Ze dacht na over alles wat ze net had meegemaakt, maar kreeg geen nieuwe ideeën. Ze schrok op door een deur die ergens dichtsloeg.
Toen ze op haar horloge keek, zag ze dat ze hier al bijna een half uur zat. Het berichtje dat Corbin had achtergelaten was inmiddels een propje in haar klamme hand. Ze streek het glad en las het bij het licht van haar mobieltje.
Morgen, 6.00 uur. Apt 419
Appartement 419? Welk gebouw? Hoe kon ze nu weten…
Dat was het nummer van haar oude appartement.
Hoe kon Corbin Smith weten waar ze vroeger had gewoond?
Ze draaide het papiertje om. Het was een winkelbon. Victoria Liquor. Een aankoop. 36,72. Misschien een slof sigaretten.
Ze liep op goed geluk het gebouw uit, liep er toen omheen en vond de kleine MG aan de voorkant van het kantoorgebouw. Ze reed de parkeerplaats af naar het SoCo District.
Ze vond het eigenlijk nogal dwaas dat ze zich door Smiths sensationele spelletjes bang liet maken. Stel dat hij inderdaad een beetje gek was en overal samenzweringen achter zocht, zoals Scott suggereerde.
Maar daar buiten het gerechtsgebouw had Corbin Smith helemaal niet zo labiel geleken. Om eerlijk te zijn, haar eigen dwaasheid ten aanzien van Scott en die kus die niets had opgeleverd, benam haar alle recht om een voortijdig oordeel over de fotograaf te vellen.
Het was nog maar net vijf uur. Met nog twee uur die ze moest zien door te komen en geen zin om ergens alleen heen te gaan, zelfs niet naar huis, reed ze in westelijke richting naar de Ben White Boulevard, waardoor ze een lange omweg nam naar het restaurant.
Maar zelfs toen ze op rondweg 71 in noordelijke richting reed en de afslag 620 bereikte die naar Bee Cave liep, sloeg ze niet af naar Iguana Grill. In plaats daarvan bleef ze op de 71 en reed ze naar de brug waar haar auto over de kop geslagen was en Rudy’s leven voorgoed veranderd was.
Ze had er de tijd voor. Ze had tijd nodig.
Ze nam gas terug toen ze de brug naderde en greep het stuur met beide handen vast.
Ze kon er niet overheen.
Ze zette Rudy’s kleine MG in de smalle berm bij de vangrail in de hoop dat het verkeer er langs zou rijden. Voor haar zag ze remsporen op de weg.
Haar remsporen? Ze keek en draaide haar hoofd toen langzaam naar links, naar de rijstroken van het tegemoetkomende verkeer.
Op het asfalt spreidde zich een donkere vlek uit als een gemeen gezwel. Na al die tijd.
Ze voelde zich licht in haar hoofd worden.
Rudy.
In de verwachting dat ze belaagd zou worden door levendige en afschuwelijke herinneringen en hopend dat het niet zou gebeuren, legde ze haar hoofd op het stuurwiel. Dokter Harding had ongetwijfeld gelijk. Dit kon geen gebeurtenis zijn die ze zich wilde herinneren. Het geheugenverlies was een zegen. Het onbekende was een verdiende, maar ondraaglijke pijn.
Ze kon oefenen om het uit haar gedachten te zetten om gewoon weer verder te gaan.
Het geloei van een sirene en een luidspreker haalde haar uit haar verdoving.
‘Verwijder uw voertuig van de brug.’ In haar achteruitkijkspiegel zag ze de goudkleurige politieauto groter worden. Ze was te ver doorgereden om nog achteruit te kunnen rijden, in ieder geval volgens de verkeersregels. Ze zette de auto in zijn versnelling en hoopte dat ze geen bekeuring zou krijgen. Ze reed langzaam over de brug heen, haar blik op de getrokken lijn gericht en op de buitenste rijstrook blijvend. De politieauto passeerde haar en ze greep, strak voor zich kijkend, met beide handen het stuur stevig vast. Er was geen andere weg terug dan alleen door om te keren, wat waarschijnlijk niet mocht, en nog een keer over de brug te rijden.
Ze concentreerde zich op ademhalen.
Pas toen ze in noordelijke richting naar Lakeway reed, drong het tot haar door dat de vrachtwagen op zijn baan helemaal geen remsporen had achtergelaten.
Wayne had al plaatsgenomen toen Shauna, in verwarring gebracht en van streek, bij het Iguana Grill aankwam. De gastvrouw nam haar mee naar een tafeltje op het terras dat uitkeek op Lake Travis. Wayne stond op om haar te begroeten en trok haar stoel naar achteren.
Ze wist niet waar dit etentje toe zou leiden en vermeed zijn ogen door naar het meer te kijken dat zich baadde in de stralen van de ondergaande zon.
‘Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik al ben gaan zitten. De tafel kwam vrij en ik heb hem maar meteen genomen.’
‘Blij dat je dat gedaan hebt.’
‘Je ziet er goed uit.’
‘Ik voel mij een beetje dizzy. Ik kan me maar beter een beetje gaan opfrissen.’
‘Nee, ik meen het. Je haar zit een beetje in de war door de wind en je wangen zijn roze. Dat staat je goed. Heb je genoten van de schoonheidssalon?
Ze reageerde met een vrijblijvend hmm en terwijl ze het menu pakte, voelde ze dat hij haar onderzoekend opnam. Het was tot nu toe niet bij haar opgekomen om een verhaal te verzinnen over haar denkbeeldige bezoek aan de salon.
Ze legde het menu weer neer en boog zich naar Wayne toe. ‘Eigenlijk zou ik je moeten vertellen wat er vandaag gebeurd is.’