‘Ik moet dit eigenlijk in de badkamer doen.’
‘Geeft niet. Laat mij eens kijken.’
‘Het is maar een sneetje. Daar heb ik er tientallen van. Van het ongeluk.’
‘Veel bloed voor zo’n klein wondje. Dat had al lang genezen moeten zijn.’
‘Ik maak het wel schoon.’
‘Laat mij je helpen.’ Khai haalde een rolletje gaasverband uit het trommeltje.
‘Heb je misschien een paar plastic handschoenen?’
Er lag zowaar een paar in het trommeltje. ‘Ik heb heel wat ervaring met eerste hulp,’ zei Khai.
Ze drukte met het verband op de wond en Shauna voelde een scherpe pijn. Ze beet op haar lip.
‘Doet het zeer?’
Shauna knikte en Khai trok het verbandje terug. Er bleef een draadje aan iets hangen.
‘Au.’
Khai nam haar mee naar het licht dat door het raam viel en haalde toen een pincet uit het trommeltje.
‘Stil blijven staan.’
Khai boog zich over het wondje heen en hield het pincet binnen een paar seconden omhoog in het zonlicht.
‘Wat is het?’ Shauna pakte Khais pols vast om het beter te kunnen zien.
Tussen de uiteinden van het pincet bevond zich een klein stukje metaal, nat van Shauna’s bloed, in de vorm van een driehoekje, maar niet groter dan een stukje potloodgum.
Khai schudde haar hoofd. ‘In ieder geval iets wat niet in je lichaam thuishoort.’
‘Misschien ben ik ergens tegenaan gelopen.’
‘Daar laten je kleren niets van zien.’
Dat was waar. Haar kleren waren wel bebloed maar niet gescheurd.
‘Het is net een stukje granaatscherf,’ zei Khai terwijl ze het stukje in Shauna’s hand liet vallen. ‘Dat moet al in je lichaam gezeten hebben.’
‘Misschien is het iets van het ongeluk.’
‘Je zou denken dat het dan op een röntgenfoto zichtbaar had moeten zijn.’
Shauna stak het stukje metaal omhoog in het licht van het raam. ‘Ja, dat zou je denken.’
Shauna klopte op Waynes deur, drie snelle klopjes. Het was bijna negen uur en ze had gewacht. Ze had zijn hulp nodig. En zijn kalmerende gezelschap. Ze was weer naar het huis gegaan om Rudy te bezoeken, maar werd opnieuw niet binnengelaten. Door de gedwongen scheiding van haar broer had ze een half uur op de veranda van de bungalow heen en weer gelopen.
Wayne verscheen, zijn ene hand rustte op de deurknop en met zijn andere hand trok hij de zoom van zijn T-shirt over de rand van zijn broek. Hij glimlachte naar haar.
‘Morgen,’ zei hij.
‘Hoe lang kun je in Austin blijven?’ vroeg ze.
Wayne lachte, pakte haar hand en trok haar mee de kamer in naar een tweezitsbank die tegen de muur stond. ‘Hoe lang wil je dat ik blijf?’
Ze liet zich op de bank zakken en hij ging tegenover haar op de rand van zijn bed zitten. Hij boog zich naar voren en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën.
‘Zo bedoelde ik het niet,’ verklaarde ze. ‘Ik vroeg me af of je misschien tijd had mij een rondleiding te geven.’
‘Een rondleiding door Austin? Ik denk dat jij het hier beter kent dan ik.’
‘Naar plaatsen waar we samen zijn geweest. Als we uitgingen. Iets gingen bezoeken, bedoel ik.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Wat ik probeer te zeggen, is dat ik me wil oriënteren. Ik voel me zo buiten mijn oude leven staan. Letterlijk. Ik dacht dat ik me weer iets zou kunnen gaan herinneren als ik met jou bepaalde plekken opzoek. Ergens waar we vaker heen gingen. Misschien roept dat iets op. Iets om mee te beginnen.’
Wayne knikte tijdens haar verzoek. Toen ging hij rechtop zitten en krabde op zijn hoofd.
‘Je werd in de war gebracht door wat die verslaggever zei over die derde persoon in je auto.’
Hoe wist hij dat? Ze had zich niet gerealiseerd dat dat eigenlijk was waar het haar om ging. Pas nadat hij het gezegd had. Ze knikte. ‘Onder andere.’
‘Die vent zei maar wat,’ zei hij. ‘Verslaggevers verzinnen van alles om je maar aan het praten te krijgen. Zo krijgen ze hun verhaal bij elkaar.’
‘Denk je dat hij liegt?’
‘Ik weet zeker dat hij liegt. Ik was er toch bij – en nog een heleboel andere mensen. Niemand heeft iemand anders gezien dan alleen jou en Rudy.’
‘Misschien kun je me meenemen naar die brug waar het ongeluk gebeurd is.’
Wayne keek haar verbaasd aan.
‘En we zouden naar mijn oude appartement kunnen gaan. Mijn geheugen zal daardoor opgefrist worden. Heb je een kopie van het verslag van het ongeluk? Ik zou het graag lezen.’ Het was het eerste heldere idee dat ze had.
Wayne stak zijn handen op alsof hij een politieagent was die een verkeersstroom wilde tegenhouden. ‘Ho, ho. Niet alles tegelijk.’
Ze liet zich op de bank onderuitzakken. ‘Ik weet dat het allemaal lastig is.’