‘Nou, ik wens je veel geluk bij de krijgsraad en zo. Ik hoop dat je lang genoeg zult leven om dat nog mee te maken.’ De schaduw kroop terug naar zijn schuilplaats – een oud, door een granaat getroffen en uitgebrand huis – om zich gereed te maken voor de volgende aanval.
‘Ik houd ook van jou,’ mompelde ze terwijl ze de riem van haar helm strakker aantrok. Ze ging op haar knieën zitten, schikte haar kogelvrije vest en pakte de rugzak die aan haar voeten lag. Ze slingerde hem op haar rug toen het tweede salvo insloeg, veel dichterbij deze keer. Haar hart begon sneller te kloppen. Was het haar hart of dat van Marshall?
Marshall controleerde zijn geweer. De gedachten van de man draaiden in Shauna’s hoofd rond. Geen geweer als hij er vandoor ging. Alleen zijn standaard 9mm M-9. Zo weinig mogelijk bepakking, en als hij hier niet mee weg zou kunnen komen, zou hij waarschijnlijk helemaal niet weg kunnen komen. Punt uit. Hij keek op zijn horloge.
Tijd om te gaan.
De explosies achter hem gaven Marshall vleugels toen hij het dorp uitrende, naar zijn eerste contact, sneller dan een neerstortende granaat, de zware windstoten van granaatvuur en veroordeling ontwijkend.
Shauna hijgde. De aanval hield op en werd vervangen door een briesje dat bladeren deed ritselen.
Ze zag Wayne, die zich over haar heen gebogen had, afgetekend tegen de takken van de notenboom, zijn ogen groot van zorg.
‘Gaat het een beetje?’
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Shauna.
‘Dat weet ik niet. Je viel plotseling om.’
‘Hoe lang was ik buiten westen?’
‘Vier, vijf seconden. Gaat het weer? Ben je duizelig? Heb je ergens pijn?’ Hij pakte haar hand.
De spieren in Shauna’s benen trilden, zoals soms ook het geval was als ze zich erg had ingespannen. Ze legde haar hand op haar bonzende hart en probeerde bewust en langzaam te ademen.
‘Ik heb er geen verklaring voor.’ Een oorlogstafereel? Net als bij die droom over football had ze niet voldoende kennis over Irak om zo’n bizar scenario te verzinnen. In tegenstelling met die droom over football, maakte deze droom haar bang. Wat gebeurde er met haar?
En wie was Marshall?
Ze camoufleerde haar angst met gespeelde verlegenheid en humor: ‘Ik ben nog nooit door een kus gevloerd.’
Wayne vond het niet amusant. ‘Misschien is het een kleine beroerte geweest. Ik breng je naar het ziekenhuis.’
‘Nee, dat hoeft niet. Ik heb al een afspraak met dokter Harding.’
‘Zij is niet het soort dokter dat ik in gedachten had.’
‘Laten we niet overdrijven.’ Shauna dwong zich om rechtop te gaan zitten. Ze werd niet duizelig en de wereld om haar heen begon niet te draaien. Alles was in orde met haar. ‘Ik zal haar vertellen wat er gebeurd is.’ Misschien had de therapeut ook een verklaring voor Shauna’s diepere vragen.
‘Dokter Siders moet het weten en dokter Carver ook. Misschien is dit wel een bijverschijnsel…’
‘Ik zal eraan denken, oké?’
Wayne gaf ten slotte toe, maar hij leek nog niet overtuigd.
Ze stonden op om te vertrekken en terwijl Wayne de deken uitklopte en zich omdraaide om hun spullen te pakken, zag Shauna plotseling iets schitteren. De vreemdeling met het mes was gaan staan en hield zijn mes in een positie waardoor het zonlicht in haar richting werd weerkaatst. Toen hij haar aandacht had, klapte hij het mes dicht en hing het weer aan zijn riem. Hij bracht zijn vingers naar de klep van zijn pet als een heer die groet en liep toen tussen de bomen door weg.
10
Het kantoor van dokter Millie Harding voor privétherapie was een rommelige kamer in een kantorencomplex. Het meubilair leek gekocht op een rommelmarkt: tegenover een groen geschilderd houten bureautje stonden twee metalen klapstoeltjes met daar tussenin een met vinyl bekleed voetenbankje.
Deze chaotisch ingerichte werkkamer scheen goed te passen bij de onbegrijpelijke stijl van dokter Harding. Onder het rare meubilair lagen tapijten met paarse en gele patronen over elkaar heen. De muren waren roze geschilderd en kwamen – althans vandaag – overeen met de blos op de wangen van de psychiater. Op de ongelijke boekenplanken stonden potten met vetplanten en de boeken die daarvoor hadden moeten plaatsmaken, lagen in stapels op de grond.
Shauna en de psychiater zaten op de klapstoeltjes tegenover elkaar. Ze vroeg zich af of er één patiënt van de dokter was die zich in deze omgeving op zijn gemak zou voelen.
Voor haar eigen gemoedsrust richtte ze haar aandacht op het enige voorwerp dat uit de toon viel: een platinakleurige archiefkast, zacht glanzend en modern, en net zo misplaatst als Shauna in Landons landhuis. Ze concentreerde zich op het digitale cijferslot dat in de bovenste la was aangebracht terwijl ze haar gedachten over deze visioenen – bij gebrek aan een beter woord – onder woorden probeerde te brengen.