'Ik begrijp niet wat u bedoelt.'
'O jawel, dat begrijp jij heel goed! Geloof je soms dat ik er niet achter ben gekomen wat voor spelletjes er werden gespeeld toen ik in die smerige compagnie van jullie diende? Zeg de anderen maar, voor zover ze dat nog niet weten, dat de doodstraf staat op het in leven houden van een jood op de papieren van een dooie Duitser!'
'Wat hebben wij daarmee te maken?' vraag ik, met onheilspellende voorgevoelens.
'Speel toch geen verstoppertje, kerel!' zegt Sieg vals. 'Jullie weten verdomd goed dat je je op glad ijs bevindt! Als ik dat verhaaltje doorgeef mogen jullie nog van geluk spreken als ze jullie alleen je kop laten behouden! In ieder geval zullen jullie tot de vaste bewoners van Torgau gaan behoren!'
'Wat moet het kosten om ervoor te zorgen dat jouw tong niet uitglijdt?' vraag ik scherp.
Hofmann slaat met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd en kijkt alsof hij me wil verslinden. Ik bied hem de telefoon aan, maar hij deinst ervoor terug alsof het ding gloeiendheet is.
'Nu praat je verstandiger. Ik wil vijftigduizend Reichsmark om mijn nationaal-socialistische plicht te vergeten – en ik wil ze binnen vierentwintig uur. Laat een van jullie maar naar me toekomen met de poet, op het smalle voetpad achter het fort. Maar probeer géén geintjes uit te halen?'
Ik kijk opnieuw Hofmann vragend aan, die op samenzweerdersmanier met Porta en Wolf zit te fluisteren.
'Nou, wat zal het zijn?' vraagt Sieg ongeduldig. 'Gaan jullie betalen? Of moet ik naar jullie toekomen om die besneden hond op te halen?'
'Goed,' antwoord ik Sieg. 'U hoort het nog wanneer we met de dukaten komen. We moeten ze eerst inzamelen!'
'Jullie doen er verstandig aan dat zo snel mogelijk te doen!' Met een demonstratieve klap belt Sieg af.
'De smerige jakhals,' buldert Hofmann, zo hard met zijn vuist op het bureau slaand dat de telefoon begint te dansen. 'Die verdorven schijtluis moet uit de weg worden geruimd. Hij is gevaarlijk!'
'Nee, Herr Hauptfeldwebel, we moeten nu op de kogel bijten en het hoofd koel houden,' roept Porta. 'Misschien hebben we toch een wilde kat nodig,' zegt hij peinzend. 'Zo'n schepsel kan gehakt van iemand maken voor je pap kunt zeggen!'
'Zou het niet verstandiger zijn hem te betalen?' zegt Hofmann. 'Die vijftigduizend kunnen we wel bij elkaar schrapen!'
'Ik wel, maar jij niet!' zegt Wolf arrogant.
'Vergeet niet dat ik ook bij dit zaakje betrokken ben,' zegt Porta droog. 'Als er moet worden uitbetaald zit ik er ook voor de helft aan vast. Maar uit principe geef ik niet graag toe aan afpersing. Die ellendeling zal met vijftigduizend niet tevreden zijn. Hij is onverzadigbaar. Hij zal ons tot zijn slaven willen maken!'
'Emil Sieg is een verdorven ouwe zak!' roept Tiny verontwaardigd. 'Waarom schieten we nu niet een paar gaatjes in zijn lijf? Dit soort dingen moet snel worden afgehandeld!'
'De gluiperige rat denkt dat hij slim is,' zegt Porta, op de grond spugend.
Hofmann kan zich slechts met de grootste moeite beheersen. Niemand heeft ooit op zijn vloer durven spugen. In machteloze woede schopt hij opnieuw naar de compagnieskat, maar weer mist hij haar, zoals altijd.
'Hij was al een schijtluis toen wij met die schoft in de compagnie zaten opgescheept,' vervolgt Porta, een van Hofmanns reusachtige sigaren zonder te vragen opstekend.
'Nou is het genoeg,' gromt Hofmann waarschuwend. Hij sluit de sigarenkist weg in een bureaulade.
'Wat zouden jullie ervan denken als we Sieg eens gingen vertellen dat ouwe kerels dood soms beter af zijn,' grijnst Tiny gladjes, 'misschien zal hij dan tot het inzicht komen dat hij beter overplaatsing naar een afgelegen plek kan gaan vragen?'
'Al die ellende voor één verdomde jood!' roept Hofmann verbitterd uit. 'Porta, zoek in Jezusnaam een uitweg! In de regel ben je snel genoeg van begrip!'
'Laten we een kop koffie nemen,' stelt Porta voor. Ongevraagd doet hij een greep in Hofmanns kostbare reservevoorraad koffie. 'Door koffie ga je helderder denken!'
Tiny deelt de koppen uit en salueert voor Hofmann als hij hem overslaat.
Porta neemt een lange teug van zijn koffie en kijkt vriendelijk om zich heen.
'We zouden Emil een avondje mee uit kunnen vragen. Naar een van die tenten met Lapland-grieten. Je weet wel. Omhoog met het glas en omlaag met de broek! Als we dan na het feest onderweg zijn naar huis geven we hem een tikje op zijn hoofd en persen hem een riool in. Dan zijn we hém en het corpus delicti in één klap kwijt!'
Tiny buigt dubbel van het lachen bij de gedachte aan een Emil die door het riool wordt weggespoeld.
'Op de Reeperbahn hadden we een verklikker die Emil heette. Emil de dwerg, noemden we hem, want dat was-ie! We stopten Emil in een riool in de Davidstrasse. Eerst hadden we hem in de rivier willen gooien, maar een van de grieten had de heldere inval om het riool te gebruiken. Toen hij erin verdween hoorden we een geweldig zuigend geluid, net alsof er een reusachtige w.c. werd doorgetrokken.'