‘We moeten allemaal meehelpen wanneer de politie een oproep doet’, zei Alfred Harderberg.
Hij heeft een heel aangename stem, dacht Wallander. Ze gaven elkaar een hand. Harderberg was gekleed in een goed zittend en waarschijnlijk zeer kostbaar krijtstreepkostuum. Wallanders eerste indruk was dat alles aan de man perfect was: zijn kleren, zijn manier van bewegen, zijn manier van praten. En de hele tijd was er die glimlach, die zijn gezicht nooit leek te verlaten.
Ze gingen zitten.
‘Ik heb thee besteld’, zei Harderberg vriendelijk. ‘Ik hoop dat u thee drinkt, hoofdinspecteur?’
‘Graag’, antwoordde Wallander. ‘Vooral met dit weer. De muren hier moeten wel heel dik zijn.’
‘U bedoelt dat je de wind niet hoort’, zei Harderberg. ‘Dat is helemaal juist. De muren zijn heel dik. Ze zijn gebouwd om tegenstand te bieden, zowel aan vijandige soldaten als aan onbeheerste winden.’
‘Het moet moeilijk zijn geweest om te landen’, zei Wallander. ‘Bent u op Everöd of op Sturup aangekomen?’
‘Ik gebruik vliegveld Sturup’, antwoordde Harderberg. ‘Daarvandaan heb je rechtstreeks aansluiting op de internationale luchtcorridors. Maar de landing verliep prima. Mijn piloten zijn met de grootste zorg geselecteerd.’
Uit de duisternis maakte zich de Afrikaanse vrouw los die Wallander tijdens zijn eerste bezoek aan het kasteel ook had gezien. Terwijl zij thee inschonk, bleven ze zwijgend zitten.
‘Dit is een heel speciale thee’, zei Alfred Harderberg.
Wallander herinnerde zich iets wat hij die middag had.
‘Ik neem aan dat die afkomstig is van een van uw eigen plantages’, zei hij.
De onafgebroken glimlach maakte het onmogelijk om vast te stellen of Harderberg verbaasd was dat Wallander wist dat theeplantages onderdeel van zijn zakenimperium uitmaakten.
‘Ik hoor dat de hoofdinspecteur zijn huiswerk goed heeft gedaan’, zei hij. ‘We hebben aandelen in de theeplantages van Lonhro in Mozambique.’
‘Het is erg lekker’, zei Wallander. ‘Ik kan me eigenlijk moeilijk voorstellen wat het betekent om zaken te doen over de hele wereld. Het leven van een politieman is zo anders. Die stap moet ook voor u ooit heel groot zijn geweest. Van Vimmerby naar theeplantages in Afrika.’
‘Een heel grote stap’, antwoordde Harderberg.
Wallander merkte dat Harderberg de inleidende conversatie afsloot met een onzichtbare punt. Wallander zette zijn theekopje weg. Hij voelde zich onzeker. De man tegenover hem straalde een beheerste maar ogenschijnlijk grenzeloze autoriteit uit.
‘We zullen dit heel kort houden’, zei Wallander na een ogenblik van stilte waarin hij tevergeefs probeerde de storm buiten te horen. ‘Meester Gustaf Torstensson, die na een bezoek hier op het kasteel bij een auto-ongeluk omkwam, werd vermoord. Het auto-ongeluk was geënsceneerd om het grove misdrijf te verbergen. Afgezien van degene of degenen die hem om het leven brachten, was u een van de laatsten die hem in leven hebben gezien.’
‘Ik moet bekennen dat het me allemaal onbegrijpelijk voorkomt’, zei Harderberg. ‘Wie zou de oude Torstensson om het leven willen brengen?’
‘Dat vragen wij ons ook af’, zei Wallander. ‘En wie was bovendien bereid om het allemaal koelbloedig als een auto-ongeluk te maskeren?’
‘U zult toch wel een idee hebben?’
‘Ja’, antwoordde Wallander. ‘Maar daar kan ik hier nu niet op ingaan.’
‘Ik begrijp het’, zei Harderberg. ‘Maar u snapt natuurlijk dat de gebeurtenis ons buitengewoon onaangenaam heeft getroffen. De oude Torstensson was een betrouwbare medewerker.’
‘De zaak is er niet minder gecompliceerd op geworden door het feit dat zijn zoon Sten Torstensson ook werd vermoord. Kende u hem?’
‘Ik heb hem nooit ontmoet, maar ik weet uiteraard wel wat er gebeurd is.’
Wallander voelde zijn onzekerheid toenemen. Harderberg leek volkomen onbewogen. Meestal kreeg Wallander heel snel een idee of iemand de waarheid sprak of loog, maar de man die tegenover hem zat, de man die glimlachte, was anders.
‘U doet zaken over de hele wereld’, zei Wallander. ‘U bent de baas over een imperium dat miljarden omzet. Voorzover ik het heb begrepen staat u op het punt om op de lijst van ’s werelds grootste ondernemingen terecht te komen.’
‘Kankaku Securities en Pechiney International zullen we volgend jaar inhalen’, zei Harderberg. ‘Als we dat doen, dan behoren we tot de duizend grootste bedrijven.’
‘Die namen die u noemde, heb ik nog nooit eerder horen noemen’, zei Wallander.
‘Kankaku is een Japans bedrijf en Pechiney is Frans’, zei Harderberg. ‘Ik ontmoet de voorzitters van hun raden van bestuur wel eens. We vermaken ons altijd met het maken van prognoses over wanneer wij bij de duizend bedrijven met de grootste omzet zullen zitten.’