We sukkelen er langzaam naartoe, op een manier die heel vaag iets wegheeft van een sukkeldrafje. Ik draag de eindjes touw in mijn handen, want ik durf ze niet net als Gregor achter mijn koppelriem te steken.
Met een speciaal soort sleutel maakt de majoor de achterdeur van de arrestantenwagen open. Achter hem staan twee onderofficieren van de pioniers met hun Schmeisser-pistolen in de aanslag.
De drie gevangenen zitten aan elkaar geketend op de brancard in de wagen. Op de bodem ligt een dikke laag zaagsel. Aan een kant liggen drie grote papieren zakken, van het soort dat slagers gebruiken om vlees in te verpakken.
De deur klapt dicht tegen een vinger van de majoor, die een stroom woeste verwensingen uitbraakt. De regen klettert neer op zijn stalen helm en loopt in straaltjes over zijn leren jas.
'Verdammte Scheisse!' snauwt hij geërgerd, terwijl hij zich door de deur wringt om de drie gevangenen los te maken.
'Eruit!' beveelt hij hees, waarbij hij hen bijna de auto uitduwt.
De drie veroordeelden springen met het hoofd vooruit de auto uit en kijken nerveus om zich heen. De ijskoude lucht snijdt door hun dunne rode exercitie-overalls.
Met moeite slaag ik erin niet over te geven. Plotseling verlang ik ernaar terug te zijn aan het front, wég van alle huichelarij in de veilige zone.
De vierde gevangene gaat de majoor persoonlijk ophalen. Het is een oudere man, die zo wit is als een doek.
De majoor gedraagt zich onverwacht beleefd en gedienstig.
'Hierheen, Herr General,' zegt hij, wijzend naar de executiepalen. Nieuwsgierig bekijken we de gevangene. We moeten een generaal executeren! We rechten onze ruggen. Het respect voor zo'n hoge officier ligt diep in ons verankerd.
Heide zet een hoge borst op, legt zijn hand op de schouder van de jongste veroordeelde en gilt met overslaande stem:
'Als je probeert te ontsnappen zal ik gebruik maken van mijn wapen!' Met veel kabaal ontzekert hij zijn pistool en zwaait er dreigend mee.
'Krankzinnige idioot,' fluistert Gregor, verachtelijk op de grond spugend.
Heide staart hem gemeen aan en brengt de loop van zijn P-38 iets omhoog. Heel even maakt hij de indruk dat hij Gregor wil neerschieten.
'Kunnen jullie je onderlinge oorlogje niet even uitstellen tot dit allemaal voorbij is?' zegt een van de veroordeelden zacht.
We herkennen hem. Het is onze overste van het poolfront.
Heide laat het hoofd zakken en stopt het pistool weer in zijn holster.
Dicht opeen steken we de heide over. Nieuwsgierige ogen bij de hut slaan ons gade. We kunnen sigarerook ruiken.
De propaganda-lui houden hun camera's in de aanslag. Ze verdringen elkaar voor een beter uitzicht, waarbij ze elkaar beschimpen.
Ik loop naast een Feldwebel van de Luftwaffe. Gregor en de overste lopen achter ons.
'Smeer 'm, overste, als u kunt,' zegt Gregor, hem een zacht duwtje gevend. 'Ren als de duivel. Het is maar honderd meter naar die kersebomen en niemand van het peloton zal gericht op u schieten!'
'Jij hebt een levendige fantasie, onderofficier,' mompelt de overste zacht. 'Waar moet ik dan naartoe rennen?'
'Wat een verdorven zootje,' zucht Gregor vol walging. 'Tot op de dag van vandaag hield ik van het leger! Maar van nu af aan kunnen ze me allemaal m'n rug op! Van nu af aan is het zij of ik!'
'Het zal wel zij worden,' glimlacht de overste bijna humoristisch.
'Heb je een sigaretje voor me?' vraagt de Feldwebel van de luchtmacht.
Ik steek er een op en reik hem de sigaret aan. Ik bied hem het hele pakje aan.
'Aardig van je, maar ik zal de tijd niet krijgen om het op te roken!'
'Dat pokkeleger komt er nog wel achter,' sist Gregor woest naar de overste, terwijl hij tegen een heipol trapt die tussen de ooggetuigen terechtkomt.
Het is streng verboden de gevangenen een sigaret te geven, maar dat interesseert mij geen zier, op dit moment. Ik neem niet eens de moeite achterom te kijken, om te zien of de majoor het heeft gemerkt. Ze kunnen me hooguit zes weken verzwaard geven en vermoedelijk zal ik dat nog wel overleven.
Als de Ouwe de overste ziet loopt hij dadelijk naar hem toe en drukt hem stevig de hand.
'Schiet toch op!' brult de majoor nerveus. 'Laten we dit snel afwerken!'
'Die schoft zou eens hierheen moeten komen,' snauwt Gregor vol verachting. 'Hij zou er in een mum van tijd uitzien als een zeef.'
'Tegen die paal!' beveelt de majoor, naar de voeten van de Feldwebel schoppend om ervoor te zorgen dat hij zijn hielen tegen de executiepaal aandrukt. Ruw rukt hij de arm van de veroordeelde achter de paal.
'Hier vastbinden,' beveelt hij mij.
Ik geef over, zo over zijn glanzend gepoetste laarzen. Wild brullend springt hij achteruit.
'Jij zult deze laarzen schoon likken zodra we hier klaar zijn!'
Met trillende handen bind ik de polsen van de Feldwebel achter de paal aan elkaar vast.
'Vaster!' brult de majoor uitzinnig. 'Wat is dat voor een slampampersknoop!' Hij grist mij het andere stuk touw uit handen en bindt hoogstpersoonlijk de voeten van de Feldwebel aan de paal.