‘Ik vind dat je prima ideeën hebt,’ zei Miguel. ‘Jammer dat anderen daar zo weinig oog voor hebben.’ Shauna zuchtte. Ze zouden zich onder Beesons waakzame toezicht moeten plaatsen tot haar proces achter de rug was. En stel dat Wayne kans zou zien om zich eronderuit te draaien. Wat dan?
De lichten van de jachthaven begonnen herkenbare vormen aan te nemen.
Terwijl Miguel de boeg van de boot op de aanlegsteiger van haar vader richtte, viel Shauna’s blik op het telefoonboek dat ze op het dek hadden laten liggen. Ze raapte het op en bracht het terug naar de la in de kajuit, terwijl Miguel de motor uitzette en de boot naar de steiger liet glijden. Beneden in de kajuit hoorde ze hem op de steiger springen om de boot vast te leggen.
Binnen een paar seconden hoorde ze zijn voetstappen weer op het dek. Hij was erg snel en zou een goede bootsmaat zijn. Hij kwam met een zware sprong op het dek terecht die ze niet van hem verwacht had.
‘Alles goed met je?’
Zijn antwoord kwam echter niet van het dek, maar van de steiger en in de vorm van een waarschuwing.
‘Blijf beneden!’
Shauna sloeg zijn waarschuwing in de wind en liep met twee stappen het trapje op. Op hetzelfde moment dat haar hoofd boven het dek verscheen, werd er een arm om haar nek geslagen. Ze rook het zweet van dagen op de gespierde huid en toen ze met haar nagels over de arm krabde, voelde ze dik haar.
Terwijl de man haar van de trap af sleurde, schreeuwde ze. Zijn arm was als een bankschroef.
Ze zag zijn vrije vuist op haar slaap af komen en zag sterretjes. Ze zakte ineen maar bleef bij bewustzijn. Ze riep om Miguel, maar de druk op haar keel smoorde het geluid.
Zonder te beseffen waarom ze het deed, liet ze zich met haar gezicht voorover op het dek vallen. De elleboog van haar overvaller, nog steeds om haar keel geslagen, kraakte toen ze het dek raakten. Te oordelen naar zijn geschreeuw zou hij gebroken kunnen zijn.
Shauna worstelde. Boven de kreten van haar overvaller uit hoorde ze in de verte nog meer geschreeuw. Miguels stem en die van anderen. Ze draaide haar hoofd om, zag Miguel terug in de boot springen en zich boven op de man die op haar lag, storten. Miguel bewerkte hem met zijn vuisten en ze voelde de trillingen van zijn slagen vibreren in haar nieren.
De man rolde van haar af en ze voelde Miguels handen onder haar oksels. Hij rukte haar overeind.
‘Weg! Weg!’ Haar benen wilden haar niet dragen. Miguel trok haar weer overeind en tilde haar op.
Een andere man sprong op het dek van de Bayliner, met de klap als van een paukenslag. Boem. Het vaartuig schommelde en Shauna zou gevallen zijn als Miguel haar niet in evenwicht had gehouden met de absorberende schokken van zijn eigen benen.
Op de een of andere manier hervond ze de kracht om Miguel te volgen. Hij trok haar mee naar het zitje op het achterdek van de boot. De man die haar had aangevallen rolde zich om, greep zijn elleboog vast en kreunde. De ander haalde uit naar Shauna’s enkels en kreeg haar schoen te pakken terwijl Miguel haar optilde en op het kussen van de bank wierp.
Ze schopte haar schoen uit en Miguel hield hen beiden in evenwicht. Voordat ze haar schoen helemaal had uit had, raakte haar voet de neus van de man.
Shauna hoorde haar eigen zware ademhaling en op het moment dat de twee aanvallende schaduwen weer overeind krabbelden, Miguels stem.
‘Laat me los,’ bracht hij hijgend uit.
Ze moest doen wat hij zei, moest hem vertrouwen hoewel ze hem niet begreep. Als ze het niet zou doen, zouden ze in de tijd die ze nodig had om erover na denken wat hij van plan was, beiden gedood worden. Laat me los.
Ze liet Miguel los en hij pakte haar op met de kracht van een Simson die op het punt stond te sterven. Een van zijn handen gleed onder haar oksel en de andere greep een van haar knieën. Ze trok haar andere been op.
Hij wierp haar met een zwaai van de achterkant van de boot af en ze vloog door de lucht.
Haar bewustzijn werd verscherpt door de angst om wat Miguel gedaan had en Shauna hield haar adem in. Waarom was hij niet met haar mee gesprongen? Begreep hij dan niet dat deze mannen hem zouden vermoorden? Ze zouden hem van de boot van de senator meenemen, ver weg van alle politieke spotlights – ergens in de woestijn van Texas – en niemand zou hem ooit missen, niemand zou ooit naar hem gaan zoeken omdat niemand wist dat hij zich niet langer in zijn eigen verkozen schuilplaats zou ophouden.
Het koude water dat tegen haar rug sloeg zou een schaatsbaan hebben kunnen zijn. De hevige klap waarmee ze op het wateroppervlak terechtkwam, benam haar de adem en fixeerde haar gedachten op de vorige keer dat ze in het ijskoude, zwarte water terecht was gekomen.
Zwart water en ijs en metaal en het verstikkende masker van de airbags, die haar naar beneden trokken. Hoewel ze niets kon zien, wist ze dat ze alleen was en dat ze zou sterven als ze niets zou doen. Haar longen zouden zich vullen met water. Ze zwaaide wild met haar armen, trapte met haar benen en probeerde omhoog te zwemmen. Ze dacht dat ze naar de oppervlakte zwom. Hoopte het.