'Bied hem een kist Schotse whisky,' mompelt Wolf onwillig. Instinctief weet hij dat wachtmeester Sally zich duur zal verkopen.
'Je kunt een kist echte Schotse whisky krijgen,' geeft Müller via de telefoon door.
'Dat is dan afgemaakt,' grijnst Sally tevreden. 'Wolf en Porta zitten toch niet toevallig in de buurt, wel?'
Hofmann schudt ontkennend zijn hoofd en knipoogt.
Müller begrijpt het.
'Nee, maar wat wil je van ze?'
'Als je ze ziet, vraag dan of een van beiden soms een wilde kat wil kopen. Ik heb hier een van die duivels. Als een van die twee belangstelling heeft kan ik het monster per vliegtuig sturen. De vracht wordt betaald.'
'Wat wil iemand voor de duivel met een wilde kat, hier in de poolcirkel?' vraagt Müller verwonderd.
'Als je vijanden hebt regelt dat beest dat binnen twee tellen voor je. Als het nog gekker wordt dan het al is kan het een hele divisie op de loop jagen. Wacht hier en hou je oor tegen de telefoon!'
Even later horen ze de hoorn sissen, blazen en grauwen. 'Wat zou je ervan denken?' vraagt Sally trots. 'Heb je gehoord hoe krankjorum dat beest is? En dat is nog alleen maar zijn gewone temperament. Als hij een beetje wordt geplaagd ben ik de enige die nog in het hoofdkwartier durft te blijven. Zodra hij ooit uit zijn kooi komt zal er voor we het weten geen garnizoen in Paderborn meer over zijn. Zal ik hem jullie sturen? Dan hoeven jullie 's nachts geen wachten meer uit te zetten!'
'Wij willen hier helemaal geen wilde katten!' brult Hofmann. 'Zeg hem dat we hem vandaag zijn whisky toesturen!'
'Wij?' gromt Wolf neerbuigend. 'Alsof jij whisky zou hebben om te versturen!'
'Een wilde kat,' zegt Porta likkebaardend. 'Is dat soms zo'n beest met van die spitse, driehoekige oren?'
'Precies,' antwoordt Wolf, 'dat zijn dieren die je uit de weg moet blijven. Als je er een in de hel gooit zullen de duivel en zijn moer aan hun kuierlatten trekken en de tent aan de wilde kat prijsgeven!'
'Ik geloof dat ik een ideetje heb,' zegt Porta, nog aandachtiger zijn spiegelbeeld bestuderend. 'Een wilde kat! Helemaal niet gek, helemaal niet gek!'
'Géén wilde katten,' brult Hofmann zenuwachtig. 'Heb je me niet begrepen, Porta? Dat is een bevel!'
'Zeker, Hauptfeldwebel,' blaft Porta. 'Een wilde kat,' fluistert hij even later in zichzelf en kijkt Wolf veelbetekenend aan, die hem een knipoog geeft.
'Heb jij nog meer haakneusvriendjes in Paderborn, Müller?' vraagt Hofmann, nerveus heen en weer ijsberend. 'Bel ze dan op en laten ze mekaar helpen. Je kent de regel – versnipper je krachten niet. Schijten, niet spetteren, zoals pantser-generaal Guderian ons heeft geleerd.'
Die hele middag en het grootste deel van de avond wordt er getelefoneerd. Maar ondanks alle activiteit blijft hun enige hoop wachtmeester Sally.
Hofmann gaat in zijn draaistoel zitten en legt zijn voeten weer op het bureau.
De volgende dag hangt er een drukkende stilte over het compagniesbureau. Telkens als de telefoon begint te rinkelen springen we op. Zwart en dreigend staat het toestel midden op Hofmanns bureau. 'Zelfs als de Führer mij over het een of ander persoonlijk wenst te spreken,' brult Hofmann, 'ben ik er niet! Jullie weten niet waar ik ben en wanneer ik terug zal zijn. Hebben jullie dat begrepen, stelletje tuig?'
Vlak voor het middaguur begint de telefoon voor de zoveelste keer luid en schril te rinkelen.
'Vijfde compagnie, hier,' zeg ik.
'Hoe is alles, daar bij jullie?' vraagt een stem die zo glad is als spekvet. Ik heb zo'n gevoel dat ik die stem moet herkennen.
'Met wie spreek ik?' vraag ik.
'Kun je dat niet raden?'
'Nee, maar ik kén uw stem.'
'Ik ben blij te horen dat je de stem van een oude vriend nog herkent. Is Hofmann daar? Zeg de schijtluis dat iemand hem wenst te spreken.'
Ik wijs naar de telefoon en kijk Hofmann vragend aan, die heftig zijn hoofd schudt en naar buiten wijst.
'Nee, de Hauptfeldwebel is hier niet. Kan ik hem een boodschap doorgeven?'
'Ja. Zeg hem dat jullie reet nu in de hel zou branden als ik niet de trouwe kameraad had gespeeld en mijn mond had gehouden over iets dat zo heet is dat je er een ei op kunt bakken!'
Plotseling besef ik met wie ik spreek. Dat lachje zou ik uit duizenden herkennen. Stafkwartiermeester Sieg!
Hofmann wordt lijkbleek. Blijkbaar heeft ook hij geraden wie er aan de lijn is.
'Spreek ik met stafkwartiermeester Sieg?' vraag ik, niet op mijn gemak.
'Inspecteur Sieg der Geheime Feldpolizei,' verbetert hij mij. 'Ik ben overgeplaatst. Zulke dingen gebeuren er als iemand goed is voor zijn werk en de ene misdadiger na de andere binnenbrengt om zijn gerechte straf te ondergaan. Hoe gaat het met mijn oude vrienden, Wolf en Porta? Zeker nog steeds papieren vervalsen, samen met Hofmann, niet waar? Ik heb gehoord dat ze jullie vaandel in de Davidsster hebben gewijzigd!'
Hofmann ramt in stilte verschillende malen op zijn bureau. Hij is bijna groen van ingehouden woede.