Wat een troep.
De agenten hadden haar Bowden genoemd.
Zoals de coach haar Spade genoemd had.
En de soldaat had haar Marshall genoemd. Die net als Wayne vaak met zijn duim op zijn dijbeen klopte.
Wat betekenden deze beelden? Het leek wel of ze spioneerde in de herinneringen van anderen. Maar dat kon natuurlijk niet kloppen.
Evenmin als de gedachte die ze nu onder woorden bracht. ‘Jij zag hoe ze mij uit het water haalden,’ zei ze tegen Bowden.
‘Ik zag… Ben jij Shauna McAllister?’
De receptioniste kwam met een papieren bekertje naar hen toe dat ze aan Shauna gaf. Shauna knikte haar dankbaar toe voordat ze een slokje nam. Bowden vloekte zachtjes en nam toen de houding aan van de hulpsheriff van Travis County die ze had verwacht.
‘Vóór het proces mag ik hier niet met je over praten. Je kunt je advocaat naar me toe sturen om me dergelijke vragen te stellen.’ Hij stak het rapport omhoog alsof hij verwachtte dat iemand het van hem aan zou nemen. Wayne deed het. ‘Je rust hier even uit zo lang nodig is en dan moet je weer weggaan. Begrepen?’
‘Ik wil weten wat je gezien hebt.’
‘Dat staat allemaal in het rapport,’ zei hij terwijl hij zich omdraaide om weg te gaan.
‘Ik wil weten wat er niet in het rapport staat.’ De opmerking klonk in feite even stom als Shauna dacht dat hij was.
‘Er staat bijvoorbeeld niet in het rapport dat ik gezien heb dat je uit het water werd gehaald, dus je kunt verder verzinnen wat je wilt.’
‘Maar je schreef…’ En toen kon ze zich niet meer herinneren wat ze in het rapport gelezen had en wat ze in het visioen gezien had.
‘Ik heb de feiten opgeschreven. En ik kan mij niet herinneren dat ik gezien heb dat je uit het water werd gehaald.’
‘Er kwam een verslaggever naar mij toe die zei dat er nog iemand bij mij in de auto zat. Weet je daar iets van?’
Bowden bleef staan, draaide zich om en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Wil je soms beweren dat ik een valse verklaring heb afgelegd?’
‘Nee, nee. Ik vraag me alleen af of er later misschien nieuwe gegevens bekend zijn geworden. Of dat zich na het schrijven van het rapport nieuwe feiten hebben aangediend. Of…’
‘Nee. Wie is die verslaggever?’
Smith, had hij gezegd, maar ze kon er niet toe komen zijn naam te noemen. De hulpsheriff dacht toch al dat ze gek was.
Bowden zuchtte. ‘Mevrouw McAllister, het spijt mij heel erg wat u allemaal hebt moeten doormaken. Maar ik zal u toch moeten vragen om…’
‘De chauffeur van de vrachtwagen gaf over, over uw schoenen.’
Bowden keek haar met open mond aan. De receptioniste wierp een zijdelingse blik op Bowden, bloosde en trok zich terug in de ruimte achter haar balie.
‘Waar heb je het over?’ fluisterde Wayne. Hij legde zijn hand in haar rug.
‘Niemand heeft staan kotsen.’ Hij keek naar Wayne. ‘Als u een vriend van haar bent, raad ik u ten sterkste aan om haar goed voor te bereiden op het proces. Dergelijke dingen komen haar zaak niet ten goede.’ Bowden keek weer naar haar. ‘Sorry, maar ik kan u niet helpen.’
Wayne keek de agent na toen hij vertrok. ‘Je kunt maar beter even gaan zitten,’ zei hij.
Dat had ze al gedaan.
Shauna ging met het rapport in haar handen in de beklede stoel in haar slaapkamer zitten. Wayne was in zijn kamer aan het bellen – een of andere dringende zaak op het kantoor in Houston van McAllister MediVista, die nog voor het weekend geregeld moest worden. Terwijl ze met Wayne naar het politiebureau was geweest, had Khai haar spulletjes uitgepakt en opgeborgen. Kleren en schoenen zaten in de kast. Boeken in de boekenkast in de woonkamer. Toiletartikelen in de badkamer. Het cederhouten olifantje stond op het dressoir.
Shauna las het verslag van de hulpsheriff over hoe ze uit het water was gekomen twee keer. Hulpsheriff Andrew paste ongeveer vijftien seconden kunstmatige ademhaling toe voordat ze weer gereanimeerd werd. Enzovoort, enzovoort. Achteraf bezien moest ze toegeven dat niets in het rapport beschouwd kon worden als zijn persoonlijk verslag als getuige. Misschien had hij wel helemaal niets gezien en was hij uitsluitend afgegaan op de feiten die hem door zijn collega’s waren meegedeeld.
Ze staarde uit het raam zonder iets te zien. Ze kon niet verklaren wat er gebeurd was, kon niet verklaren hoe ze had kunnen zien wat ze gezien had – waaronder zichzelf, uitgestrekt op de met onkruid begroeide modderige rivieroever.
Shauna had nog nooit een wat ze een ‘uittreding uit het lichaam’ zou noemen ervaren, dus ze wist niet helemaal zeker hoe haar laatste visioen zich met de werkelijkheid verhield. Naar haar eigen waarneming was ze zowel zichzelf als niet zichzelf geweest; het was duidelijk dat iemand anders vanaf de brug op haar had neergekeken. Als ze zich niet vergiste, was dat Bowden geweest.