‘Klamp je er niet aan vast, maar laat het je veranderen. Een verandering ten goede. Dat is een belangrijk verschil en dat leidt altijd tot leven. Bedenk dat Areya mijn leven gered heeft.’
‘Dat is belachelijk, Khai. Ik bedoel alles heel letterlijk en jij praat alleen maar in raadselen terug.’
‘Doe dan maar wat je wilt.’ Khai zette haar nog volle kopje op het dienblad. ‘Vergeet. Vergeet wie je bent. Leid een leventje dat je veilig lijkt. Ik beloof je: het zal armzalig zijn en het onthouden niet waard.’
Shauna lag een uur lang te snikken. Ze ergerde zich, kreeg allerlei ideeën en verzonk vervolgens in afwezigheid. Wayne stoorde haar in haar overpeinzingen door haar te vragen of ze iets wilde eten; hij wilde wel iets voor haar gaan halen als ze belangstelling had. Ze vroeg om een kom soep.
Shauna begreep dat Khai geloofde in wat ze zei. En ze wist dat het een redelijk argument was, en dat ze het bij haar beslissing om of Waynes advies of dat van Khai op te volgen, moest overwegen.
Zelfs haar eigen verlangens wedijverden met elkaar. Ze wilde leven en ze was er tegelijkertijd bang voor. En als iemand haar zou doden om te proberen de waarheid te onthullen, dan moest die waarheid dwingend en waardevol zijn. Ze wilde echt weten wat er gebeurd was, allereerst om vrijgesproken te worden van de schuld die ze voelde over de toestand van haar broer, en misschien ook om uit de gevangenis te blijven, hoewel er geen enkele garantie bestond dat het aan het licht komen van de waarheid dit als gevolg zou hebben.
Uiteindelijk koos ze voor een middenweg door niet zozeer een beslissing te nemen als wel door een ultimatum te stellen.
Ze had de dossiers die Khai haar de avond ervoor had gegeven. Ze zou ze nog eens grondig doornemen om na te gaan of ze iets zou kunnen vinden waarmee ze verder aan de slag kon. Als ze die doorgenomen had en nog niets wijzer geworden was, zou ze het er verder bij laten zitten en wel zien wat de toekomst zou brengen.
Shauna liet zich van het bed glijden en liep naar de kaptafel waarin ze de artikelen en e-mails had weggestopt. Ze maakte er drie stapeltjes van – artikelen, e-mails en één cd – geordend op datum. Het materiaal had betrekking op de periode februari tot augustus van dat jaar, beginnend bij Landons overwinning bij de nationale voorverkiezingen en ongeveer eindigend één week voor het ongeluk.
Ze las de eerste twee artikelen die betrekking hadden op Landons overwinning en de door hem ingediende hervormingswet ten aanzien van de gezondheidszorg die zo populair was bij de middenklasse. Ze pakte het derde artikel op en keek naar de foto, een mooie opname van Landon en Rudy tijdens de campagne. Ze zaten tijdens een diner naast elkaar over een papier gebogen, heel intiem en geconcentreerd terwijl de andere gasten op de achtergrond nauwelijks zichtbaar en wazig waren.
Op de foto kwamen de gelijkenissen tussen vader en zoon, die Shauna nooit eerder opgevallen waren, sterk naar voren. Rudy en Landon hadden altijd al op elkaar geleken, maar de overeenkomst was op deze foto zo treffend dat ze ervan schrok. Hun lichaamshouding, het scheef houden van hun hoofd, de manier waarop ze hun pen vasthielden – hoe konden mensen die qua persoonlijkheid zo anders waren, zo op elkaar lijken?
‘Senator Landon McAllister en zoon Rudy McAllister, plaatsvervangend campagneleider, bespreken veranderingen in zijn redevoering terwijl ze op weg zijn naar Massachusetts.’
Shauna keek naar de bronvermelding.
Corbin Smith.
Ze hield haar adem in. Ze bladerde verder om nog meer foto’s te zien. De meeste foto’s waren door Corbin Smith gemaakt.
Ze bekeek de bijschriften, en begon met de twee artikelen die ze al gelezen had. Miguel Lopez. Miguel Lopez.
Alle artikelen in het stapeltje waren geschreven door Miguel Lopez.
Ze pakte haar mobieltje, vond de lijst met nummers en rolde naar beneden tot ze het nummer van Scott Norris had. Ze belde. Zou hij op zondagavond opnemen? Ze hoopte het vurig.
‘Shauna! Bel je om een afspraak voor een etentje te maken?’
‘Heb je het van Corbin Smith gehoord?’
‘Een paar uur geleden. Heb jij het net gehoord?’
‘Scott, ik moet met Miguel Lopez praten. Hoe kan ik hem bereiken?’
‘Migu… Dat weet je toch? Ik zei je gisteren dat hij met de noorderzon vertrokken is en niet meer is op komen dagen.’
Shauna’s verwachtingen namen een duik van de hoge plank in een leeg zwembad.
Miguel Lopez. Scott had het over hem gehad.
‘Ja, je luisterde maar half.’
‘Wanneer?’
‘Gisteren.’
‘Nee, ik bedoel, wanneer is hij verdwenen?’
‘O, dat weet ik niet. Een maand, twee maanden geleden. Ja. Het was begin september. De chef gaat ervan uit dat hij uit de stad vertrokken is en voor een grotere vis is gaan werken. Lopez hield zich vooral bezig met politiek en hij volgde de campagne van je vader zo af en toe…’