Zijn beste vriend nam de telefoon op. ‘Als je me weer belt, neem ik een ander nummer.’
‘Goed om je stem weer te horen, man.’
‘Heb ik je niet uitgelegd wat er gaat gebeuren als…’
‘Wel honderd keer. Oud verhaal. Ik zal vandaag nog voor een nieuw zorgen.’
‘Dat lees ik dan wel in de krant.’
‘Dit niet.’
‘Vertel het me dan maar, zodat ik kan ophangen.’
‘Ze is op. Loopt weer op eigen benen rond. Ze is uit het ziekenhuis ontslagen.’
Hij bleef even stil. Smith hoorde hem aan de andere kant zwaar ademhalen. Hij maakte gebruik van de stilte.
‘Heb ik het je niet gezegd? Je weet dat ze een vechter is.’
‘Ik heb nooit gezegd dat ze dat niet was.’
‘Ik heb haar vandaag gezien. Met haar gepraat.’
‘Blijf bij haar uit de buurt! Moet ik soms zelf komen, je met mijn eigen handen wurgen? Je hebt er geen idee van wat je aan het doen bent, Corbin.’
‘O, dat weet ik maar al te goed. Jij, jij bent hiervan weggelopen en dat begrijp ik niet, maar jij bent degene die er niets meer van begrijpt. Ik weet veel beter hoe het in elkaar steekt dan jij ooit gedaan hebt.’
Corbin hoorde hem aan de andere kant grinniken. ‘Dat zal dan wel.’
‘Je moet terugkomen. Vandaag nog. Ik zou maar haast maken.’
‘Nee.’
‘Je moet haar zien. Ze heeft je nodig.’
Deze keer aarzelde hij even.
‘Nee.’
‘Als je dat niet doet, kan ze jou wel eens gaan zoeken. Ik heb haar je adres gegeven.’
‘Corbin, dit is geen spelletje.’
‘Ik houd je niet voor de gek. Jij denkt dat deze situatie zo blijft en ik zeg je dat we die kunnen veranderen.’
‘Hoe dan?’
‘Daar werk ik nog aan. Heb een beetje vertrouwen in mij.’
‘Als ze me ziet, wordt dat haar dood en dat is iets wat ik niet overleef. En dat is zo ongeveer alles wat erover te zeggen valt.’
Corbin probeerde iets te bedenken waarmee hij zijn vriend wel kon overhalen. ‘Ze herinnert zich niets. Ze herkende mij niet eens. Ze is helemaal blanco.’
Corbin nam weer een slok uit zijn flesje en hoopte vurig dat de ander op zijn argument zou ingaan en niet op zou hangen.
‘Dat is maar beter ook.’
Hij slikte de drank door en hoestte tien seconden lang. ‘Dwaas! Ze heeft je nu meer dan ooit nodig.’
‘Bel me niet nog eens.’
Hij hing op.
Corbin gooide de telefoon de keuken door en vloekte toen het ding de rugleuning van de bank raakte.
7
Het was tijd om een eind te maken aan deze spelletjes.
Shauna stond woedend op het beschaduwde pad achter het huis van haar vader. Door drie verschillende mensen van Landons beveiligingsteam was haar de toegang tot het huis van haar familie ontzegd.
‘Sorry, opdracht van mevrouw McAllister.’
Patrice. Shauna had zich nog nooit in zo’n ondenkbare, beledigende positie bevonden.
De vrouw van haar vader en zij hadden samen heel wat problemen gehad, problemen die ver teruggingen. Op Landons bruiloft had Shauna tegen een verslaggever, die kans had gezien om tot de receptie door te dringen, gezegd dat Landon en Patrice meer om politieke redenen met elkaar getrouwd waren dan uit liefde. Toen de journalist nadere details wilde hebben, verzon Shauna een verhaal dat ze een gesprek tussen het paar had afgeluisterd. De kern van het verhaal was geweest dat het huwelijk voor Landons politieke carrière belangrijk was en dat Patrice haar eigen politieke doelstellingen had.
Shauna was elf jaar oud geweest. En ze had niet geweten dat die kerel een verslaggever was. Ze was met name boos geweest op Patrice omdat ze haar verboden had de robijnen oorbellen van haar moeder te dragen. Patrice had ze opzichtig gevonden en gezegd dat ze niet pasten bij Shauna’s jurk – een kanten jurkje dat Shauna foeilelijk had gevonden. Ze waren per slot van rekening in Texas en de eenentwintigste eeuw stond voor de deur.
Ze had behoefte gehad aan iemand die begreep hoe ongelukkig ze zich voelde en deze man scheen, in tegenstelling tot alle anderen op de bruiloft, werkelijk belangstelling voor haar te hebben.
De volgende morgen hadden ook de andere bewoners van Texas belangstelling voor haar.
Patrice had de oorbellen van haar moeder verkocht.
Dat was de eerste aanvaring geweest tussen beide vrouwen, hoewel Shauna er nooit bewust op had aangestuurd. Dat kon ze van haar stiefmoeder niet zeggen.
Shauna keek naar de oostelijke hoek van het perceel en liep met grote stappen over het met struiken begroeide terrein. Het werd tijd dat haar vader zich met de zaak ging bemoeien.
Ze bereikte de fitnessstudio in vijf minuten, opgewonden en buiten adem. Maar voortgedreven door haar boosheid liep ze door de dubbele deuren heen naar de verlichte krachttrainingsruimte midden in het gebouw.