Nadien, toen de broodjes opgegeten waren en de kamer was gelucht, had Wallander verteld over de ontdekking die hij de vorige nacht had gedaan dat hij in de gaten werd gehouden. Hij had echter niet verteld dat de man die alleen in de auto had gezeten ook naar zijn flat was gegaan. Hij was bang geweest dat die informatie ervoor zou zorgen dat Björk op de rem zou trappen en beperkingen van veiligheidsaard aan het vervolg van hun werk zou opleggen. Op dat moment deed Svedberg de verbluffende mededeling dat de auto geregistreerd stond op naam van iemand die in Östersund woonde en opzichter was van een bungalowpark in de bergen van de provincie Jämtland. Wallander drong aan op haast: de man moest onderzocht worden, net als het bungalowpark. Niets stond de mogelijkheid in de weg dat Alfred Harderberg tegelijkertijd belangen had in Australische mijnen en Jämtlandse wintersportcomplexen. Het overleg eindigde ermee dat Wallander vertelde over Kurt Ström. Daarna was het heel stil in de kamer.
‘Dat was het detail dat we nodig hadden’, zou Wallander later tegen Ann-Britt Höglund zeggen. ‘Politiemensen zijn praktisch ingesteld. Dat kleine detail, dat een auto kasteel Farnholm verliet voordat Gustaf Torstensson aan zijn laatste reis begon, maakte dat alles wat nog zwevend en onduidelijk was, eindelijk een detailtje had gekregen om op te steunen. Als het zo gegaan was, en dat kon heel goed zo zijn, hadden we ook bevestigd gekregen dat Gustaf Torstensson in een koelbloedige en zorgvuldig geplande operatie was vermoord. Dan wisten we dat we zouden moeten zoeken naar een oplossing voor iets waarbij niets aan het toeval werd overgelaten. We zouden moeten zoeken naar het antwoord op een bewust uitgedacht en zorgvuldig gepland misdrijf. We konden toevallige omstandigheden en dramatische passies vergeten. We wisten vanaf dat ogenblik gewoon waar we niet hoefden te zoeken.’
Het overleg van het rechercheteam was geëindigd in een stemming die Wallander als verbeten doelbewust ervoer. Dat was ook precies waarop hij gehoopt had. Voordat Per Åkeson naar huis en naar bed terugkeerde, was hij samen met Björk nog even achtergebleven. Ze hadden de persconferentie van de volgende dag besproken. Wallander had gemeend dat ze zonder direct te liegen konden beweren dat ze een spoor hadden dat ze volgden, maar dat ze zich om onderzoekstechnische redenen op dit moment nog niet duidelijker konden uitlaten.
‘Maar het spoor’, had Per Åkeson gezegd. ‘Hoe ga je dat beschrijven zonder dat Alfred Harderberg vermoedt dat dat in de richting van kasteel Farnholm wijst?’
‘Een tragedie die haar oorsprong heeft in het privé-leven’, zei hij.
‘Dat klinkt niet bepaald geloofwaardig’, wierp Per Åkeson tegen. ‘Het is bovendien verdacht weinig om daarvoor een persconferentie te beleggen. Maar bereid je grondig voor. Je moet natuurlijke en besliste antwoorden hebben op alle denkbare vragen.’
Na het overleg reed Wallander naar huis. Hij had met zichzelf overlegd of er een risico bestond dat zijn flat zou exploderen wanneer hij de sleutel in het slot stak. Maar daar was te weinig tijd voor geweest. De man die naar zijn flat was gegaan had niets bij zich gehad, daar was hij zeker van. En de tijd tussen het moment dat hij in de portiek verdween totdat hij weer op straat stond, kon niet lang genoeg zijn geweest om een springlading aan te brengen.
Toch keerde hij met tegenzin terug naar huis. Hij onderzocht zijn telefoon om te zien of er een afluisterapparaatje aan zat. Hij vond niets maar besloot vanaf dat moment vanuit zijn woning niets te bespreken dat met Alfred Harderberg te maken had.
Vervolgens ging hij zich douchen en verkleden.
’s Avonds ging hij warm eten in een pizzeria aan Hamngatan. De rest van de avond besteedde hij aan de voorbereiding van de persconferentie.
Af en toe liep hij naar het keukenraam om over de straat uit te kijken. Maar alleen zijn eigen auto stond er.
De persconferentie ging gemakkelijker dan Wallander had gedacht. Het was ook zo dat aan de moord op de twee advocaten geen groot algemeen belang werd gehecht. Daarom waren er weinig kranten, bleef de televisie weg en maakte de lokale radio slechts een kort verslag.
‘Dit zou Alfred Harderberg moeten geruststellen’, zei Wallander tegen Björk toen de journalisten het politiebureau hadden verlaten.
‘Als hij onze bedoelingen tenminste niet doorziet’, zei Björk.
‘Hij kan natuurlijk speculeren’, zei Wallander. ‘Maar hij kan er nooit helemaal zeker van zijn.’
Toen hij op zijn kamer was teruggekeerd, lag er een briefje op zijn bureau dat hij Sten Widén moest bellen. Nadat de telefoon vaak was overgegaan, werd er opgenomen.
‘Jij had gebeld’, zei Wallander.
‘Hallo Roger’, zei Sten Widén. ‘Onze vriendin Sofia heeft een poosje geleden gebeld. Ze was in Simrishamn. Ze had iets te vertellen waarvan ik denk dat het jou wel zou moeten interesseren.’