‘Ik moet steeds aan die derde persoon denken,’ waagde ze te zeggen.
‘Die zogenaamde passagier?’
Het ongeduld in zijn toon ergerde Shauna.
‘En de getuige die hem – of haar – zag.’
‘Shauna, omdat een of andere mysterieuze verslaggever…’
‘Ik weet het, ik weet het. Maar ik wil dat verslag toch zien.’ Ze betwijfelde of ze in het rapport iets zou kunnen vinden over een andere getuige of een andere passagier, maar ze wilde het met eigen ogen zien.
‘Waarom wil je plotseling voor detective gaan spelen?’
‘Niet zo maar plotseling. Ik ga liever niet de gevangenis in.’
Wayne reed een parkeerplaats op. ‘Je bent zenuwachtig. Gaat het een beetje?’
Shauna keek uit het raampje en besloot geen antwoord te geven. Zwijgen was misschien haar beste antwoord. Hij drong niet verder aan.
Hij parkeerde de auto en ze gooide haar jack terug op de stoel toen ze uitstapte. Het bleek warmer te zijn dan ze had verwacht.
Toen ze binnen waren, vonden ze de juiste persoon achter een glazen afscheidingswand. Ze betaalden de kosten en een half uurtje later kregen ze een kopie van het rapport.
Shauna ging in de lobby zitten om het te lezen.
‘We kunnen het wel mee naar huis nemen,’ zei Wayne, zich naar haar toe buigend.
Met een handgebaar maakte ze hem duidelijk dat hij haar met rust moest laten en hij begon in de wachtruimte langs de stoffige zijden planten en goedkope reproducties van moderne kunst heen en weer te lopen.
In het daaropvolgende kwartier las ze de vijfentwintig pagina’s met informatie die ze al kende. Het verslag dat Wayne haar gegeven had, was even behulpzaam als dit langdradige document en veel beknopter. Ze was met haar Prius op de baan van een tegemoetkomende vrachtwagen terechtgekomen. Zowel de chauffeur van de vrachtwagen, als een andere getuige – de chauffeur van een sportwagen die ze net gemist had – beweerden dat ze op de verkeerde weghelft had gereden, de macht over haar stuur was kwijtgeraakt en tegen de vrachtauto was opgebotst. Rudy was bij de botsing meteen door het portier, dat was opengesprongen, uit de auto geslingerd en zij was in haar auto over de vangrail gevlogen.
Geen andere getuigen.
De agent die het rapport had opgesteld was hulpsheriff Cale Bowden. Ze zou met hem gaan praten.
Nog steeds lezend bracht Shauna het rapport terug naar de balie van de receptioniste.
‘Is hulpsheriff Bowden vandaag aanwezig?’ vroeg ze haar.
‘De agenten werken niet in dit kantoor,’ zei de kleine vrouw.
‘O.’ Shauna vroeg zich af waar hij dan wel werkte. ‘Ik bedoel…’
‘Maar hij komt hier vandaag toevallig langs om half elf om wat papieren af te geven.’ De vrouw grijnsde. ‘Ze zeggen dat hij nooit zoiets deed voordat ik hier werkte.’
Wat moest ze daaruit opmaken? Shauna begreep het niet helemaal, maar het interesseerde haar ook niet.
Achter de vrouw hing een grote, lelijke klok. Het was nu kwart over tien. ‘Vindt u het goed als ik dan even wacht? Ik wil hem graag iets vragen over dit rapport.’
De vrouw knipoogde naar Shauna. ‘Ik zal het hem laten weten als u belooft hem niet voor mijn neus weg te kapen.’
Shauna glimlachte.
‘Waarom wil je met die hulpsheriff praten?’ vroeg Wayne toen Shauna zich weer op haar stoel liet zakken en hem vertelde wat ze van plan was.
‘Ik wil… als er een mogelijkheid bestaat dat iemand anders ook iets gezien heeft, wil ik dat weten.’
Wayne pakte haar hand en ze vond het een onverwachts gebaar van troost. Wat gebeurde er met haar dat ze zelfs haar gevoelens voor iemand niet meer kon vertrouwen? Het ene moment voelde ze zich zus en het volgende moment zo. Ze liet het rapport op haar schoot vallen.
‘Luister, lieverd. Heel veel mensen hebben gezien wat er gebeurd is.’
‘Volgens dit rapport maar twee. Rick Bond, de vrachtwagenchauffeur en…’ – ze vond de pagina waarop zijn naam stond om zich ervan te overtuigen – ‘Frank Danson. Ik neem aan dat ik zijn auto ook bijna raakte.’
‘Twee is genoeg. Als je er nog een of twee vindt, verandert dat niets aan de zaak.’
Ze schudde haar hoofd om weer helder te kunnen denken en trok haar hand los. Ze was hier omdat Wayne iets voor haar achterhield. Misschien had er inderdaad die avond niemand anders in haar auto gezeten, maar Wayne vertelde haar niet alles en dat betekende dat ze zelf achter de waarheid zou moeten komen. Als ze moediger was, zou ze open kaart spelen en hem vragen naar dat telefoongesprek dat ze gehoord had. Waarom dacht hij dat ze loog en waarom moest hij haar in de gaten houden? Wat verborg hij voor haar?
De vragen waren naar haar idee zo onbelangrijk dat ze zich niet kon voorstellen hoe ze zouden klinken als ze die hardop zou stellen.