'Die honden zijn duivels,' zegt Gregor met haat in zijn stem. 'Alle honden zijn gek. Je hoeft maar naar ze te kijken. Er begint er een te blaffen omdat een of ander schooiertje op z'n neus heeft gepist. Onmiddellijk krijgt-ie antwoord van zo'n andere idioot op vier poten en meteen begint er een derde. En maar doorgaan! De hele nacht desnoods. Ook al valt er niets te blaffen. Alleen maar om iedereen wakker te houden. God, wat haat ik honden! Ze moesten allemaal vergiftigd worden en daarna opgezet op wieltjes, zodat al die hondenliefhebbers ze achter zich aan konden trekken zonder de hele straat onder te laten schijten.'
'Vertel eens even,' zegt Porta tegen Tiny, 'heeft Sieg betaald?'
'Hij lachte me in m'n gezicht uit en gaf me de boodschap mee dat jij op weg was naar het glazen huisje en er alleen nog in horizontale houding zou uitkomen, met twaalf kogelgaten in je lijf,' antwoordt Tiny hem met een melancholieke uitdrukking op zijn gezicht. 'Als er niet vier boeven naast hem hadden gestaan zou ik hem in de muur hebben gewreven.'
'Ik zal die schoft z'n knieschijven verbrijzelen,' raast Porta woest, 'en daarna zijn ellebogen om het af te maken. Ik pers hem terug in de Germaanse kont van zijn moeder voor ik met hem klaar ben!'
'Laten we de stakker neersteken en daarna doodschieten,' oppert Tiny gemeen. 'Ik kan onbetrouwbare figuren niet uitstaan!'
Porta tilt een been op en laat zo'n harde wind dat alle heren die bij de hut staan verwijtend in onze richting staren.
'Zorg dat je hen behoorlijk vastbindt,' waarschuwt de Ouwe ons gewetensvol.
'We hadden in Grafenwöhr eens een executie waarbij de touwen niet behoorlijk waren vastgemaakt en de veroordeelde als een kip zonder kop over het executieterrein begon te rennen. Wat een schandaal was dat! Iedereen was in paniek. De kapelaan kreeg de schrik van zijn leven toen hij het vuurpeloton de veroordeelde over het hele terrein zag najagen.'
'Grote God,' roept Barcelona uit. 'En – is-ie ontsnapt?'
'Zoals ik al zei, hij liep als een kip zonder kop in het rond, die je hebt losgelaten na hem de kop te hebben afgeslagen,' zegt de Ouwe onbewogen.
'Die ouwe Attila zou zich in z'n graf hebben omgedraaid,' grijnst Porta.
'Gewone mensen zouden er geen snars van begrijpen,' geeft Tiny hoofdschuddend toe. 'Het is niet te geloven wat er in dit verdomde leger allemaal kan gebeuren. Toen ik in Torgau als korporaal was ingedeeld bij de permanente staf, moesten we eens een of andere zeeman z'n lamp uitblazen, op een donderdagochtend. Het was een vreemde snuiter, die in zijn leven heel wat zeer eigenaardige dingen had uitgehaald. Hij was op z'n zevende naar school gegaan en had eerst drie jaar in de eerste klas gezeten en ook de derde klas twee keer overgedaan. In de vierde ging hij van school. Hij overtrad de Duitse wetten alsof-ie volgens plan te werk ging; z'n strafblad was zo lang dat je er zes maanden voor nodig had gehad om het helemaal door te lezen. De krijgsraad veroordeelde hem eerst tot de kogel, maar omdat hij zo'n eigenaardige kerel was veranderden ze het in hangen. In Torgau had ik een Feldwebel die er zijn specialiteit van had gemaakt om mensen te wurgen met een eindje touw – en die wezen ze het baantje toe. Toen ontdekten ze plotseling dat hij bijna geen nek had. Zijn schouders en zijn nek vormden één geheel – en hoe kun je nou een vent zonder nek ophangen? Waarvoor heeft God de mens anders een nek gegeven, vraag ik jullie? Wel, de beul en de veroordeelde bespraken de zaak en kwamen overeen dat zij de marine zouden verzoeken of die een speciaal touw voor de klus wilde maken. En die Feldwebel beloofde hem dat hij het vlug en netjes zou afhandelen, zonder hem pijn te doen.
Maar daar vergiste hij zich in. De eerste poging mislukte omdat het touw niet behoorlijk was geknoopt. Tenminste, dat beweerden ze. Die zeeman glipte uit de strop en donderde recht door het valluik, toen dat open ging. Geen schrammetje liep hij op. Hij kwam met een klap op de grond terecht en daar zat-ie dan – vloekend en scheldend.'
'Hij had zich hopelijk geen pijn gedaan?' zegt Porta bezorgd.
'Nee, in ieder geval niet zoveel dat hij niet uit zichzelf weer op het schavot kon klimmen. Van ons allemaal was hij het minst van zijn stuk. Hij schold de Feldwebel uit voor een stomme, onhandige idioot, die niet eens wist hoe hij iemand moest opknopen. Nou, de volgende keer wordt de strop zo strak vastgeknoopt dat zelfs de veroordeelde zegt dat hij tevreden is. Maar het hielp geen barst. Hij gleed er net zo gemakkelijk uit als een gladde aal.
"Dit zootje is genoeg om nog de grootste neger die ooit heeft geleefd om zeep te brengen," brult die zeeman als hij voor de tweede keer het schavot opklautert.
Nou, die staf-wachtmeester put zich uit in verontschuldigingen en de man van de krijgsraad belooft hem dat hij gratie krijgt als het nog eens mis mocht gaan. En geloof het of niet, bij de derde poging dondert-ie wéér naar beneden. De Feldwebel werd helemaal gek en begon rond dat schavot te rennen alsof-ie zichzelf in zijn kont wou bijten. En voor we hem konden tegenhouden legde hij die strop rond zijn eigen nek en sprong sierlijk in het gat. Toen we hem te pakken kregen was hij zo dood als een pier. Een prachtige, volmaakte ophanging, uitgevoerd door zichzelf.