Hoe dan ook, ze vergat haar hele afschuwelijke situatie terwijl hij haar vasthield. Dat geschenk zou ze aannemen.
Wayne maakte zich als eerste van haar los, maar ze bleef zijn adem in haar nek voelen.
‘Ik heb iets voor je meegebracht,’ zei hij terwijl hij zijn hand in de zak van zijn jack stopte en er een mobieltje uit haalde.
‘Wat is dit?’
‘Een telefoontje.’
‘Je weet precies wat ik nodig heb.’
‘Nieuw nummer. De pers heeft je oude nummer. Een of andere vent van de Statesman belde na het ongeluk dagelijks. Scott Norris, denk ik. En mensen die beweren dat ze je kennen. Zelfs een psychiater. Die wil je waarschijnlijk gebruiken om de volgende dr. Phil te worden. Ten slotte nam ik de telefoontjes maar niet meer aan.’
Het was maar een telefoontje, maar Shauna zag het op de een of andere manier als een verklaring van zijn geloof in haar. ‘Dat is heel aardig van je. Bedankt.’
‘Meneer Wilde zorgt voor de rekeningen tot je weer terug bent. En ik heb mijn nummer al ingeprogrammeerd. Voor het geval je iets nodig hebt. Maar ik blijf bij je in de buurt. Sneltoets twee.’
Ze probeerde het. In zijn andere zak rinkelde zijn telefoon en het klonk voor haar als een reddingslijn.
Ze kuste hem nogmaals. ‘Je blijft me maar redden,’ zei ze.
De rust die Shauna die avond met Wayne had ervaren, hield geen stand in haar dromen:
Footballveld: aanval forty-yard lijn. Shauna boog zich naar voren, klaar, wachtend op de roep van de quarterback, minder dan twee yards van een zwetende verdedigingsback. ‘Blauw vijftien! Blauw vijftien!’
Ze deed net of ze naar links dook en haalde toen naar rechts uit, strekte zich uit en glipte langs de verdediger heen zonder hem aan te raken. De noppen van haar schoenen vonden houvast in de grasmat en ze rende naar de X-post, midden over het veld, sterk en snel.
Sneller dan enige andere speler in het Sun Devil’s team. Ze was per slot van rekening allereerst een sprinter en dan pas een footballspeler.
Ze hield van dit spel. Genoot van de adrenaline die, door het risico om midden op het veld te komen en geraakt te worden vrijwel een zekerheid was, door haar aderen schoot.
Ze vloog bijna zonder het gras te raken over het veld, aangedreven door het gehijg van de verdedigende back achter haar. Eerste lijn… ‘Sneller, sneller! Zet hem op, Spade!’
Het publiek rees overeind.
Tweede lijn…
De back was snel, maar niet snel genoeg. Haar ademhaling hield gelijke tred met haar hartslag. Ze keek over haar schouder naar rechts. Vanuit haar ooghoek zag ze iemand op zich af komen. Ze was er bijna.
Derde lijn…
Ze concentreerde zich op de gebogen varkenshuid en stak haar hand uit.
De leren bal verbond zich met haar armen.
De verdedigers vielen haar aan en de back greep haar hoog in de ribben en een andere speler raakte haar heupen.
Ze hoorde gekraak en zag sterretjes. Het publiek hield geschrokken de adem in. Ze voelde een stekende pijn in haar middel en kon nauwelijks ademen.
De bal niet laten vallen.
Ze klemde de bal met beide handen vast en probeerde zich uit te rekken. Haar benen konden haar niet langer dragen en ze viel met haar gezicht op de grond. Zwaartekracht, snelheid en het gewicht van een zwaar lichaam verpletterden haar.
De vallende sterren vervaagden tot een heldere nacht en het geschreeuw van het publiek in het stadion werd een laag gebrom.
Ze hoorde zichzelf schreeuwen. Ze had nog nooit zo’n pijn gevoeld. Het was alsof er speren in haar benen gestoken werden, steeds weer opnieuw. Het voelde alsof haar heupen door een ijzeren band ingesnoerd werden. Haar bekken zou breken. Iemand viel op de grasmat naast haar neer. ‘Het komt goed. Het komt goed.’
Maar het was niet goed.
‘Shauna, rustig maar. Ik ben hier bij je.’
Iemand pakte haar pols en drukte die tegen de grond.
Ze schreeuwde en deed haar ogen open. Ze zag sterren… door een raam. Een raam boven een bed. Haar bed. Wayne zat op haar bed, boog zich over haar heen en drukte haar polsen tegen het matras.
Khai kwam haastig naar binnen en knipte een lamp aan op de oude, eiken commode. De kamer vulde zich met een warme, gele gloed. Commode, nachtkastje, beklede stoel. Drie kartonnen dozen. Gebloemd behang op de muren. Een historische kaart van Austin, Texas. Wayne in een T-shirt en een flanellen broek. Khai in een badstof duster. Ze knoopte de riem vast en hield de badjas bij haar hals dicht.
Shauna’s ademhaling werd weer rustiger en Wayne liet haar armen los.
‘Gaat het een beetje?’ Hij wreef over zijn ogen en schoof naar de rand van het bed.
Ze kon alleen maar knikken.
‘Dat moet een nachtmerrie geweest zijn,’ zei hij.
Ze sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Het was zo echt. Ik wilde jullie niet laten schrikken. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Niet voor zover ik mij kan herinneren in ieder geval.’