‘Ik kan zorgen dat je meer krijgt als dat nodig is.’
‘Ik wil alleen maar zeggen dat dit nu niet precies een gecontroleerde omgeving is. Ik kan geen resultaat garanderen.’
Wayne vloekte. ‘Het lijkt erop dat niemand van ons dat kan.’
‘Ben je bereid om hem de volle zes weken buiten bewustzijn te houden? De volledige kuur?’
‘Dat hangt ervan af.’ Van Shauna. Van hoe ze de schade tot een minimum zouden kunnen beperken voordat dit allemaal was overgewaaid. Zonodig zou hij de journalist altijd nog kunnen omleggen. Misschien kon hij dat sowieso maar beter doen, want de Mexicaanse journalist was een onruststoker. Als Shauna hier eenmaal zou zijn, zou de waarde van Miguel Lopez aanzienlijk afnemen.
‘Hoe denk jij over dat stelen van herinneringen?’ vroeg Wayne.
‘Ik heb er geen idee van. Kan ze het bewijzen?’
Het bewijzen? Dat viel te betwijfelen. Hij was er niet helemaal zeker van of ze echt herinneringen van hem gestolen had of dat hij gewoon een paar details was vergeten, zoals de meeste herinneringen na verloop van tijd vervaagden. Maar toch kon hij geen andere verklaring bedenken voor haar ontdekking van zoveel geheimen. Hoe had ze kunnen weten dat hij tijdens football gewond was geraakt, en waarom kon hij zich het eigenlijke voorval niet meer herinneren? Wanneer had ze ontdekt dat hij gedeserteerd was en waarom kon hij zich niet meer herinneren dat iemand geprobeerd had hem op andere gedachten te brengen?
Iedere halfbakken wetenschapper zou een of ander experiment kunnen bedenken om het te testen, meende hij. Aangenomen dat ze Shauna’s medewerking zouden kunnen krijgen.
Wayne keek Carver bedachtzaam aan. ‘Misschien moet ik haar aan jou overlaten om daarachter te komen.’
Er sloeg een portier dicht. Lopez was aangekomen.
‘Laat hier achter wat ik nodig heb,’ zei Wayne.
Hij liep het kantoor uit en volgde de gangen die door de olievaten en containers, die tweehoog stonden opgestapeld, werden gevormd. De buitendeur ging open voor hij die bereikt had. Er kwamen twee personen binnen die iemand tussen hen in met zich mee sleepten. Ze lieten hem voor Wayne op de grond vallen. Hij ging op zijn hurken zitten en keek in het gezicht van een bewusteloze Miguel Lopez.
‘Je blijft in leven zolang het nodig is om Shauna hier te krijgen,’ zei Wayne. ‘Daarna is het nog maar de vraag of we je kunnen gebruiken.’
‘Breng hem naar Carver,’ zei hij tegen de mannen. ‘En breng hem daarna weg. Zorg dat je bereikbaar blijft tot ik je weer opbel.’
Hij gooide zijn mobieltje van zijn ene hand in de andere terwijl de mannen Lopez het vertrek uit sleepten. In minder dan een uur zou Shauna hier zijn.
‘Dat zal niet lukken,’ zei Frank en nam een hap van zijn broodje.
Ze zaten in de auto bij een benzinestation bij de kruising van de 10 en de 610 en verwachtten een telefoontje van Wayne die hun zou vertellen waar ze heen moesten.
Shauna had benzine getankt en toen een kaart en twee flessen water gekocht. Ze voelde zich steeds gespannener worden nu Wayne nog geen contact met hen had opgenomen. Het was kwart voor drie. Ze was niet helemaal in de stemming om haar dubieuze plan met Frank te bespreken.
‘Ik bedoel’– Frank slikte zijn hap door – ‘je kunt niet vertrouwen wat hij zegt. Hij zal alleen maar bang zijn en onzin praten.’
‘Het kan mij niet schelen wat hij zegt,’ snauwde Shauna.
‘Het is een van de meest inefficiënte middelen om…’
‘Ik wil alleen maar dat hij nadenkt, oké? Als hij bang is, zal dat alleen maar in mijn voordeel werken.’
Frank haalde zijn schouders op. ‘Wat je van plan bent is illegaal. Iedereen weet dat. Misschien kun je er beter nog eens over nadenken.’
‘Luister eens, Frank, waarom ben je eigenlijk hier?’
‘Omdat jij Wayne Spade nog meer haat dan ik.’
‘Wil je dat dit gaat lukken of niet?’
‘Natuurlijk.’
‘Doe dan ook eens een beetje je best.’
Frank haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Het is jouw idee. Als jij denkt dat het zal lukken, doe ik mee.’ Hij nam weer een hap van zijn broodje.
Shauna haalde diep adem.
‘Er hangt zo veel van af. Wees mijn sterke man, vijf minuten maar. Als het meezit minder dan vijf minuten. Dan ben ik klaar en kun je met hem doen wat je wilt.’
‘Vijf minuten en dan is het mijn beurt.’
Ze knikte.
Hij grijnsde en zong: ‘You are my sunshine, my only sunshine…’
Ze staarde hem aan tot hij weer begon te eten.
Miguels telefoon trilde. Shauna’s gezicht vertrok.
Ze legde de telefoon tegen haar oor. ‘Waar is Miguel?’ zei ze.
‘Het is een tekstbericht,’ zei Frank.
Shauna liet de telefoon zakken en keek op het schermpje. Een adres. Ze liet het Frank zien die de rest van zijn broodje in zijn mond propte en de kaart openvouwde.