Wayne nam plaats naast haar en kneep in haar hand. ‘Herinner je je het weer?’ vroeg hij.
Ze schudde haar hoofd. ‘Vertel mij iets over jezelf. Er is nog zo veel dat ik niet weet.’
Wayne praatte en ze luisterde naar zijn stem, waarvan de toon-hoogte tijdens zijn verhaal varieerde. Hij deed haar een beetje denken aan de manier waarop de meeste nieuwslezers op tv de tijd vol babbelden. Maar hoe aandachtig ze ook luisterde, de gaten in haar geheugen werden er niet door opgevuld.
‘Geboren en getogen in Tuscon. Hardwerkende arbeider als vader, een dronken moeder. Beste hardloper van de middelbare school,
goede leerling, na studie militaire dienst.’
Ze wilde wel dat ze een dagboek had bijgehouden. Dan had ze misschien opgeschreven wat ze die eerste keer in hem had gezien. De eerste vonk.
De man in het groene jack haalde een groot zakmes uit de holster aan zijn riem en begon er graszoden mee los te steken. Shauna ergerde zich aan de nodeloze schade die hij aan het terrein toebracht.
‘Nadat mijn vier jaar in het leger erop zat, ging ik naar Oregon, kreeg een baan bij de financiële afdeling van een bedrijf en werd weer opgeroepen voor het leger toen de oorlog met Irak uitbrak.’
Wayne pauzeerde even en strekte zijn benen.
‘Ik nam aan beide missies deel en werd, nadat ik gewond was geraakt, eervol ontslagen uit de dienst. Ik bracht een jaar in Thailand door en op mijn vlucht terug naar Washington D.C. ontmoette ik meneer Wilde.’
Ze boog zich grijnzend naar hem toe en gaf hem een duw met haar schouder. ‘Had je beter niet kunnen doen.’
‘Ik wilde je niet vervelen.’
‘Je verveelt mij helemaal niet! Hobby’s?’
‘Muay Thais. Dat is een nationale sport in Thailand, een combinatie van boksen en krijgskunst.’
‘Oefen je hier?’
‘Op de sportschool.’
‘Dat moet je me eens een keer laten zien.’
‘Dat weet ik nog niet. De eerste keer was je bepaald niet onder de indruk.’
‘Heb je het me al eerder laten zien?’
‘Ik ben blij dat je het vergeten bent.’
Ze sloeg hem speels op zijn arm.
Wayne keek nu ook naar de man met het mes. Hij zat nu niet meer graszoden los te steken en hield het mes voor zijn ene oog. Het lemmet wees in hun richting. Als het een geweer was geweest, zou hij hen in het vizier hebben.
‘Wat een vreemde kerel,’ fluisterde Shauna.
Wayne ging wat verzitten zodat ze de man niet langer kon zien. Hij staarde lang genoeg naar de man om hem te laten weten dat ze zich bewust waren van zijn vreemde gedrag. ‘In ieder park zit er wel een,’ mompelde hij.
‘Vertel mij eens iets over je tijd in Irak. Als je daar tenminste geen bezwaar tegen hebt.’
‘Niet mijn meest geliefde onderwerp, maar dat geeft niet.’
Toen hij niet meteen begon, zei Shauna: ‘Wat is volgens jou waar: De Iraki’s waren blij dat we kwamen of ze haatten ons en wilden ons weg hebben?’
‘Beide. En met dezelfde passie.’
‘Ik vind die oorlog verschrikkelijk. Zo veel geweld. Zo veel doden.’
‘Je bent niet de enige die dat vindt.’
Ze legde haar hand op de zijne. Die van haar was niet veel kleiner, maar haar handpalm en vingers waren veel tengerder. ‘Ik kan me niet voorstellen wat je daar gezien moet hebben.’
Wayne trok met zijn andere hand aan een kluit gras.
‘Hoe ben je gewond geraakt?’ Ze streelde zijn vingers.
‘Granaat. Ik kreeg een scherf in mijn linkerheup.’
‘Au.’
‘Dat kun je wel zeggen, ja.’
Haar blik ging onwillekeurig naar zijn heup en toen ze zichzelf erop betrapte, bloosde ze alsof ze iets deed wat niet zo netjes was. Ze keek weg, maar zag dat hij haar blik gevolgd had.
‘Was je blij toen je weer thuis was? Ik weet dat het een domme vraag is, maar ik heb gehoord dat het moeilijk is om je kameraden achter te laten. De band die je onderling hebt. De gedeelde ervaringen. Vind jij dat ook?’
Wayne gaf niet meteen antwoord. ‘Je vindt het verschrikkelijk om iemand in de steek te laten. Maar als je toch niets meer voor je eenheid kunt doen…’
Niets meer kunt doen? De implicatie van zijn opmerking bleef even op het water hangen. Shauna had er spijt van dat ze zo’n pijnlijk onderwerp had aangesneden.
‘Iets wat je liever zou willen vergeten?’
Hij legde zijn arm om haar schouders.
‘Op dat punt ben ik jaloers op jouw geheugenverlies.’
‘Dat meen je niet,’ zei ze.
‘Echt wel. Soms is de waarheid over je verleden niet erg nuttig.’
‘Dat denk ik ook wel eens.’
Wayne boog zich dichter naar haar toe. ‘Laat het verleden dus achter je, wat dat ook is, en richt je op de toekomst.’
Er was iets wat niet helemaal klopte, iets over Rudy helpen en uit de gevangenis blijven, maar nu Wayne zo dicht bij haar was, kon ze niet bedenken wat het was. Ze tilde haar gezicht naar hem op.