'En dan geeft het kreng een verdomd harde KNAL!' schreeuwt Tiny breed grijnzend.
'Idioot!' snauwt Heide geïrriteerd. 'Val me toch niet voortdurend in de rede! Weet je nou nóg niet dat ik als Unteroffizier jouw superieur ben?'
'Als je bij de cavalerie had gezeten was je Unterwachtmeister geweest; als je bij de Alpenjagers had gezeten was je Oberjäger geweest. Maar ook zou je – dat wil zeggen, als je bij de paratroepen had gezeten, net als Gregor hier...'
'Wanneer het ontstekingsproces is voltooid,' vervolgt Heide met een air van superioriteit, 'ontstaat er een geweldige hitte-ontwikkeling – en deze hitte ontsteekt de kneedbare springstof zelf.'
'En dan zegt-ie KNAL!' zegt Tiny juichend.
Heide werpt hem een dodelijke blik toe.
'Alle bekende metalen, zelfs het dikste staal, smelten binnen enkele seconden. Zonder dit slimme apparaatje dat ontsteker wordt genoemd kun je met dit plastic stoeien wat je wilt. Er zal niets gebeuren, behalve dan dat je kleverige vingers krijgt. Je kunt er rustig mee in een vuur springen, al heb je je zakken er vol mee zitten. Het zal niet ontploffen! Leg het maar rustig onder een stoomhamer. Niks aan de hand! Maar zodra die ontsteker is afgegaan moet je maken dat je weg komt. Ren voor je leven! Zodra je eenmaal dat glaasje hebt doorgebeten smeer je hem! Zorg dat er tussen jou en het explosiecentrum een afstand van minstens zestig meter komt! Binnen die afstand zullen je longen je bek en je reet uithangen. Zelf houd ik het maar liever op zeventig meter. Toen ze het ons in het legermunitiedepot in Bamberg demonstreerden zijn er twee springstof-experts aangegaan. Die dachten dat ze met Lewis-bommen een spelletje konden spelen.'
'Bamberg! Die stad kén ik!' schreeuwt Tiny opgewekt. 'We hebben daar heel wat treinen en vrachtwagens opgeblazen, met de een of andere rotzooi die ze TNT noemden. Er was daar toen ook een stel van die munitie-pikken. Op een gegeven moment lag een van hen in z'n nest. Het bleek dat een of andere godvergeten Gefreiter1 een lading springstof onder z'n bed had geschoven en 'm zo naar de hemel heeft geholpen.'
'Peloton-oudsten bij mij!' beveelt de Ouwe bruusk.
'Ja, kalm nou maar,' zegt Tiny laconiek, een reusachtige sigaar uit zijn gasmasker opdiepend. Hij rookt altijd sigaren; hij vindt dat deftiger.
Ons peloton moet zich ontfermen over de brug ten noorden van Poelosero. Bij wijze van camouflage zijn er bomen omheen geplant. De camouflage is zo goed uitgevoerd dat we de brug pas ontdekken als we er nog maar enkele meters vanaf zijn. Het is een reusachtige spoorbrug. De stalen steunberen strekken zich tot diep in Lapland uit. We hebben bevel om alle bruggen en dijken op te blazen, helemaal tot aan Pitkoel, een afstand van zo'n honderdvijftig kilometer. Hiermee moeten we de spoorweg en de belangrijkste aanvoerlijn voor een behoorlijke poos buiten gebruik stellen.
'Ik vraag me af of we hierna verlof krijgen, zodat we eens lekker over de Reeperbahn kunnen zwieren,' droomt Tiny, wiens ogen alleen al bij de gedachte beginnen te glinsteren.
'Ze zullen wel weer tegen ons aanpissen en ons opnieuw op patrouille sturen, zonder ons ook maar de kans te geven op een saunabad,' voorspelt Barcelona pessimistisch.
'We hadden Finnen moeten zijn,' zegt Porta gedecideerd. 'Die worden tenminste als mensen behandeld.'
'Niet zo somber!' roept Georg optimistisch. 'Ze zullen ons hiervoor beslist een paar medailles opspelden.' Hij is verzot op 'vruchtensalade', net als Heide.
'Par Allah,' zucht de Legionair vermoeid, 'het enige dat ik wil is een Heimatschuss2 en eens lekker uitslapen in een schoon ziekenhuisbed.'
'Wees maar blij als je levend terugkomt,' raadt de Ouwe hem droogjes aan.
'Schei nou maar uit!' roept Tiny. 'Laten we die bruggen maar gaan opblazen, misschien dat we zo nog wat lol uit die verdomde oorlog kunnen halen.'
De explosieven worden over ons verdeeld. Onze speciale bepakking is helemaal vol. We nemen afscheid van elkaar, alvorens we ons stilletjes in de witte woestenij verspreiden en door het woud aan de overzijde van de bevroren meren worden opgeslokt.
Ons peloton trekt om de rivierbedding heen en blijft langs de weg naar het noorden verder trekken. Onderweg worden we verschillende malen aangeroepen door Russische chauffeurs en wachtposten die ons om onze uniformen voor marechaussees aanzien.
Tiny roept bijna een ramp over ons af als hij Arschloch (klootzak) schreeuwt tegen een passerende Russische vrachtwagen, die ons onderstuift met natte sneeuw.
Bij de verkeersbrug ten zuiden van Lapland nemen we afscheid van het peloton van de Legionair.
'Zorg dat je het doet zoals het hoort,' waarschuwt Tiny hen vaderlijk. 'Zorg dat je één mooie, langdurige explosie krijgt, m'n zoons, anders gebeurt er niets met die ellendige brug. Als ik jullie was geweest, had ik gevraagd of ik het voor jullie wilde doen!'
'Merde, jij bent niet de enige die weet hoe hij dingen moet opblazen,' antwoordt de Legionair nog, voor hij aan het hoofd van zijn peloton uit het gezicht verdwijnt.