Haar handen raakten iets en ze greep zich eraan vast, een scherp en brokkelig oppervlak waaraan ze haar handen openhaalde. Een met zeepokken begroeide paal. Ze volgde de paal omhoog. Haar bloes scheurde en de huid van haar buik schaafde tegen het ruwe oppervlak aan.
Het beeld van een gebroken ruit die in haar buik sneed, flitste door haar gedachten. Haar eerste eigen herinnering.
Ze had lucht nodig. Shauna kon niet begrijpen dat het donker van haar omgeving nog donkerder werd, alleen maar concluderen dat het zo was. Als ze nu geen adem kon halen…
Shauna’s overlevingsinstinct nam tegen haar wil de overhand en opende haar mond, haar longen.
En vulden zich met lucht.
Ze ademde dikke, zoete lucht in en greep zich vast aan een paal van de aanlegsteiger naast de steiger van haar vader. Ze ademde en ademde en, in een poging om haar locatie niet prijs te geven, probeerde ze niet te happen naar lucht als een vis op het droge.
Toen ze een klap hoorde, deed ze haar ogen open en keek waar die vandaan kwam. Een drama in silhouet, met op de achtergrond de gele lichten van de haven: Miguels lichaam lag voorover gebogen over de kombuis op het dek en werd door een van de mannen in bedwang gehouden. De andere man stond over de achtersteven gebogen, zijn hand over zijn bloedende neus en speurde het water af. Hij schreeuwde: ‘Ik moet een lamp hebben.’
De schaduw die over Miguel heen gebogen stond, had het te druk om een lamp te halen. Hij trok Miguel met een arm overeind en gaf hem met zijn vuist een harde stomp in zijn maag. Miguel zakte in elkaar en viel met zijn kin op de knie van zijn tegenstander. Zijn hoofd knakte achterover. De man haalde uit naar Miguels gezicht.
De grote kerel die om een lamp gevraagd had, sprong van de bank af en gaf Miguel een trap tegen zijn schouder, waardoor Shauna hem niet langer kon zien. Ze hadden samen geen moeite om Miguel onschadelijk te maken.
Shauna beefde over haar hele lichaam, maar was zich niet bewust van de kou.
Een van de mannen haalde een lap uit zijn broekzak en vouwde die open. Een prop voor zijn mond? Even later zag ze dat Miguel van het dek getild werd, zijn handen op zijn rug gebonden. Ze hadden een zwarte zak over zijn hoofd getrokken. Shauna’s hart sloeg een slag over.
‘Ga nu je lamp halen,’ zei de een.
Shauna hield haar adem in en gleed in het water achter de smalle paal. Ze keek om zich heen om te zien hoe ze zou kunnen ontsnappen. Zonder licht zou ze verstrikt raken tussen de kabels en de palen die zich onder de steiger bevonden. Moest ze de steiger op klimmen en wegrennen? De dichtstbijzijnde ladder was een paar aanlegsteigers verderop. Zelfs als ze die zou kunnen bereiken, zou ze niet onopgemerkt langs hen heen kunnen komen.
Zou ze naar de kade kunnen zwemmen?
Ze kon de kade niet eens zien.
Haar tenen en vingers waren verdoofd. Haar wang deed pijn. Miguel.
Er viel een felle lichtstraal op het water achter de boot van haar vader, die zich langzaam naar haar steiger toe bewoog. Ze hield haar adem in en zakte onder water zonder een geluid te maken, hoewel er ongetwijfeld een rimpeling zichtbaar moest zijn.
Boven haar hoofd sneed de paal de lichtstraal doormidden. Het licht bleef drie seconden hangen, seconden die wel minuten leken. Haar longen zouden barsten.
Het licht bewoog verder. Ze stak behoedzaam haar hoofd weer boven water.
‘We kunnen haar onmogelijk vinden zonder een rel te veroorzaken,’ zei de man die de zaklamp vasthield. Hij knipte hem uit.
‘Dan zullen we het met die ene moeten doen.’
‘Ga jij dat dan maar aan Spade vertellen.’
‘Hij zal er niet blij mee zijn. Hij moet zijn eigen klusjes maar opknappen.’
‘Nou ja, we hebben er in ieder geval een. We kunnen hem gebruiken om het meisje te pakken te krijgen.’
Ze draaiden zich om en Shauna kon de rest van wat ze zeiden niet meer horen. Ze wikkelden Miguel in een stuk zeildoek, waar zijn hoofd uitstak en meerden de boot van de senator toen verder af. Toen ze het zeildoek over de boot heengetrokken hadden, was het alsof de boot niet van zijn plaats was geweest. Ze bleef in het water hangen en haar benen leken wel lood in het koude water. Ze legde haar hoofd tegen de paal en huilde zonder enig geluid te maken.
Een nieuwe stilte haalde Shauna uit haar verdoving. De lichten boven de steiger waren uit, alleen aan het eind van de pier scheen nog een gedempt lichtje. De mannen waren weg.
Miguel was weg.
Shauna luisterde naar eventueel gevaar. Niets. Ze duwde zich van de paal af en het water om haar heen knetterde als een voetzoeker.
Voor zover ze kon nagaan had niemand het gehoord.
Omdat het nu donker op de steigers was, waren de veiligheidslichten op de pier helderder en Shauna volgde ze om de ladder die uit het water naar de pier liep, en die ze zich nog vaag herinnerde, te vinden. Een steiger. Twee steigers. Hoe ver was het nog?
Hoe ver zou dit verhaal haar meenemen?