Miguels zwijgen was oorverdovend.
‘Ik kreeg het beeld van onze chauffeur van de SUV van een hulpsheriff, die daar ter plaatse was. Het was een van mijn eerste beelden. Ik wist toen niet eens waarmee ik bezig was. Het gebeurde gewoon, het overviel me. Maar het is nu mijn herinnering.’
Ze hoorde het vederlichte geluid van Miguels hand die over zijn wangen en baard streek.
‘Ik ben een dief,’ zei ze. ‘Ik steel van mensen. Ik heb niet mijn eigen herinneringen, dus ik neem weg wat aan anderen toebehoort. Het is de enige manier waarop ik nog iets op kan maken uit de chaos waarin ik nu verkeer. Het lijkt wel of ik geen…’
‘Ik geloof je,’ zei hij.
‘Echt?’
‘Vertel me eens hoe het werkt.’
Alsof het een computerprogramma was. Ze wierp een aarzelde blik op hem. Zijn gezicht was uitdrukkingloos. ‘Ik moet… ik moet iemand kunnen aanraken.’
‘Neem je herinneringen weg van iedereen die je aanraakt?’
‘Nee, zo willekeurig werkt het niet. De persoon moet bereid zijn mij in zijn geest toe te laten.’
‘Maar hoe werkt dat dan? Vraag je het gewoon aan hen?’
‘Nauwelijks. Ze moeten me vertrouwen. Ze moeten op de een of andere manier niet op hun hoede zijn.’ Ze huiverde. ‘Ik probeer hen te beïnvloeden zodat ze verbinding met me willen maken. Misschien geef ik ze hoop dat ik hun iets kan geven. Of misschien willen ze gewoon iets wat ik hun kan geven.’
‘Je hebt dus zowel een emotionele als een fysieke verbinding nodig?’
Ze knikte. ‘En dat gevoel is wederzijds. Van iemand die zich afsluit, kan ik niets overnemen.’
‘Is dit een nieuw… talent? Iets wat je gekregen hebt sinds het ongeluk?’
‘Zeker weten.’
Hij had haar nog steeds niet aangekeken. Ze wist niet hoe ze de onderliggende stugheid in zijn stem moest duiden. Was het behoedzaamheid? Afkeer?
‘Hoe ben je erachter gekomen hoe je het moest doen?’
‘Erachter gekomen? Het gebeurde gewoon. Ik kan het niet uitleggen. Misschien is het een bijwerking van dat experimentele medicijn. Het waren medicijnen die met een bepaald doel ontwikkeld werden. Ze waren samengesteld op grond van mijn genetische code. Ik weet niet of ze al die variabelen hebben kunnen voorzien. En hoe ik zomaar een herinnering kan overnemen, kan ik helemaal niet verklaren. De mensen van wie ik steel, hebben geen medicijnen toegediend gekregen.’
‘Is het iets wat je kunt beheersen? Van jouw kant bedoel ik.’
Ze aarzelde even. ‘Ik word er beter in.’
‘Weten ze wat je doet? Ik bedoel de mensen van wie je die herinneringen overneemt?’
‘Heb jij het gemerkt?’
Hij keek haar nu plotseling aan.
‘Wanneer?’ vroeg hij. Zijn toon was nu zachter. ‘In het park.’
‘Mijn hand…’ Hij draaide zijn handpalm omhoog. De huid waar ze hem had geknepen was nog steeds wit.
‘Dat kan ik niet verklaren. Die uitwerking heeft het op niemand anders gehad.’
‘Wat heb ik je gegeven?’
‘Je bedoelt: wat heb ik je afgepakt?’
‘Nee, ik bedoel: wat heb ik je gegeven?’ Hij glimlachte. ‘Omdat je weet dat je niet alles kunt pakken wat je wilt.’
Shauna wist zo gauw geen antwoord. Ze had niet verwacht dat hij haar zou geloven, laat staan deze extreme, onverklaarbare waarheid.
‘Ik zag je herinnering aan de confrontatie met oom Trent na het ongeluk. In zijn kantoor in MMV.’
‘Aha.’ Miguel knikte alsof hun rare gesprek in Victoria nu plotseling begrijpelijk was, maar hij fronste zijn wenkbrauwen en keek weer naar zijn hand.
‘Hoe was dat?’ vroeg ze. ‘Dat je mijn hand bleef vasthouden na alles wat er gebeurd was?’ plaagde hij. Haar mondhoek ging een eindje omhoog.
‘Nee. Dat je je herinnering verloor.’
‘Het was alsof ik wist dat ik naar een bepaalde stad was geweest, maar me niet meer kon herinneren waarom ik daar heen gegaan was. Zoals dat je iedere dag naar je werk gaat, maar dat je je niet meer ieder uur goed kunt herinneren. Alles is vertrouwd, maar onvolledig. Ik kan mij herinneren dat ik met Trent onderhandelde, maar ik kan mij niet meer herinneren wat daaraan voorafging.’
‘Wat voelde je toen ik het deed?’
‘Het was alsof ik mijn hand in een vijver gestoken had waar een lage elektrische stroom door liep. Op dat moment geloofde ik echter dat het heel iets anders was.’
‘Herinner je je dat je in Leons kantoor bent geweest?’
‘Ik herinner me dat ik duidelijk maakte hoe ik wilde dat dit zou werken. Ik herinner me niet meer hoe ik daarop kwam.’
‘Dus je herinnert je niet meer dat Trent je aanviel?’
Miguel schudde zijn hoofd. ‘Alleen de afspraak. En Leon bracht mij daarna naar buiten.’