‘Natuurlijk heeft hij het gedaan,’ zei ze zacht, in de hoop dat haar eigen leugens geloofwaardiger waren. ‘Maar je weet dat hij een leugenaar is. Dat heb je mij zelf gezegd. Je bent omringd door leugenaars. Was die boodschap van jou?’
Ze beschouwde zijn zwijgen als een bevestiging.
‘Jullie passen niet bij elkaar, Frank. Jullie bevorderen elkaars… stomheid. Wayne heeft een erg overtuigend verhaal over jou opgehangen.’
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar Shauna onderbrak hem. ‘Ik heb een voorstel.’
‘Ik zie niet in waarom ik…’
‘Dat komt omdat je een beetje meer vanuit jezelf moet denken, Frank. Je bent door Spade ingehuurd.’ Hij was in ieder geval een van Waynes handlangers. Ze masseerde haar keel. ‘Mensen die anderen inhuren om het vuile werk op te knappen, staan meestal vrij hoog in de voedselketen.’
‘Ik heb geen idee waarvan je mij verdenkt.’
‘Ik zal ten gunste van jou getuigen als jij mij helpt de grotere vis te vangen. Ik zal geen enkele aanklacht tegen je indienen voor wat je mij hebt aangedaan. Ik zal met mijn vrienden bij de politie praten om je te ontzien wegens samenwerking.’
‘Hoe groot is die vis?’
‘Hoe klinkt ‘presidentieel’?’
Frank zette grote ogen op.
‘En tijdens het proces rekenen we af met Wayne. We zorgen ervoor dat al zijn verhalen goed en keurig aflopen.’
‘Dat klinkt interessanter.’
‘Als je mij helpt, laat ik je verder met rust.’
‘Oké.’
‘Hoe laat is het?’
Frank keek over haar schouder heen naar de klok die aan de muur hing. ‘Kwart voor twaalf.’
‘Laten we naar Houston gaan. Ik rijd.’
‘Je moet me eerst vertellen wat je van plan bent.’
‘We gaan eerst op weg en dan praten we verder.’
In feite had ze geen plan. Nog niet. Maar ze had nu in ieder geval spierkracht in de vorm van Frank. Een welkome aanwinst. Onderweg zou ze verder wel iets bedenken.
‘En wat schiet jij ermee op?’ vroeg Frank terwijl ze naar de deur liepen. ‘Zoete wraak. Een stuk van Waynes taart?’
Shauna gaf niet meteen antwoord. De vraag was te persoonlijk.
‘Aha,’ zei Frank, ‘ik begrijp het al. Je vriendje. Ware liefde.’
In eerste instantie wel, dacht Shauna. Maar er was ook nog iets groters.
‘Mijn verleden,’ zei ze, terwijl ze de sleuteltjes uit haar zak haalde. ‘En mijn toekomst.’
‘Je hebt hoge verwachtingen. Ik zou maar genoegen nemen met een cheque.’ Haar maag knorde. ‘En een broodje kip.’
36
Shauna reed de hele weg zo’n tien kilometer boven de maximum-snelheid. Ze was zich ervan bewust dat het ergste wat haar nu zou kunnen overkomen was worden aangehouden door de verkeerspolitie. En ze moest ook geen autopech, een lekke band of een lege benzinetank krijgen.
Maar het had weinig zin om zich hierover zorgen te maken. Ze moest zich beperken tot de zaken die ze wel in de hand had.
‘Weet je hoe je Wayne kunt bereiken?’ vroeg ze Frank even na middernacht. Hij zat naast haar en had geweigerd de autogordel over zijn gekneusde borst vast te maken.
‘Denk je dat hij telefoontjes opneemt van dode mensen?’
‘We zouden hem een berichtje kunnen sturen.’
‘Niet met mijn telefoon.’
Shauna gaf hem Miguels mobieltje. ‘Gebruik deze maar.’
‘Weet je zijn nummer?’ snauwde Frank.
‘Dat heb ik niet uit mijn hoofd geleerd. En het telefoontje waarin zijn nummer geprogrammeerd staat, heb ik niet. Bovendien zit ik achter het stuur.’
‘Wat moet ik schrijven?’
‘Vraag hem waar ik geacht word naartoe te gaan.’ Frank typte het in.
Ze zeiden niets tegen elkaar tot het telefoontje door te trillen liet weten dat er een berichtje was teruggekomen.
‘Het ontroert me dat je mijn nummer nog weet, schat,’ las Frank voor.
‘Er komt nog wel meer,’ zei Shauna.
Even later vibreerde de telefoon opnieuw.
‘Waar zit je?’ las Frank voor.
‘Zeg hem bij de kruising van de 71 en de 10.’
‘Zo ver zijn we nog niet.’
‘Dat doet er niet toe. Als hij niet weet waar we zijn, ga ik ervan uit dat het telefoontje geen GPS-unit heeft.’
‘Nee, dit is een oud dingetje. Het verbaast me dat je er een bericht mee kunt versturen.’
‘Zeg het hem maar.’
Frank typte en grinnikte even later. ‘Hij zegt: ‘Pak de 10 in oostelijke richting.’
Shauna was woedend. ‘Sluwe kerel.’
‘Ik heb nog wel een betere benaming voor hem als jij daar te verlegen voor bent.’
Ze stak haar hand uit om Miguels telefoontje weer aan te pakken en liet het op haar schoot vallen. ‘Nu horen we een poosje niets van hem.’