'Laten we die namaak-Duitse bastaard erbij halen,' brult Hofmann, 'die moet toch zeker in staat zijn om dit zaakje recht te zetten! Per slot van rekening draait het allemaal om hém. Opschieten, jij!' spoort hij mij aan en duwt me de deur uit.
De nakomeling van Mozes zit bij een van de koks, onderofficier Balt, op een rendierbout te kluiven, die hij herhaaldelijk in een kommetje knoflooksaus doopt.
'Hofmann smacht van verlangen om jou te spreken,' zeg ik, een gloeiend heet brok rendiervlees aannemend.
'Wat wil die van mij?' vraagt hij achteloos, een flinke mondvol vlees afbijtend.
'Ze hebben vanuit Paderborn aan de toeter gehangen om te vragen hoe het komt dat jij Duitser bent. Hofmann is al verschillende keren uit die Amerikaanse stoel van hem gedonderd.'
'Mijn papieren zijn goudecht,' zegt Müller, waarna hij een groot glas bier achteroverslaat. 'Mag ik even?' zegt hij tegen onderofficier Balt, een stuk brood in de knoflooksaus dopend. Hij knort als een hongerig varken. Vanaf zijn mondhoeken lopen straaltjes vet over zijn kin.
Onderofficier Balt haalt nog wat bier en een spel kaarten. Het zal Hofmann goed doen als hij zijn hielen wat laat afkoelen. Trouwens, wie kan zeggen hoe lang ik ervoor nodig heb gehad om Müller op te duikelen? Een onderofficier-administrateur kan overal zitten.
'Je hebt er nogal de tijd voor genomen, hè?' brult Hofmann met donderende stem, ons achterdochtig aanstarend als wij binnenkomen. Er is inmiddels een vol uur verstreken.
'Wat heb jij verdomme zitten vreten, kerel? Je hele synagoge-gezicht zit onder het vet! Weet jij niet dat joden geen Duitse varkens mogen vreten? Duitse varkens zijn alleen bestemd voor Duitsers! Waar heb je verdomme de hele ochtend uitgehangen?'
'Ik heb de voorraden opgenomen,' antwoordt Müller achteloos.
'Welke voorraden?' gromt Hofmann ongelovig. 'Je hebt die allang geteld, kerel – je hebt de laatste twee jaar niks anders gedaan!'
'De munitieaantallen kloppen niet,' antwoordt Müller, alsof hij een ongehoord feit constateert. Er heeft nog nooit ook maar één enkele munitievoorraad geklopt sinds de eerste Duitser een vuurwapen begon te gebruiken.
'De munitie klopt niet?' tiert Hofmann woest. 'Ben je nou helemaal krankzinnig? Waarom denk je verdomme dat ik jou eropna hou?'
'Er zijn tien kisten geweerpatronen te weinig,' antwoordt Müller beminnelijk, 'én er zijn veertig granaten spoorloos verdwenen!'
'Wat voor granaten?' snauwt Hofmann. 'Druk jezelf toch eens duidelijk uit, man! Je sjoemelt nou niet rond in een synagoge, met een schedelkappie op je kop!'
'Aardappelschillers,' zucht Müller vermoeid. 'Ze moeten gejat zijn!'
'Heb je in het magazijn van chef-mecanicien Wolf rondgekeken?' vraagt Hofmann beschuldigend.
'Dat moet-ie beslist eens proberen,' oppert Wolf met een dreigende ondertoon in zijn stem. 'Dan komt-ie niet alleen een stukkie huid op z'n jongeheer te kort, maar over z'n hele lichaam!'
Vol walging laat Hofmann zich weer achterover vallen in zijn stoel van Amerikaanse makelij. Hij heeft vergeten dat hij de pen heeft losgetrokken en valt bijna opnieuw achterover.
'Smerige Amerikaanse pestpokkentroep!' vervloekt hij zijn stoel, met moeite zijn evenwicht terugvindend. 'Luister goed, Bierfreund of Müller of hoe je verdomme tegenwoordig heet. Jij weet donders goed dat jij zonder mij allang zou zijn veranderd in een hoopje as en drie stukken zeep! Ze hebben in Paderborn jouw dossier doorgesnuffeld. Op dit moment is het nog niet verder gekomen dan tot eerste luitenant von Weisshagen, om je de waarheid te zeggen. Nou ga jij de Feldwebel van personeelszaken opbellen. Die heet Bernstein – en met een dergelijke naam wil ik wedden dat hij zelf ook nog woestijnzand tussen zijn tenen heeft zitten! Steek maar een vuurtje aan onder die vette kont van hem. Zeg hem dat jij in moeilijkheden zit en dat hij jou moet helpen. Er staat niet alleen joods bloed op het spel, maar ook zuiver Arisch bloed, begrepen? En dat is allemaal jouw schuld! Laat dat in je verkalkte hersens doordringen. Vooruit, aan die spreekhoorn nu! Maak je maar geen zorgen over de kosten – daar zal het leger wel voor zorgen. Dus brand maar los en praat! Alleen het resultaat is van belang – en het is je gerajen om ervoor te zorgen dat dát goed zit!'
Müller heeft er heel wat tijd voor nodig om verbinding te krijgen met de Elfde Pantserafdeling in Paderborn. Eindelijk lukt het dan toch.
'Je wilde met Bernstein spreken, hè?' zegt een krakende, vrolijke stem aan de andere kant van de lijn. 'Je bent precies een uur te laat. Hij is weg! Probeer het over drie weken nog maar eens!'
'Vraag verdomme waar hij naar toe is gegaan!' snauwt Hofmann, die op een ander toestel meeluistert.
'Hebt u misschien zijn adres?' vraagt Müller beleefd.
'Natuurlijk hebben we dat! Dacht je soms dat wij hier niet weten wat we doen?' kirt de vrolijke stem. 'Waarom wil je zijn adres hebben?'