De frontschutter is nog maar half uit het mangat als de tank als een voetbal de lucht in wordt geslingerd. De tank rolt over de kop en komt met een daverende klap op de grond terug, alvorens door een gigantische explosie in het inwendige in stukken te worden gereten.
Een eindje verderop rijdt een andere tank in kringetjes rond, steeds sneller en sneller. Uit de mangaten schieten rode vlammen op en worden zwarte rookwolken uitgebraakt. Slechts één van de bemanningsleden ziet kans uit de roodgloeiende doodkist te ontsnappen. Hij rent als een levende toorts over de sneeuw. Zijn gegil is afschuwelijk om aan te horen.
Vanaf de plaats waar wij liggen kunnen we de hitte voelen. De Legionair heft zijn Mp op en stuurt een lang en genadig salvo naar de radeloos in de sneeuw kronkelende Rus.
'Padaërsja, padaërsja – help, help!' brult hij, zijn brandende armen naar ons uitstrekkend.
Er worden verschillende Mp's op hem gericht. Even later ligt hij stil. Zijn lichaam schrompelt ineen tot een klein hoopje.
Nog altijd probeert de tankcommandant zich uit de geschutstoren van zijn T-34 omhoog te werken. Hij schreeuwt en smeekt niet, maar spant zich tot het uiterste in om zich uit de brandende stalen doos te bevrijden. Zijn gezicht is zwartgeblakerd. Alleen zijn ogen glanzen nog helder. Zijn lippen zijn verkoold tot as, zijn neus is een vreemd verwrongen klompje vlees. Zijn haar staat op verschillende plaatsen in brand. Maar zijn handen zijn het ergste. Het zijn niet meer dan verkoolde knokkels vlees, waarmee hij nog altijd wanhopig probeert het scharnierende mangatdeksel open te wringen.
'Grote God,' kreun ik, en verberg mijn gezicht in mijn handen. De stank van verschroeid vlees doet mijn maag omdraaien, zodat ik op de sneeuw overgeef.
'Schei daarmee uit!' grauwt Porta. 'Het was zij of wij! Dit is een geweldig gevecht waarin we verzeild zijn geraakt – en we hebben onze grote buurman een dreun op z'n neus beloofd!'
'Het is verschrikkelijk,' fluister ik.
'Het is oorlog,' antwoordt Porta ruw. 'Ik ben er niet zo gelukkig mee dat Iwan ons achter de vodden zit. Opstaan jij! Pak een paar handgranaten! De laatste fluit is nog niet gegaan! Daar komt de laatste van die "theesalon-knapen!"'
Uit een paar verdorde struiken ratelt een Mp. Een regen van kogels slaat naast ons in.
Bliksemsnel slinger ik een handgranaat de struiken in.
Een tanksoldaat springt de lucht in, terwijl een dikke straal bloed uit zijn mond spuit. Ik maai hem neer met een salvo uit mijn Mp. Met een langgerekte gil zakt hij ineen, rollend in de sneeuw.
'Wat een kaffer,' zegt Porta medelijdend. 'Wat kunnen sommige mensen toch stom zijn! De held spelen tot het bittere eind. Nou, dat is dan één gek minder op de wereld!'
Een ontzaglijke windstoot smijt ons omver en slingert ons de dikke struiken in. We worden een nauwe spleet in geperst en smakken zo hard neer op de rotsachtige bodem dat we allebei een ogenblik buiten bewustzijn raken.
Porta's rendier komt met alle vier de poten gespreid door de lucht vliegen en smakt met een hol klinkend geluid tegen de metersdikke ijswand.
Ik heb een gevoel alsof ieder botje in mijn lichaam gebroken is. Overal om ons heen zien we een zee van brokken gloeiend staal, waar zoëven nog een tank heeft gestaan. Rond de restanten ligt de tankbemanning te braden als even zovele braadworsten.
'Die hoerige "theesalons" stellen ook niet veel voor, als je tenminste weet waarmee je bezig bent,' pocht Tiny, zich omhoogwerkend uit de sneeuw.
'Je moest je reet eens laten oprekken door een gorilla, jij krankzinnige idioot!' raast Porta, voorzichtig met zijn handen over zijn gekneusde lichaam tastend. 'Je had ons bijna allemaal om zeep geholpen!'
'Je kunt nou eenmaal geen omelet bakken zonder een ei stuk te slaan, of wel soms?' zegt Tiny filosofisch.
Langzaam worstelen we verder. Er komt een sneeuwstorm opzetten.
De overste is bijna aan het eind van zijn Latijn. Hij leunt zwaar op eerste luitenant Wisling. Ook met luitenant Schultz is het bijna gedaan. Hij struikelt voortdurend en kan nog met moeite overeind komen. Niemand steekt een hand uit om hem te helpen.
Tiny probeert een schunnig liedje te fluiten, maar dat lukt hem niet. De Legionair ijlt over de Sahara en gloeiendheet zand. De Ouwe blijft met die kromme benen van hem rustig doorstrompelen. Het kost hem de grootste moeite zijn met zilver ingelegde pijp brandende te houden. Zijn handen zitten diep begraven in de zakken van zijn dikke uniformjas. Zijn Russische Mp hangt schietklaar voor zijn borst.
'Verdomme, ik wou maar dat we weer thuis waren, bij die Finse aardappelen met varkensjus,' zucht Tiny hongerig.
'En ik hoop dat we ergens in de omgeving van het Lange-meer zitten als het vis- en jachtseizoen begint,' zegt Porta, glimlachend met door de vorst opengesprongen lippen.
De Legionair heft zijn armen ten hemel en zegt in het Arabisch: 'Allah zij ons genadig!'