De bioscoop bevond zich op de tweede verdieping van de Dobie Mall. Het filmhuis was een rare bioscoop met een restaurantje en vier verschillende filmzalen. Hun film werd in de Gothic Gargoyle-zaal vertoond. Shauna kon zich niet voorstellen dat ze ooit echt van zo’n soort bioscoop genoten had.
Maar wie weet, misschien zou haar geheugen erdoor terugkomen. Maar evenmin als bij Barton Springs, maakte de plaats tot dusver geen enkele herinnering bij haar los.
‘Je bent stil vanavond,’ zei Wayne toen ze hun plaats innamen aan het eind van het diagonale gangpad dat dwars door het zaaltje liep. De zaal liep niet schuin af. Kennelijk werd er van lange mensen verwacht dat ze uit zichzelf achterin gingen zitten.
‘Ik denk na.’ De bizarre muurschilderingen leidden haar af. Ze nipte aan haar thee. ‘Ik heb nog meer vreemde dromen gehad.’
‘Dagdromen?’
‘Zo zou ik ze niet willen noemen.’
‘Vertel me eens: koester je misschien een stille wens om football te spelen?’
Door de geruststellende woorden van dokter Harding nam ze zijn vraag niet al te serieus. ‘Ja. En het lijkt erop dat ik ook in Irak wil vechten.’
Hij hield zijn hoofd een beetje schuin. ‘Daar heb ik nog niets over gehoord. Heb je vanmiddag een dutje gedaan?’
‘Nee, toen ik buiten westen raakte in het park. Ik droomde weer dat ik iemand anders was. Maar ik denk dat jij het niet was deze keer – de verkeerde naam – maar de stem klonk net als die van jou. Je moet er eens mee ophouden om steeds in mijn hoofd te kruipen, oké?’
‘Dus jij was mij. Of misschien ook niet. In Irak.’
‘Ja, en ik was van plan om zonder toestemming met verlof te gaan.’
Hij lachte, kort en gespannen. ‘Een deserteur, hè?’Toen nam hij een slokje van zijn koffie.
‘Een of andere vriend van… van die persoon was gestorven, denk ik. Jones? Johnson? Ik werd… ik bedoel hij werd Marshall genoemd.
Marshall was er erg door van streek. Ik kreeg de indruk dat hij zoiets als zijn laatste strohalm was.’
Wayne boog zich naar voren, ellebogen op zijn knieën, bekertje in zijn handen, en keek haar strak aan.
‘Wat is waterboarding?’ vroeg ze.
Waynes gezicht betrok en hij keek van haar weg. ‘Marteling,’ mompelde hij. Ze kon hem nauwelijks verstaan. ‘Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.’
‘Heb je het zelf meegemaakt?’
‘Slechts één keer, tijdens mijn opleiding. Met trainers die ik vertrouwde. Ze bedekken je gezicht en gooien water over je heen. Het is net of je verdrinkt op het droge.’
‘Dat klink niet zo afschuwelijk – ik bedoel in vergelijking met andere vormen van marteling waar ik over heb gehoord.’
Hij deed zijn mond open en toen weer dicht. Hij keek haar aan met de sprakeloosheid van iemand die niet de juiste woorden weet te vinden voor zijn ervaring of haar onwetendheid. Ze wilde dat ze beter nagedacht had voordat ze haar mond had opengedaan.
‘Je stikt heel langzaam,’ zei hij ten slotte. ‘Een uitgestelde executie.’
Ze keek ontdaan van hem weg en probeerde hun gesprek weer terug te brengen naar haar visioen. Maar veel meer had ze niet te vertellen. ‘Iemand probeerde Marshall ervan te weerhouden dat hij zou deserteren. Maar hij was vastbesloten.’
‘En was het dat?’ De lichten doofden langzaam.
‘Zo ongeveer wel.’
Wayne nam weer een slok van zijn koffie en leunde achterover op zijn stoel. ‘Je haalt je dingen in je hoofd die met je op de loop gaan,’ dacht ze hem te horen zeggen toen de lichten uitgingen en het scherm oplichtte.
Hij goot de rest van zijn koffie achterover alsof het whisky was.
Toen ze een half uur in de bioscoop zaten keek Shauna voor het eerst op haar horloge. Haar thee was koud genoeg geworden om te drinken en de film boeide haar nauwelijks. Wayne speelde met zijn duim op zijn dijbeen en tikte er af en toe op, maar zijn ogen waren strak op het scherm gericht.
Ze probeerde zich weer te concentreren op de film maar het getik van Waynes duim leidde haar af.
Even later boog hij zich naar haar toe, fluisterde in haar oor: ‘Ik ben zo weer terug,’ en glipte toen weg. Ze hoorde hoe hij zijn papieren bekertje in de prullenmand bij de deur liet vallen toen hij de zaal uitging.
Toen Wayne na vijf minuten nog niet terug was, begon Shauna zich af te vragen of hij wel in orde was. Bedorven melk in zijn koffie misschien? Of misschien verveelde hij zich ook en probeerde hij alleen maar beleefd te zijn zonder dat hij nog meer van de film hoefde te zien. Als dat zo was, wilde zij ook de zaal wel uit.
Het had geen zin om zowel tijd als geld te verspillen.
Ze pakte haar tasje, haar halflege kop thee en liep het zaaltje uit.
In de kleine lobby en bij de toiletten was geen spoor van Wayne te zien. Ze controleerde de tafels waar mensen rondhingen die op een latere voorstelling wachtten. Ook daar was hij niet. Ze overwoog of het raar zou zijn om bij de toiletten op hem te wachten, maar toen dacht ze dat ze zijn stem ergens in het winkelcentrum hoorde.