Frank droeg een loshangend flanellen overhemd, en ze zag op zijn borst de grootste, afschuwelijkste kneuzing die ze ooit gezien had, een vuurrode en groene explosie op zijn ribbenkast.
‘Wat is er gebeurd?’
Frank liet haar zo abrupt los dat ze wankelde. Hij knoopte zijn overhemd haastig dicht.
‘Die smeerlap heeft me beschoten.’
‘Wayne.’ Dit nieuws bemoedigde haar.
‘Wie anders?’
‘Je droeg een kogelvrij vest?’
‘Wat denk je?’
‘Ik denk dat jullie ruzie hebben.’
‘Nee, we begrijpen elkaar volkomen. Ik begrijp dat ik in zijn gezelschap altijd een vest moet dragen. Ik kan in de rug geschoten worden.’
‘Of in je hart. Het is een wonder dat hij niet op je hoofd gericht heeft.’
‘Dat heeft hij zo te zien wel bij jou gedaan.’ Frank maakte een gebaar naar haar gekneusde wang.
‘Ja, dat deed hij.’
Ze keek naar de zijkant van zijn nek. Twee brandvlekken tekenden zijn huid als een slangenbeet.
‘Heeft Wayne dat ook gedaan?’ Ze tilde haar hand op om de plek aan te raken. Hij sloeg haar hand weg.
‘Nee, dat heeft je vriendje gedaan.’
Dus zo was Miguel in haar hotelkamer binnengekomen.
‘Alles bij elkaar dus een slechte dag,’ zei ze zacht.
‘Ben je hier naartoe gekomen om het nog erger te maken?’
Ze schudde haar hoofd en liet haar stem een beetje zakken in de hoop dat hij wat minder achterdochtig zou worden en zich wat minder zorgen zou gaan maken over deze ontmoeting met haar. ‘Denk je dat Wayne mij afranselt en me dan in mijn eentje naar jou toestuurt?’
‘Het kan me niet meer schelen hoe die vent denkt.’
‘Ik zou graag willen dat je nog een keer probeert hem te doorzien. Als een gunst.’
‘Waarom zou ik dat doen? Wat voor gunst zou ik jou hoeven bewijzen?’
‘We zouden er beiden ons voordeel mee kunnen doen als je bereid bent mee te werken.’
Frank liep naar de oude, bruine sofa en liet zich erop zakken. Hij pakte het glas whisky dat op een tafeltje stond.
‘Dan moet het wel goed zijn.’
‘Ik weet wat je denkt,’ zei ze. ‘Jij denkt: “Frank, die meid is je ergste nachtmerrie. Ze duikt steeds weer op en ik wil al die trammelant niet.” Zit ik in de buurt?’
‘Je kunt gedachten lezen.’
Ze legde haar hand op zijn knie. Ze kon niet voorkomen dat haar hand beefde. ‘Dat kun je wel zeggen, ja.’
Hij trok haar bevende hand van zijn knie en legde die op haar eigen knie. ‘Ga dan Waynes gedachten maar lezen.’
‘Ik ben op weg naar hem toe. Maar zoals ik al zei, ik heb eerst een gunst nodig.’
‘Je hebt nog steeds niet gezegd wat het is.’
‘Ik moet weten waar Wayne in Houston werkt. Waar hij heengaat als de grond te heet onder zijn voeten wordt.’
‘En waarom zou ik dat, als ik dat al zou weten, aan jou vertellen?’
‘Laat ik dan een makkelijkere vraag stellen. Waarom wil Wayne mij uit de weg ruimen?’
Frank grinnikte. ‘Is het zo moeilijk om te raden waarom een man van jou af wil?’
Shauna nam een gezichtsuitdrukking van gekweld ongeduld aan. ‘Je moet weten dat ik hier niet het probleem ben, Frank. Wayne zal je binnenkort met een veel groter probleem opzadelen.’
‘Ik begrijp niet wat…’
‘Dat doe je heus wel. Dat zeg je uit instinct, maar je kunt openlijk met me praten. Want jij en ik weten alle twee dat Wayne een ware wolf is. Heb ik het mis als ik zeg dat je het spuugzat bent om gemanipuleerd te worden?’
‘Ik laat me door niemand manipuleren.’
Shauna hoopte dat ze een uitzondering op de regel was. Maar dit zou niet werken als ze haar zenuwen niet de baas kon worden. Ze concentreerde zich en begon een verhaal af te steken, een verhaal dat ze, toen ze naar Franks huis toe reed, bedacht had, in de hoop dat het haar tot de waarheid zou leiden. ‘Wayne heeft de politie over jou ingelicht, Frank.’
Frank lachte bulderend. ‘Wayne denkt dat ik dood ben.’
Nu moest ze ter plekke iets nieuws verzinnen.
‘De politie van Austin denkt dat je leeft. Wayne heeft dit allemaal in werking gezet voordat hij ruzie met je kreeg. De politie heeft je vingerafdrukken in de flat van Corbin Smith gevonden.’
Shauna geloofde nog steeds dat Wayne verantwoordelijk was voor Corbins dood. Maar als ze Frank kon laten geloven dat Wayne hem erin had laten lopen, was ze er zeker van dat ze hem aan haar kant kon krijgen.
De grijns op Franks gezicht verdween onmiddellijk. Zijn gezicht vertrok, maar hij zei: ‘Wie is Corbin Smith?’
‘Een zeer dode fotograaf. Maar maak je je er niet meer zorgen over waarom Wayne je vingerafdrukken in zijn huis heeft achtergelaten?’
‘Ik vraag mij af hoe jij dit allemaal weet.’