Ik sta getuige te zijn van mijn eigen dood, dacht hij.
Hij drukte zich tegen de regenpijp en wachtte. Het was drie minuten over twee toen de deur geruisloos openging en de man de straat weer opstapte. Hij keek om zich heen en Wallander deinsde terug. Vervolgens hoorde hij de auto met gierende banden vertrekken.
Hij zal verslag uitbrengen aan Alfred Harderberg, dacht Wallander. Maar hij zal de waarheid niet vertellen, omdat hij niet kan uitleggen hoe ik mij op het ene moment in mijn flat bevind, het licht uitdoe en naar bed ga, en mij daar het volgende moment niet meer bevind.
Wallander kon echter niet uitsluiten dat de man iets in zijn flat had achtergelaten. Daarom ging hij in zijn auto zitten en reed hij naar het politiebureau. Toen hij de receptie binnenstapte, begroetten de agenten die nachtdienst hadden hem verwonderd. Hij zocht de matras op waarvan hij wist dat die in een kamer in de kelder lag en strekte zich vervolgens uit op de vloer van zijn kantoor. Het was al over drieën en hij was heel moe. Hij wist dat hij nu moest slapen als hij straks helder wilde kunnen denken. De donker geklede man volgde hem echter in zijn slaap.
Vlak na vijven werd Wallander doornat van het zweet wakker van de verwarde nachtmerries. Hij bleef liggen en dacht aan wat Lisbeth Norin had verteld. Vervolgens stond hij op om koffie te halen, maar die was bitter na de hele nacht te hebben gestaan. Hij wilde nog niet naar zijn flat terugkeren. Hij douchte in de verkleedruimte beneden. Even over zevenen zat hij weer achter zijn bureau. Het was woensdag 24 november. Hij herinnerde zich wat Ann-Britt Höglund een paar dagen eerder had gezegd: ‘Het is net of we alles al hebben, maar niet zien hoe het met elkaar in verband staat.’
Daar moeten we nu mee beginnen, dacht Wallander. Zorgen dat de stukken verband krijgen.
Hij belde het privé-nummer van Sven Nyberg. Nyberg zelf nam op.
‘We moeten elkaar spreken’, zei Wallander.
‘Ik heb je gisteren gezocht’, antwoordde Nyberg. ‘Niemand wist waar je was. Maar we hebben nieuws.’
‘Wie zijn “we”?’
‘Ann-Britt Höglund en ik.’
‘Over Avanca?’
‘Ik heb haar hulp gevraagd. Ik ben technicus, geen rechercheur.’
‘We zien elkaar op mijn kantoor zo snel je kunt. Ik bel Ann-Britt.’
Een halfuur later zaten Nyberg en Ann-Britt Höglund in zijn kamer. Svedberg stak zijn hoofd om de deur en keek Wallander vragend aan.
‘Ben ik nodig?’ vroeg hij.
‘fhc803’, zei Wallander. ‘Ik heb geen tijd gehad om het bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer na te gaan. Kun jij dat voor me doen?’
Svedberg knikte en deed de deur dicht.
‘Avanca’, zei Wallander toen.
‘Verwacht er niet te veel van’, zei Ann-Britt Höglund. ‘We hebben nog maar één dag tot onze beschikking gehad om onderzoek naar het bedrijf en de eigendomsverhoudingen te doen. Maar dat het niet langer een familiebedrijf is dat in bezit van de Romans is, hebben we wel kunnen vaststellen. De familie leent haar naam en reputatie uit en heeft nog wel aandelen, waarschijnlijk een redelijk groot pakket, maar Avanca maakt sinds een aantal jaren deel uit van een consortium van diverse bedrijven die op verschillende manieren te maken hebben met geneesmiddelenproductie, gezondheidszorg en ziekenhuisinrichtingen. Het is ontzettend gecompliceerd, de bedrijven vloeien soms in elkaar over. De paraplu voor het hele consortium is een holdingfirma die is gevestigd in Liechtenstein. De holding heet Medicom en is op haar beurt weer tussen verschillende groepen eigenaars opgedeeld. Er zit onder andere een Braziliaans bedrijf bij dat zich hoofdzakelijk bezighoudt met de productie en export van koffie. Maar wat beduidend interessanter is, is dat Medicom rechtstreekse financiële bindingen heeft met Bayerische Hypotheken- und Wechsel-Bank.’
‘Waarom is dat interessant?’ vroeg Wallander, die het spoor van Avanca al bijster meende te zijn.
‘Omdat Alfred Harderberg een plasticfabriek in Genua bezit’, vervolgde ze. ‘Zij produceren snelle motorboten.’
‘Nu begrijp ik er niks meer van’, zei Wallander.
‘Dat komt nu’, zei Ann-Britt Höglund. ‘Het bedrijf in Genua, dat Cfp heet, geen idee waar dat voor staat, helpt zijn klanten bij het regelen van de financiering door een soort leasecontract.’
‘Avanca’, zei Wallander. ‘Italiaanse plastic boten kunnen me op dit moment niks schelen.’
‘Dat zouden ze misschien wel moeten doen’, zei Ann-Britt Höglund. ‘De leasecontracten van Cfp worden opgesteld in samenwerking met Bayerische Hypotheken- und Wechsel-Bank. Met andere woorden: daar bestaat dus een link met Alfred Harderbergs imperium. De eerste die we tijdens dit hele onderzoek echt hebben kunnen vaststellen.’