Toen Wallander samen met Björk op het kantoor van Per Åkeson had plaatsgenomen, gaf deze opdracht dat ze niet gestoord mochten worden. Hij was zwaar verkouden en snoot langdurig en zorgvuldig zijn neus.
‘Ik zou eigenlijk thuis in mijn bed moeten liggen,’ zei hij, ‘maar laten we dit overleg toch maar volgens plan laten doorgaan.’
Voordat hij verderging, wees hij naar de stapels onderzoeksmateriaal.
‘Het zal wel niet als een verrassing komen wanneer ik zeg dat ik met de beste wil van de wereld het resultaat tot nu toe nog niet bevredigend kan noemen’, vervolgde hij. ‘Het enige wat we hebben, zijn uiterst vage aanwijzingen die in de richting van Alfred Harderberg wijzen.’
‘We hebben meer tijd nodig’, zei Wallander. ‘Het is een gecompliceerd onderzoek. Vanaf het begin hebben we geweten dat het dat zou worden. Dit is ook het beste spoor waar we van uit kunnen gaan.’
‘De vraag is of we het überhaupt een spoor kunnen noemen’, wierp Per Åkeson tegen. ‘Je hebt ons een uitgangspunt gepresenteerd dat het redelijk maakte dat we al ons onderzoek op Alfred Harderberg richtten, maar sindsdien zijn we eigenlijk niet veel verder gekomen. Wanneer ik het materiaal doorneem, kan ik eigenlijk weinig anders denken dan dat we nog steeds in hetzelfde kringetje van onze uitgangspositie ronddraaien en dat daar geen beweging in zit. De afdelingen Fraude hebben ook geen financiële onregelmatigheden gevonden. Alfred Harderberg lijkt een verbijsterend fatsoenlijk persoon te zijn. We hebben niets dat hem of zijn activiteiten direct of indirect verbindt met de moorden op Gustaf Torstensson en zijn zoon.’
‘Tijd’, herhaalde Wallander. ‘Dat is wat we nodig hebben. We kunnen de hele zaak ook omdraaien en zeggen dat op het moment dat we Alfred Harderberg definitief kunnen afschrijven, we ook beter toegerust zijn om de hele zaak vanuit een andere richting aan te pakken.’
Björk zweeg. Per Åkeson keek Wallander aan.
‘Eigenlijk zou ik hier moeten stoppen’, zei hij. ‘Dat besef jij ook. Overtuig mij er dus van dat het juist is dat we er nog een tijd mee doorgaan al ons onderzoek op Harderberg te concentreren.’
‘Het zit in het onderzoeksmateriaal’, zei Wallander. ‘Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we op het juiste spoor zitten. Iedereen in het rechercheteam is het daar overigens over eens.’
‘Ik vind toch dat we nu al personeel zouden moeten afscheiden om de hele zaak van een andere kant aan te pakken’, zei Åkeson.
‘Van welke kant?’ wierp Wallander tegen. ‘Er is niets om van uit te gaan. Wie ensceneert er een auto-ongeluk om een moord te camoufleren en met welke motieven? Waarom wordt een advocaat op zijn kantoor neergeschoten? Wie plaatst er een mijn in de tuin van een vrouw op leeftijd? Wie blaast mijn auto op? Moeten we ervan uitgaan dat het om een gek gaat, die zomaar besloten heeft het personeel van een advocatenkantoor in Ystad en liefst ook een paar politiemensen van het leven te beroven?’
‘Jullie hebben het cliëntenmateriaal nog steeds niet grondig doorgenomen’, zei Åkeson. ‘Er is veel dat we nog niet weten.’
‘Toch vraag ik meer tijd’, zei Wallander. ‘Niet onbeperkt. Maar wel meer tijd.’
‘Jullie krijgen twee weken’, zei Åkeson. ‘Kunnen jullie tegen die tijd niet met iets overtuigenders komen, dan gooien we het onderzoek om.’
‘Dat is niet voldoende’, zei Wallander.
‘Ik wil tot drie weken gaan’, zei Per Åkeson zuchtend.
‘Laten we ons tot Kerstmis hierop concentreren’, smeekte Wallander. ‘Gebeurt er iets waardoor we al eerder de richting van ons recherchewerk gaan wantrouwen, dan kunnen we het roer meteen omgooien. Maar laten we doorgaan tot Kerstmis.’
Per Åkeson wendde zich tot Björk.
‘Wat vind jij?’ vroeg hij.
‘Ik maak me zorgen’, zei Björk. ‘Ik vind ook dat we niet verder komen. Het is geen geheim dat ik de hele tijd al betwijfel of doctor Harderberg hiermee te maken heeft.’
Wallander kreeg zin om er tegen in te gaan, maar hij koos ervoor dat niet te doen. In het ergste geval was hij bereid drie weken te accepteren.
Per Åkeson begon opeens tussen de stapels paperassen op zijn bureau te graven.
‘Wat is dat met die transplantaties?’ vroeg hij. ‘Ik heb ergens gelezen dat jullie een koelbox voor het vervoer van menselijke organen in de auto van Gustaf Torstensson hebben gevonden. Klopt dat?’
Wallander bracht verslag uit van Sven Nybergs vondst en van wat ze tot nu toe hadden onderzocht.
‘Avanca’, zei Per Åkeson toen Wallander klaar was. ‘Is dat een bedrijf dat aan de beurs genoteerd is? Ik heb er nog nooit van gehoord.’