Enkele dagen later hadden ze elkaar in Hotel Continental in Ystad ontmoet. Hij was vroeg gekomen – de eetzaal was nog niet open voor lunchgasten – en had aan een hoektafeltje gezeten toen hij hem zag aankomen: alleen met een Joegoslavische kelner, die somber door een van de hoge ramen naar buiten had gestaard. Het was half januari geweest; vanaf de Oostzee was een hevige storm aan komen jagen en het zou binnenkort gaan sneeuwen. Maar de man die hem tegemoetkwam, was gebruind door de zon. Hij droeg een donkerblauw kostuum en was absoluut niet ouder dan vijftig jaar. Op de een of andere manier paste hij niet bij het januariweer en evenmin bij Ystad. Hij was een vreemdeling, met een glimlach die niet echt bij zijn zongebruinde gezicht paste.
Dat was zijn eerste herinnering aan de man van kasteel Farnholm. Een man zonder bindingen; een totaal eigen universum in een blauw maatkostuum, waarbij de glimlach het centrum was en de angstaanjagende schaduwen de uitgedoofde satellieten die in hun waakzame banen om hem heen cirkelden.
De schaduwen waren er dus toen al geweest. Hij kon zich niet herinneren dat ze zelfs maar de moeite hadden genomen zich voor te stellen. De twee mannen waren aan een tafel op de achtergrond gaan zitten en geruisloos opgestaan toen het gesprek afgelopen was.
De gouden tijd, dacht hij bitter. Ik was dom genoeg om te denken dat die zou bestaan. De voorstellingswereld van een advocaat mag niet vertroebeld worden door de illusie van een paradijs dat wacht, althans niet op aarde. Na een halfjaar was de zongebruinde man verantwoordelijk voor de helft van de omzet van het advocatenkantoor, na een jaar waren de totale inkomsten verdubbeld. Er werd keurig op tijd betaald, er hoefden nooit aanmaningen te worden verstuurd. Ze hadden het zich zelfs kunnen veroorloven het pand waarin hun kantoor was gevestigd te renoveren, en alle transacties waren legaal geweest, zij het gecompliceerd en schimmig. De man op kasteel Farnholm leek zijn zaken vanaf alle continenten te dirigeren, vanuit ogenschijnlijk toevallig gekozen plaatsen. Vaak kwamen er faxen en telefoontjes, af en toe zelfs per satelliet verzonden berichten, vanuit vreemde steden die hij nauwelijks kon vinden op de wereldbol die naast de leren bank in de ontvangstkamer stond. Maar alles was dus legaal geweest, zij het moeilijk grijpbaar, moeilijk te duiden.
De nieuwe tijd, wist hij nog dat hij had gedacht. Zo ziet die eruit. En als advocaat moet ik oneindig dankbaar zijn dat de man op Farnholm toevallig mijn naam in het telefoonboek tegenkwam.
Met een schok werden zijn gedachten onderbroken. Heel even dacht hij dat hij het zich verbeeldde, maar toen ontdekte hij de twee autolichten in zijn achteruitkijkspiegel.
Ze waren op hem toegeslopen en nu al heel dichtbij.
Meteen kwam de angst weer terug. Ze waren hem dus gevolgd. Ze waren bang dat hij zijn eed als advocaat zou breken en zou gaan praten.
Zijn eerste impuls was het gaspedaal dieper in te drukken en door de witte mist weg te vluchten. Het zweet stroomde al langs de binnenkant van zijn overhemd. De lichten bevonden zich nu vlak achter zijn auto.
Schaduwen die doden, dacht hij. Ik kan niet aan hen ontkomen, zoals niemand dat kan.
Vervolgens haalde de auto hem in. Toen hij werd gepasseerd, ontwaarde hij een grijs gezicht, een oude man. Daarna verdwenen de rode achterlichten in de mist.
Hij haalde een zakdoek uit de zak van zijn colbert te voorschijn en bette zijn gezicht en nek.
Ik ben bijna thuis, dacht hij. Er zal niets gebeuren. Mevrouw Dunér heeft zelf in mijn bureauagenda geschreven dat ik vandaag Farnholm bezoek. Niemand, zelfs hij niet, stuurt zijn schaduwen erop uit om een advocaat op leeftijd die op weg naar huis is om te brengen. Dat zou te riskant zijn.
Het had bijna twee jaar geduurd voordat hij zich voor het eerst realiseerde dat er iets niet klopte. Het was een onbelangrijke kwestie geweest, het doornemen van een aantal contracten waarbij de Raad voor de Export betrokken was geweest als borgsteller voor een groot krediet. Reserve onderdelen voor turbines voor Polen, combines voor Tsjechoslowakije. Het was een onbeduidend detail geweest, een paar cijfers die opeens niet klopten. Hij had gedacht dat het een typefout was, misschien gewoon twee uitkomsten die verwisseld waren. Maar hij was weer teruggegaan naar het uitgangspunt en toen had hij beseft dat het helemaal geen toeval was; alles was met opzet gedaan. Er ontbrak niets, alles klopte, en het resultaat was verschrikkelijk. Hij was in zijn stoel achterover gaan zitten – hij wist nog dat het laat in de avond was geweest – en had beseft dat hij een misdrijf op het spoor was gekomen. Eerst had hij het niet willen geloven, maar uiteindelijk was er geen andere verklaring geweest. Pas in de ochtendschemering was hij door Ystad naar huis gelopen en ergens in de buurt van Stortorget was hij blijven staan en had hij gedacht dat er geen andere verklaring was dan dat de man op Farnholm een misdrijf had begaan. Grove nalatigheid ten opzichte van de Raad voor de Export, omvangrijke belastingontduiking, een hele keten van valsheid in geschrifte.