Weer een visioen?
Ze boog zich over de zijkant heen om te zien wat eronder lag. Haar gevoel van duizeligheid verdween geleidelijk aan. Aanvankelijk zag ze niets dan alleen de dansende lichtstralen van lampen, hoewel ze wel het geluid van stromend water hoorde. Toen kwam een van de lichten tot stilstand op de onderkant van een auto, die verder stroomafwaarts voor meer dan de helft in het water was ondergedompeld en toen tegen de oever tot stilstand was gekomen. Twee wielen staken boven het water van de ondiepe rivier uit. Er liepen twee agenten van Travis County naar het wrak toe.
Wayne Spade stond in het water en riep de agenten te hulp. ‘Wat een troep,’ hoorde ze zichzelf zeggen. Maar ze was niet zichzelf. Ze zat in de huid van iemand anders. In feite had ze het uniform van iemand anders aan. Het bruine uniform van een hulpsheriff.
Ze rechtte haar rug, draaide zich om en keek naar de vierbaansweg op de brug die verlicht werd door de lichten van naderend verkeer. Langzaam draaide ze tegen de klok in om haar as om het hele tafereel te kunnen overzien.
Recht voor haar stonden een aantal leden van een ambulanceteam over een gedeelte van de oostelijke weghelft gebogen. Rudy. Achter de gehurkte figuren stond op de vluchtstrook een Chevy-pickup met draaiende motor. Ze zag dat het de truck van Wayne was. Het portier aan de kant van de chauffeur hing open, alsof hij op de liggende figuur was afgereden, op de rem had getrapt en eruit was gesprongen.
Het interieurlampje verlichtte de cabine.
Op de in westelijke richting lopende rijstroken, bijna op gelijke hoogte als de Chevy, stond een grote vrachtwagen dwars over de dubbele gele strepen heen. Toen ze om de vrachtwagen heen liep, zag ze de ingedrukte frontgril en de beschadigde vangrail aan deze kant van de brug. De auto moest er hier overheen gegaan zijn en toen in de stroom onder de brug aan de andere kant terechtgekomen zijn.
Een agent stond met de vrachtwagenchauffeur te praten. De handen van de chauffeur trilden – van de spanning, nam ze aan – en hij haalde ze steeds over zijn gezicht alsof hij een of ander onzichtbaar vuil wilde wegvegen. Hij stond te wauwelen over wat er gebeurd was. Het zou even duren voordat de agent iets uit zijn woorden zou begrijpen. De man boog zich voorover en gaf over. Ze sprong opzij, maar de straal raakte haar schoenen.
Ze zuchtte en besloot om later met hem te gaan praten.
Een eindje verderop, halverwege de brug, stond een sportauto in de berm van de westelijke rijbanen en de chauffeur, lang en kennelijk geïrriteerd, leunde tegen de achterbumper. Waarschijnlijk was hem gezegd daar te blijven staan tot iemand naar hem toe zou komen. Goed verzorgd. Nette kleren. Wit overhemd. Ze nam aan dat hij een getuige was.
Op de oostelijke weghelft van de brug had de politie een wegversperring opgezet, waardoor de chauffeurs een lange omweg moesten maken.
‘Stuur onmiddellijk een paar ziekenbroeders, Bowden!’ riep iemand van beneden. Ze liep weer terug naar de vangrail en keek erover heen. Alle lichten waren nu op de omgeslagen auto gericht en op een gestalte die de agenten uit het water haalden. Ze legden haar lichaam op de oever neer.
Een agent begon kunstmatige ademhaling toe te passen. Achter hem liep Wayne te ijsberen, zijn hand op zijn voorhoofd.
Ze keek opnieuw naar het slachtoffer.
Ze zag zichzelf bewusteloos op de modderige oever liggen.
12
Shauna deed haar ogen open. De kamer draaide niet meer. De muren stonden weer overeind en het meubilair stond op zijn plaats. Shauna was op haar knieën gezakt en steunde op haar ene hand. Was ze flauwgevallen? Ze hoopte vurig dat het niet zo was.
Ze voelde een hand op haar rug en hoorde Waynes bezorgde stem. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Stond te snel op,’ hoorde ze de agent zeggen. ‘Ze ging neer als een bokser, maar ze hield zich stevig vast. Kijk maar.’ Hij grinnikte.
Shauna besefte dat ze nog steeds zijn hand vasthield, alsof die van haar door een of andere onzichtbare hitte aan zijn hand geschroeid zat. Zijn vingertoppen waren wit. Ze liet hem los en keek hem niet aan. Hij masseerde zijn pols. Wayne klopte op haar rug.
‘Ze is… ze is ziek geweest,’ zei Wayne. ‘Ik zal haar thuisbrengen.’
‘Nee,’ zei ze. In gedachten zag ze nog steeds beelden van de brug. Ze probeerde iets te bedenken om ze vast te kunnen blijven houden, zonder de reden waarom ze hier gekomen was uit het oog te verliezen. ‘Ik heb een paar vragen over het rapport.’
‘Welk rapport?’
Wayne wees naar de stoel en Bowden pakte het op. Hij keek ernaar, sloeg een paar bladzijden om en fronste zijn voorhoofd.
‘Ik vroeg mij af of er misschien nog meer getuigen bij dat ongeluk waren,’ zei Shauna.
Bowden sloeg nog een pagina om. ‘De kinderen van senator McAllister. Ik herinner mij de nasleep. Wat een troep.’