Wayne kwam naast haar zitten en zijn schouder en knie raakten haar. Hij legde zijn vinger onder haar kin en keek haar aan.
‘Waarom wil je weer terug?’
Ze dacht aan de kus die ze elkaar gisteren gegeven hadden en sloeg haar ogen neer. ‘Ik wil dat Patrice ongelijk heeft en dat Rudy weer wordt wie hij was. Ik wil mijn leven terug. Ik wil… ik wil dat Landon mij in ieder geval accepteert.’ Ze waagde het naar hem op te kijken.
‘Door je geheugen weer terug te krijgen bereik je niet één van die dingen.’
Natuurlijk niet.
‘Misschien is het beter om het niet te weten, zodat je niet blijft hangen aan de dingen die je toch niet veranderen kunt.’
‘Maar ik wil mij alles weer herinneren, Wayne. Ik weet niet eens hoe ik hier met de advocaat van oom Trent over moet praten. Hoe kan hij me bij het proces helpen als ik hem geen enkele informatie kan geven? Ik kan net zo goed schuld bekennen – ik kan mezelf niet verdedigen.’
Wayne legde zijn hand op haar knie. ‘Hij begrijpt wel wat er aan de hand is. Gun jezelf wat tijd om hier overheen te komen. Geef je lichaam de tijd om te herstellen.’
‘Dit duurt allemaal veel te lang. Hoe eerder ik mij weer herinner wie jij bent, hoe beter.’
‘O, dat komt wel weer. Geen haast. Maar ik denk dat het beter is als je dat vandaag nog gaat ondernemen, dan pieker je vast minder.’
‘Waar kan ik een kopie van het rapport over het ongeluk krijgen?’
Wayne wreef in zijn ogen. ‘We zullen het wel van de advocaat kunnen krijgen, denk ik. Maar laten we om mee te beginnen iets leukers gaan doen. Het idee om je weer net als vroeger mee uit te nemen, staat mij wel aan.’
‘Wat deden we eigenlijk?’
‘O, gewoon wat iedereen doet.’
‘Uit eten? Films?’
‘Ja. Je bent een paar keer naar Houston gekomen…’
‘Ik denk niet dat ik Travis County op dit moment mag verlaten.’
‘Dat is waar. Dus we moeten in Austin blijven.’
‘En ik heb vandaag ook een afspraak met dokter Harding.’
Wayne stond op, liep naar het raam en ging met zijn rug naar haar toe staan. ‘Vind je het leuk om in Barton Springs te gaan zwemmen?’
Zijn opmerking verraste haar. Al jaren had ze een hekel aan zwemmen. ‘Echt? Sinds mijn kindeertijd heb ik hier niet meer gezwommen.’
‘Nou, we zijn deze zomer meer dan eens gaan zwemmen.’ Waynes stem klonk verbaasd, misschien geïrriteerd, maar hij draaide zich niet om.
Shauna kreeg kippenvel alsof ze haar voet in koud water gestoken had. ‘Ik denk niet dat ik wil gaan zwemmen.’ Ze schraapte haar keel. ‘Daar zijn mijn spieren nog niet aan toe, denk ik.’
‘Misschien zou het goed voor je zijn om er alleen maar heen te gaan.’
‘Misschien. Wat nog meer?’
‘We gingen naar de alternatieve bioscoop naast de universiteit. In juli zagen we daar Faded Humor en in augustus Eons.’
Nog nooit van gehoord. Verbazing. Verbazing. ‘Houd ik van alternatieve films?’
Wayne draaide zich eindelijk om en stak zijn handen in zijn zakken. Hij vermeed haar ogen. ‘Ik wel. Ik denk dat jij mij ertoe overgehaald hebt.’
‘Of misschien heb jij mij geleerd om ervan te houden.’
‘Ik zal eens kijken wat er vanavond draait,’ zei hij.
‘Ja, laten we erheen gaan.’
Een zwembad. Een bioscoop. Shauna had er weinig vertrouwen in. Het leek allemaal niets voor haar. Maar ze zou hier in ieder geval even weg kunnen.
9
Shauna hield Waynes hand vast toen ze de lange weg naar Town Lake Park insloegen, die naar het grote, door een bron gevoede meer leidde dat Barton Springs heette. Het regende niet en het oktoberweer was mild genoeg om een aantal zwemmers het van nature warme water in te lokken. Het meer was zo’n driehonderd meter lang en er was dan ook plaats genoeg om elkaar niet in de weg te zitten. Het groene water was helder, bijna helder genoeg voor Shauna om de bodem van grint en kalksteen te kunnen zien.
Wayne spreidde een deken uit onder een oude notenboom. De dertig meter hoge bomen met hun fijne vertakkingen kwamen in Austin overal voor en de meeste waren ouder dan de stad zelf.
Het uitzicht leverde niets meer op dan wat herinneringen uit haar jeugd, toen ze hier met Rudy was gaan spelen en zwemmen. Ze waren hier vaak in het voorjaar gekomen wanneer de hoge katoenbomen hun witte pluisjes begonnen te verliezen, die door de lucht zweefden en witte plekken vormden op het water. Tijdens haar tienerjaren had ze, zich bewust van de littekens van de brandwonden op haar onderarmen, de brui gegeven aan zwemmen. Aan de andere kant van het meer zag Shauna dat een stevige, gespierde man in een groen jack met een blauw honkbalpetje en een zonnebril recht tegenover hen in het gras ging zitten.