Het laatste deel van de reis legden we af in een politieauto, die een paar Schupo's in een zijstraat hadden geparkeerd. We gebruikten alles – sirene, zwaailichten, toeter enzovoort. Die grieten waren er helemaal daas van. Het was de eerste keer dat ze een ritje maakten in een politiewagen.
Die Gloria had een fantastisch groot huis met een prachtig gazon, waar koeien op liepen om het gras kort te houden. Ze zei dat het Engelse koeien waren met een stamboom die zuiverder was dan van de meeste Duitsers. Een van die beesten probeerde me op de horens te nemen, dus pakte ik hem bij z'n Fietsstuur en draaide 'm rond alsof het niet meer was dan een teringgeit. Nou, Gloria denkt dat ze meedoet in een Wagner-opera en hitst een verdomd gemene Dobermann tegen me op, maar ik kreeg 'm te pakken en smeet hem de lucht in, voor het langste vliegtochtje dat-ie ooit had gemaakt. Toen beet ze me. Aangezien ze geen hond meer had vond ze het beter om het klusje zelf op te knappen, denk ik. Wel, na een poosje kreeg ik er tot bedaren en sleepte ik 'r mee naar d'r apenest. Met moeite kwamen we een trap op en gingen we een lange gang door, die veel weg had van zo'n tunnel onder een oud fort. Overal in het rond zag je plaatjes van hongerig uitziende geraamten, die zo hard aan het naaien waren dat er gewoonweg stoom uit hun reet kwam!
"Dat zijn klassieke reprodukties uit Pompeï," legde Gloria me uit, alsof ze me vol trots de ballen van keizer Wilhelm liet zien, ingelegd in alcohol.
"Goeiedag! Hoe lang ben je daar gebleven?" vroeg ik haar, in de mening dat het een of ander bordeel moest zijn geweest dat zich specialiseerde in perversiteiten.
"Sukkel!" snauwde ze met de charme van een adder, "die zijn nog uit de tijd van de Romeinen!"
"Gebruikten ze die toen ook al om te naaien?" vroeg 'De Aap' – die gesjeesde advocaat – haar, waarmee-ie liet blijken hoe stompzinnig hij wel was.
Afijn, ze begon glazen port en sherry in te schenken, maar de Aap en ik hielden daar niet van, dus wipten we even omlaag naar de Elbe om een krat Löwenbrau te halen – en toen ging het erop los. Die Gloria jammerde van hartstocht, zodat de reuzel bijna uit haar oren liep. Maar net als ik erop wil duiken schiet ze als de bliksem naar de andere kant van het bed, dat groot genoeg was om er rijles in te nemen met een vrachtwagen.
"Waarom doe je toch zo primitief?" zuchtte ze, terwijl ze een halve fles port achterover sloeg. Toen begon ze zich stukje voor stukje uit te kleden, zoals ze dat doen in Café Lausen als de boeren zaterdags uit hun moerassen komen. Toen ze klaar was wees ze met haar benen naar het plafond en begon ze met haar verrekte tenen te wriemelen.
Ik was al bezig om in die ouwe gondel van 'r te komen toen ze me pardoes het bed uittrapte en me begon te vertellen wat voor een beschaafd volk wij Duitsers wel waren. Ze was zo plechtig dat ik bijna opstond en met m'n jongeheer voor de Führer wilde salueren.'
'Wel, sloeg ze je met een hamer op je ballen? Of goot ze vitriool over je leuter?' vraagt Porta met een wellustige grijns.
'Nee, veel beter dan dat!' antwoordt Tiny, die in lachen uitbarst. 'Ze had namelijk een glazen oog en dat kon ze er zó uitwippen, zodat je recht in d'r hoofd kon kijken.
"Zal ik je eens laten voelen hoe lekker het gaat met knipogen?" vroeg ze, terwijl ze aan mijn jongeheer zat te plukken.'
'Hou op, jij vuilbekkend zwijn!' buldert de Ouwe, die alle tekenen van walging vertoont.
'Dat ze zo'n zwijn nog toestaan om het eerbare Duitse uniform te dragen!' raast Heide, die zich vol afschuw omdraait.
De beide gasten-officieren kijken elkaar zwijgend aan en denken aan het soort leger waarvan zij deel uitmaken.
'Heeft ze je werkelijk al knipogend...' vraagt Porta nieuwsgierig, na een langdurige en pijnlijke stilte.
'Dat wou ze wel, ja,' antwoordt Tiny zonder het minste teken van schaamte.
'Je nam anders wel een groot risico,' zegt Porta peinzend. 'Stel je voor dat je haar zwanger had gemaakt en ze een kind had gekregen met een glazen oog midden op z'n voorhoofd! Ze zouden je van rassenvermenging hebben beschuldigd!'
In de loop van de nacht is de wind wat gaan liggen. De zon staat vlak boven de horizon en is zo groot en bloedrood dat je het gevoel hebt haar te kunnen aanraken als je je arm uitstrekt.
De Ouwe spreidt een groene legerzakdoek uit in een holletje in de sneeuw.
'Pis er eens op,' zegt hij tegen Porta.
'Waarom ook niet?' grijnst Porta, die zijn blaas ledigt op de zakdoek. Langzaam verandert de groene kleur in wit met een roodachtige tint.
De Ouwe spreidt de zakdoek vervolgens uit op een boomstronk en kijkt dan door het kijkgat van het speciale kompas. Hij draait een paar maal aan de stelschroef en drukt ten slotte aan weerskanten op het instrument. Aan de bovenkant verschijnt, vlak bij de stelschroef, een smalle groene strook. Die trekt hij eroverheen, breekt er het bovenste deel af, maakt dan een vierkantje van de strook en stelt het kompas precies in het midden ervan op. Nu is de zakdoek roze van kleur, net als de biezen van ons uniform. Hij noteert enkele cijfers, die hij afleest van het kompas, en kijkt omhoog naar de zon, die op het punt staat te verdwijnen. Dan klemt hij de zakdoek stevig op het vierkant.