'Ik mag barsten!' roept Porta stomverbaasd uit. 'Is mijn zeik zo sterk dat een snotlap er allerlei kleuren van krijgt?'
Zonder te antwoorden wringt de Ouwe het lood uit twee patronen en blaast kruitpoeder over de zakdoek, totdat die er helemaal door wordt overdekt. Hij wacht enkele minuten en blaast het kruit weg.
Nu zet hij het kompas in de rechterbovenhoek en drukt op een piepklein schroefje. Het kompas werpt een scherp blauwachtig licht over de zakdoek, die nu veranderd is in een topografische kaart, waarop je zelfs de kleinste lijntjes kunt lezen. Als de stof van onderaf is belicht kan hij de naam lezen van het doel van onze super-geheime missie.
'Nowa Petrovsk,' zegt hij kortaf, terwijl hij opstaat.
'Waar is dat, verdomme?' vraagt Barcelona. 'Ik heb er zelfs nog nooit van gehoord!'
'D'r zijn er nog veel meer die er nog nooit van gehoord hebben,' zegt de Ouwe droog. 'Nowa Petrovsk is zo geheim dat het officieel nog nooit heeft bestaan. De Abwehr, de contraspionagedienst, heeft deze informatie gekregen van Russische vertrouwensmannen. Er is daar geen stad, alleen maar een kolossaal legerkamp, dat zodanig is gecamoufleerd dat het een bos lijkt. De verdedigingszone is honderd kilometer diep. Als ze je zonder toestemming in die zone snaaien kun je wel dag met je handje zeggen tegen het leven. Onze klus is zo'n Geheime Kommando Sache dat alleen de hoogste officieren van de staf van Canaris er iets van weten. De raketten die de bevoorradingsvliegtuigen hebben gedropt zijn van een splinternieuw type. Niets ervan mag in handen van de vijand vallen. Ik veronderstel dat ik mezelf duidelijk genoeg heb uitgedrukt?'
'Wij Duitsers zijn schrander genoeg,' zegt Tiny. 'We halen ons hoofd een paar keer langs een muur en hopla, daar komt al weer zo iets als die zakdoek-truc te voorschijn. Ik wil er mijn ballen onder verwedden dat als de buren ons te pakken krijgen, ze hun smerige neuzen doodgemoedereerd in die zakdoek steken zonder er zelfs maar achter te komen dat ze hun gok aan de Duitse uitvinding van de eeuw afvegen!'
'Waar we heengaan, liggen daar mijnen?' vraagt Barcelona met angst in zijn stem. Sinds die keer in dat mijnenveld is hij neurotisch met betrekking tot mijnen.
'Natuurlijk zijn er verdomde mijnen,' antwoordt de Ouwe grof. 'Wat dacht jij anders? Wat je ook doet, blijf de voetsporen van de man voor je drukken. Onze levens kunnen van een centimeter naar de verkeerde kant afhangen... Als een van jullie op een mijn trapt zal hij niet alleen de lucht in vliegen, maar gaat de halve sectie met hem mee!'
'Mijnen zijn niet half zo gevaarlijk als mensen wel denken,' zegt Feldwebel Schröder met een air van superioriteit.
'Je zou bijna gaan denken dat je weet waarover je praat,' antwoordt Barcelona hem. 'Ik ben al drie keer opgeblazen en wel zo hoog, dat ik de voetzolen van Jezus kon kietelen – en ik weet hoe gevaarlijk een mijn is!'
'En zo iets hebben ze Feldwebel gemaakt!' joelt Schröder.
Barcelona wil zich op hem werpen, maar behendig komt de Ouwe tussenbeide.
'Zodra we dat zootje hebben opgeblazen kunnen jullie mekaar de strot afsnijden, zoveel je maar wilt. Maar tot zolang spaar je je energie! Dit is de allergevaarlijkste en belangrijkste missie die we ooit hebben uitgevoerd. Jullie krijgen nu drie uur rust om de rantsoenen op te maken. Vanaf het ogenblik waarop we hier vertrekken, tot het moment waarop we dat verdomde kamp hebben opgeblazen, wordt er niet meer gerust en ook niet meer gegeten.'
We graven ons in in de sneeuw, om beschut te zijn tegen de ijzige wind die met een langgerekt melancholiek gejammer over de sneeuwwoestenij blaast.
Porta maakt een paar blikken open en verdeelt de inhoud onder ons.
'De raketten worden afgeschoten met behulp van de lanceerinrichting die in die groene kist daar zit,' legt de Ouwe uit.
Hij heft een van de nieuwe raketten op, zodat we hem allemaal kunnen zien. 'Luister goed,' vervolgt hij, 'ook jij, Tiny! Als je met een van deze dingen een foutje maakt zal er zelfs geen knoop meer van je worden teruggevonden. Je draait deze schijf naar links, tot het cijfer vijf. Dan omhoogdrukken tot je een klik hoort. Draai vervolgens de schijf door naar het cijfer negen. Indrukken en terugdraaien naar vijf. Op dat moment is de raket op scherp gesteld en kan niets ter wereld meer verhinderen dat hij binnen vijf uur explodeert. Dit rubber uitsteeksel hier is een zuignap, waarmee het ding zich vastzuigt aan het geraakte object. Als iemand probeert om die raket los te trekken, zal hij in zijn handen ontploffen. Zodra alle raketten zijn afgevuurd wordt de lanceerinrichting vernietigd. Niets, zelfs niet het kleinste fragmentje ervan, mag in handen van de vijand vallen! Als je toevallig wordt verrast terwijl je je klaarmaakt voor lancering, trek je deze pen eruit en word je binnen een seconde samen met die raket opgeblazen tot atomen! Begrepen?'
'Dat pokkenleger heeft ons mooi bij de kloten,' zegt Tiny apathisch. 'Nu laten ze ons al zelfmoord plegen!'