Beeson nam het mee, lezend terwijl hij naar haar toe kwam.
‘Heeft dit enige betekenis voor u?’ vroeg hij terwijl hij haar het zakje voorhield zodat ze het bericht kon lezen.
Het blaadje was kennelijk uit een boek gescheurd; ze kon door het papier heen de gedrukte letters op de achterkant zien. Het was dun papier, het soort uit een boek met bloemlezingen. Ze had ook eens zo’n boek gehad. Op de voorkant, waarop natte plekken zaten, stonden twee zinnen uit een gedicht.
Ze wilde ze eigenlijk niet lezen.
Veel beter te vergeten en te glimlachen
dan je herinneren en bedroefd zijn.
‘We vonden dit in de mond van het slachtoffer. De moordenaar heeft waarschijnlijk een boodschap voor iemand achter willen laten – hebt u enig idee wie het geweest kan zijn?’
Voor het eerst tijdens haar ondervraging loog Shauna.
Ze keerde zich van de zinnetjes af. ‘Nee,’ zei ze. ‘Het zou iedereen geweest kunnen zijn.’
17
Wayne bracht Shauna terug naar het gastenverblijf, waar ze in bed kroop en voor de rest van de dag op haar kamer bleef. De lamp die voor het raam stond, werd een schaduwachtige zonnewijzer die zijn vorm door de kamer wierp.
Veel beter te vergeten.
Op dit moment dacht ze dat ze dat zou doen.
Onderweg naar huis had ze Wayne over de dichtregel verteld.
‘Het sms-bericht van vanmorgen – al deze ellende… ik maak mij zorgen over je veiligheid,’ had hij gezegd. ‘Misschien kun je de speurtocht waar je mee bezig bent maar beter opgeven. Alsjeblieft. Ik wil niet dat jou iets overkomt.’
Zo lagen de zaken ervoor. Corbin Smith had begrepen dat haar leven in gevaar was, maar had een ander advies gegeven: je moet op zoek gaan in jezelf om weer te kunnen herinneren, scheen hij tijdens hun korte ontmoetingen te hebben gezegd.
Maar de moordenaar had haar een duidelijke boodschap achtergelaten: laat het verleden rusten. Kijk niet achterom. Vergeet en glimlach.
En leef. Vermijd Corbins lot.
Wat zou het haar kosten om echt te vergeten? Shauna dacht aan haar vader, haar stiefmoeder, haar broer. Hoe paste ze nog langer in hun leven? Ze gedroegen zich niet als haar familie.
Ze had maar weinig vrienden, een gevolg van het feit dat ze zich in de anonimiteit had willen terugtrekken, maar wat haar als lid van de familie McAllister niet was gelukt. Ze had geen baan.
Ze had geen verleden om haar huidige situatie te kunnen verklaren.
Had ze wel een toekomst?
Ze zou haar spulletjes kunnen pakken, wegglippen en een nieuw leven beginnen. Hoe moeilijk zou het zijn om haar naam te veranderen? Misschien zou ze Texas moeten verlaten, ergens naartoe gaan waar het niet zo heet was en waar meer water was. Oregon misschien, of de staat Washington.
Ze zou dit alles kunnen vergeten als dat haar niet tot een vogelvrije zou verklaren.
Shauna schrok door een geluid bij de deur. Ze draaide zich op het bed om en zag Khai met een blad met thee binnenkomen. Het vroege avondlicht viel op haar gladde gezicht.
Ze zette het blad op de kaptafel neer en zei: ‘Wayne vroeg me om met je te praten. Hij denkt dat het gezichtspunt van een vrouw overtuigender is dan het dat van hem. Hij wil dat je je speurtocht opgeeft.’ Ze trok haar wenkbrauwen op en haar kin ging naar beneden alsof ze het een dwaas idee vond en zich afvroeg of Shauna dat ook vond. Shauna liet niets van haar gevoelens blijken.
‘Hij wil dat je geheugen zich kan herstellen in zijn eigen tempo,’ zei Khai. ‘Wayne denkt dat dat beter voor je is.’
‘Misschien is dat wel zo.’
Khai schudde haar hoofd, overhandigde haar een kop thee en ging toen bij het raam zitten. ‘Mijn dochter wordt vandaag vijftien, als ze nog leeft,’ zei Khai. ‘Soms vraag ik mij af of ik haar zou herkennen als ik haar zou zien. Ik vraag me af hoe ze eruitziet en hoe haar stem klinkt. Ik vraag me af of ze zich nog iets van mij herinnert.’
Shauna sloot haar ogen. Ze was niet in de juiste stemming om op Khais opmerkingen in te gaan.
‘In zekere zin,’ zei Khai, ‘kennen zij en ik elkaar helemaal niet. Maar ik denk tegelijkertijd dat we elkaar altijd zijn blijven kennen, dat we elkaar nooit vergeten zijn.’ Ze knikte nadenkend. ‘Ja, ik ben er vrij zeker van dat ik haar zou herkennen.’
‘Dat is mooi.’
‘Mag ik je een verhaal vertellen?’
Shauna liet haar ogen ‘ja’ zeggen hoewel ze ‘nee’ dacht.
‘Toen mijn man, Chuan, onze dochter meenam, zeiden mensen tegen me dat ik mijn dochter moest vergeten. Ik moest verder met mijn leven, zeiden ze, er was niets wat ik kon doen. Chuan keerde terug naar ons huisje met zijn smerige geld en zei dat we meer kinderen zouden krijgen. Hij wilde meer dan wie ook dat ik haar zou vergeten. Vergeten, vergeten!
Ik heb dat een poosje overwogen. Het verdriet was zo diep en hevig. Er waren dagen dat ik wilde sterven alleen maar om te vergeten. Het probleem was dat ik niet wist hoe ik haar uit mijn gedachten kon krijgen. Hoe doe je dat soort verdriet teniet?’