had de tegenwoordigheid van geest om Corbins spullen niet met haar blote handen aan te raken. Ze stak haar armen in de mouwen van haar jas en pakte toen de camera en daarna het telefoontje met haar door de mouwen bedekte handen op en klemde ze tegen haar borst.
Toen haar duizeligheid wat afnam, sloot ze het portier van de truck met een klik – in haar oren veel te luid – en liep zo snel en zachtjes mogelijk naar Rudy’s auto toe.
Toen ze in de auto zat, deed ze de portieren meteen op slot. Ze stond voor het gastenverblijf geparkeerd en wist dat iemand haar zou horen als ze de motor zou starten. Ze zette de versnelling daarom in zijn vrij en liet de auto achteruit het licht aflopende garagepad af rijden. Toen de auto bij de garages van het grote huis tot stilstand kwam, startte ze de motor en reed van het terrein af.
De beveiligingsagenten zouden haar ongetwijfeld gezien hebben, maar daar maakte ze zich geen zorgen over.
Binnen een paar minuten reed ze over de 183 in zuidelijke richting Austin uit.
Toen ze langs Lockhart reed, zag ze een supermarkt die dag en nacht open was. Ze nam de volgende afslag en reed terug om latex handschoenen te kopen. Toen ze die niet kon vinden nam ze genoegen met een paar rubber handschoenen. Ze waren een beetje te groot maar ze kon er in ieder geval het telefoontje en de camera mee vastpakken.
Geparkeerd onder het licht van een lantaarnpaal op de parkeerplaats, haalde Shauna de spulletjes van Corbin uit haar jas en zocht toen naar het papiertje met het adres dat, naar ze hoopte, nog steeds in de zak moest zitten. Het zat er inderdaad nog in. Ze vouwde het open en legde het op het dashboard.
Toen klapte ze Corbins telefoontje open. Ze nam zijn adressenbestand door maar herkende niet een van de eerste paar namen. Ze liep snel de lijst met recente telefoongesprekken na en vond bovenaan de lijst de drie verontrustende tekstregels die op de ochtend dat Corbin vermoord was, naar haar telefoon gestuurd waren. Ook haar antwoord stond erop: Wie ben je?
Had Corbin die verzonden? Waarom?