‘En wat dat ongeluk betreft, ik geloof geen woord van dat verhaal. Het was alleen maar je bedoeling om je vader verdriet te doen, en hoe kon je hem beter treffen dan hem af te nemen wat hem het meest dierbaar was? Je wilde nooit dat Rudy in de voetsporen van zijn vader zou treden. Iedereen die enig benul van de realiteit heeft kan zien wat jij hier probeert te doen.’
Shauna probeerde zich te beheersen. Ze trok haar hand los uit Waynes greep en hij liet haar hand met enige tegenzin los.
‘Waarom zou ik dat doen?’
‘Houd je mond. Wat je ook zegt, ik weet wie je bent, Shauna.’
‘Je weet helemaal niet wie ik ben.’
‘Kom nou, zeg. Ik ken je beter dan wie dan ook. Als ik jou was, zou ik zo gauw mogelijk een manier gaan zoeken om van deze aardbodem te verdwijnen. Voor je vader en je broer besta je niet meer.’
Shauna kon zich niet langer beheersen.
Ze sloeg Patrice in het gezicht.
Shauna besefte zelfs niet dat ze hiertoe in staat was; ze had er nog nooit over nagedacht. En nu had ze het gedaan. Met een vingernagel had ze Patrice’ slaap geschramd.
Oké.
Shauna zag dat Patrice een hoogrode kleur kreeg, zag de druppel bloed die uit de schram droop en zag zichzelf als een stier die reageerde op een rode lap.
‘Je hebt er geen idee van waar je het over hebt! Ik houd net zo veel van mijn broer als ik jou haat…’
‘Dat is dan wederzijds.’
‘… en ik zou hem nooit iets kunnen aandoen. Jij bent de reden, Patrice, dat deze familie uit elkaar valt! Jij bent de reden dat mijn vader mij de rug toekeert…’
Patrice lachte spottend.
‘… en jij moet de verantwoordelijkheid voor je eigen fouten op je nemen in plaats van die van mij voor de hele wereld breed uit te meten!’
Patrice drukte haar vingers tegen de schram. In de verte klonk de deurbel.
Shauna ging verder. ‘Je bent een leugenaar en je hebt nog nooit voor wie dan ook iets gedaan als je er uiteindelijk zelf niet beter van zou worden!’
‘En jij, kind, zal de enige zijn die voor dit alles terecht zal moeten staan.’
Shauna’s stier hield abrupt stil.
‘Het zijn allemaal leugens.’
‘Ik kan je niet vertellen wat je graag wilt horen, kind.’ Patrice pakte de stapel borden op, draaide zich om en volgde haar man de kamer uit. In de deuropening bleef ze even staan. ‘Ik denk dat het maar beter is als je Rudy wat ruimte geeft. Begrepen?’
Shauna knikte, hoewel ze er helemaal niets van begreep. Ze leunde tegen Wayne aan. Hij legde zijn arm om haar schouders.
‘Het spijt me heel erg.’
‘Ik had naar je moeten luisteren.’
‘Je weet dat onze tijd om is.’
Ze knikte zwakjes.
‘Je weet dat ik de politie moest vertellen dat we hierheen gingen.’
Ze liet haar hoofd nog verder zakken. Ze had haar vijf minuten gekregen. Meer had hij niet beloofd.
‘Meneer Spade?’
Wayne draaide zich om naar de stem. Ook Shauna keek waar die woorden vandaan kwamen.
In de deuropening stond een Aziatische vrouw. Iemand van het personeel misschien. Shauna kende haar niet, maar werd geïntrigeerd door haar ogen die, hoewel ze tegen Wayne sprak, haar aankeken. Twee verschillende kleuren, een donkerbruin en een lichter. Hazelnoot misschien.
‘Er staan een paar agenten voor de deur. Ze vragen naar mevrouw McAllister.’
5
‘Niets dus?’
‘Niets. Wat de laatste zes maanden betreft, zijn haar hersens zo dood als een pier.’
‘En weet je zeker dat ze niets weet van voor die tijd? Zodat we veilig zijn?’
‘Zolang ze haar geheugen over de laatste vijf maanden niet terugkrijgt, zitten we goed. Maar als ze zich dingen gaat herinneren, wordt het natuurlijk een heel ander verhaal. Vijftig procent kans.’
Hij blies wat lucht uit. ‘Ik ben nog steeds van mening dat we haar nu het zwijgen op moeten leggen.’
‘Dat kunnen we niet. Nog niet. Voorlopig ontspringen we de dans. Zodra ze zich dingen gaat herinneren, schakelen we haar onmiddellijk uit. Tot die tijd houden we hen beiden goed in de gaten.’
‘Oké. Maar dit zou uit de hand kunnen lopen.’
‘Het is al uit de hand gelopen, weet je nog? Zij blies de zaak op. Wij proberen nu alleen het vuur te doven.’
Shauna lag op een smalle bank en keek naar de muur in de betonnen gevangeniscel. Haar neus raakte bijna de afgebladderde verf. Hoewel ze lang en slank was, moest ze zich op de bank in evenwicht houden om er niet af te rollen. Haar hele lichaam deed zeer. Ze had de hele nacht steken in haar zij gevoeld. Ze concentreerde zich op de pijn. Maar die beangstigde haar minder dan haar huidige situatie.
Ze was de vorige avond hier beland en had, dankzij de aandrang van Wayne, oom Trent en diens invloedrijke advocaat, Joe Delaney, donderdagmorgen meteen een klacht ingediend. Zoals Wayne had gehoopt, leek het erop dat de pers nog niet op de hoogte was van het feit dat ze uit het ziekenhuis was ontslagen. Meneer Delaney maakte een afspraak met haar om hem op zijn kantoor op 26 oktober te ontmoeten, morgen over een week, waardoor ze de tijd had verder te herstellen en weer naar huis te gaan. Het proces zou pas over meer dan een maand, op 19 november, plaatsvinden.