Trent had Landon hierover met Pasen van dat jaar benaderd. In de daaropvolgende maand januari had MMV met veel fanfare de resultaten van het vierde kwartaal gepubliceerd.
Waar was dat rapport over het vierde kwartaal?
Landon nam de stapel papieren en rapporten nog eens door, maar kon het verslag niet vinden. Hij vond alle dossiers voor het daaropvolgende jaar, maar niet dit verslag. Geïrriteerd stond hij op vanachter zijn bureau en liep naar het kantoor van Patrice om te zien of het misschien daar ergens lag. Hij dacht niet echt dat het rapport nieuw licht zou werpen op zijn vragen, maar het feit dat hij het niet in zijn eigen documentatie kon vinden, zat hem dwars. Hij moest het vinden om helemaal gerustgesteld te worden.
Hij draaide de lamp aan en het licht viel op de groen beschilderde lambrisering en de gebloemde gordijnen. Het kantoor deed hem altijd denken aan een Engelse theesalon.
Hij liep naar de eiken ladekast in de hoek toe en trok de la open waarin ze, naar hij wist, de papieren van MMV bewaarde. Het was een grote bende in de la; ze had zelfs niet de moeite genomen om de documenten in mappen te ordenen.
Geduldig nam hij de papieren door. Niets. Mooi. Tijd om ermee op te houden.
Hij duwde de la dicht.
Die wilde niet helemaal sluiten.
Toen hij wat beter keek, zag hij een houten doosje in de la daaronder, dat op een stapeltje papieren stond die evenmin waren geordend. Het kistje had de grootte van een boek met een harde omslag en het was kennelijk van het stapeltje papieren gegleden toen Landon de la erboven had opengetrokken.
Landon stak zijn hand uit door de opengetrokken la om het doosje, dat in de weg stond, eruit te halen. De opening was maar net groot genoeg om zijn arm erdoor te steken, maar hij slaagde erin het doosje te pakken en het uit de la te halen. Toen hij het echter door de opening trok, bleef het deksel ergens achter haken waardoor het openging en de papieren die erin zaten eruit vielen.
Landon gromde zachtjes, zette het doosje boven op de ladekast en begon de op de grond gevallen papieren op te rapen.
Het waren brieven, zo bleek, geschreven op gewoon briefpapier. Hij stopte toen hij het handschrift zag. Het handschrift van Trent Wilde.
Mijn liefste Patrice…
In de afgelopen jaren had Landon er door betweters en politieke tegenstanders vaker van langs gekregen dan hij kon tellen. Maar geen enkele aframmeling had hem zo diep getroffen dan deze drie woorden.
Hij verzamelde de papieren en las de liefdesbrieven die hem misselijk maakten. Toch las hij ze en hij begon pas aan de volgende als hij de vorige helemaal had gelezen.
Uiteindelijk kreeg hij een glanzend vel papier in handen. Hij keek ernaar en zag het blauw-gele logo van MMV.
Het was het verslag over het vierde kwartaal waarnaar hij gezocht had.
Hij liet de andere brieven vallen en sloeg het verslag open. Daar, op de laatste pagina, was het indrukwekkende bedrag onderstreept en met een rode pen omcirkeld. Met dezelfde rode inkt en in hetzelfde handschrift was over de hele pagina een aantekening geschreven die als een dolk in Landons hart werd gestoken.
Aan mijn toekomstige First Lady, mijn enige liefde,
Houd je ogen gericht op de overwinning.
Voor altijd,
Je Wilde Man
Landon sloeg met zijn vuist en het verslag door de wand naast de ladekast heen en rukte ze toen weer terug uit het gat. Het regende stukjes gipsplaat op het gebloemde tapijt.
De fysieke pijn in zijn knokkels zette zijn hersens in de hoogste versnelling. Hij keerde zich om naar de deur en bracht een grondige verandering in zijn reisplan aan. Hij was niet de dwaas waar Trent en Patrice hem voor hielden.
En zijn dochter was het evenmin.
Wayne was in de drie uur die hij nu al wachtte steeds zenuwachtiger geworden. Het was nu bijna twee uur en Lopez zou nu ieder moment hier kunnen zijn. Wayne ijsbeerde nog steeds heen en weer in het kantoor achter in het magazijn, een vertrek dat tijdelijk was omgebouwd tot een medische behandelkamer.
‘Ik kan niet beloven dat het werkt.’ Will Carver, de farmacoloog, die de leiding had gehad bij het wissen van Shauna’s geheugen, stak zijn handen in zijn zakken en haalde ze er toen weer uit. Om twee uur in de nacht zag hij er wilder uit dan ooit.
‘Waarom kunnen we niet dezelfde resultaten verwachten als bij Shauna?’
‘Andere omstandigheden.’
‘Helemaal geen andere omstandigheden. We traumatiseren hen en brengen ze buiten bewustzijn. En dan geven we ze het verdovende middel. Als hij hier eenmaal is, geven we hem hetzelfde mengsel.’
‘Er zijn variabelen. Alleen al het andere geslacht. En nog wat ingewikkelder zaken. Het middel was afgestemd op haar DNA. We hadden meer tijd om de details te evalueren.’
Wayne trapte tegen de gesloten deur. ‘Wat heeft dat er nu mee te maken?’
‘En Siders diende haar de xtc toe toen ze naar de Eerste Hulp werd gebracht.’