'Hij gaat er niet aan,' zegt Tiny. Hij grijpt de Ouwe bij de benen en laat herhaaldelijk zijn hoofd op de grond bonzen terwijl de Legionair hem op de rug trommelt.
Er schiet een halve leverpastei zijn mond uit.
'Godbeware,' stamelt de Ouwe, worstelend om op adem te komen. 'Stel je voor – in het gevecht sneuvelen door te stikken in de leverpastei van de vijand!'
'Dat blijft allemaal hetzelfde,' zegt Gregor met een scheef lachje. 'Of je nou stikt in een stuk leverpastei of dat je darmen uit je lijf worden geschoten door exploderende kogels, dood is dood!'
We rusten even uit van het eten, maar na een paar minuten beginnen we opnieuw.
Nu eten we niet langer om onze honger te stillen, maar uit louter vraatzucht.
'Santa Maria del Mar,' kreunt Barcelona langgerekt boerend. 'Ik moet dromen. Knijp me eens, een van jullie, ben ik nog steeds hier?'
'Je bent nog altijd hier,' antwoord ik, terwijl ik een dikke plak van een rendierbout afsnijd.
'In dat geval ga ik nog maar even door!' roept hij en mikt behendig een trillend geitekaasje in zijn gapende mond.
'Wat is dát voor de duivel?' schreeuwt Porta doodsbang. Hij duikt hals-over-kop achter een sneeuwhoop om dekking te zoeken.
We verspreiden ons als kaf op de wind. In een oogwenk liggen we gezamenlijk te wachten op het onbekende dat ons voor z'n komst heeft gewaarschuwd. De automatische wapens liggen in de aanslag. Vingers krommen zich om trekkers.
Zo blijven we een poosje liggen wachten, gespannen en waakzaam.
'Gasgranaten,' zegt Porta, angstig tastend naar het gasmasker dat hij al lang geleden heeft weggeslingerd.
Dan begint de Legionair hysterisch te lachen en wijst naar de hemel.
'Sacre nom de Dieu, daar heb je je gasgranaten!'
We staren met open mond naar de hemel en kunnen onze ogen niet geloven. De ene V na de andere, geformeerd door wilde eenden, klapwiekt lawaaierig over ons heen.
'Heilige moeder van Kazan!' schreeuwt Porta, zich opwerkend op één knie.
'Daar gaat een heel bevoorradingsdepot en wij doen er niks aan!'
'Wat doen die beesten in hemelsnaam hier?' vraagt de Westfaal zich peinzend af. 'Eenden trekken 's winters naar warme streken.'
'Misschien zijn het wel Eskimo-eenden die onderweg zijn om hun kont af te laten koelen op een ijsberg,' zegt Tiny, die hongerig zijn lippen aflikt. Deze aanblik heeft hem volkomen doen vergeten dat hij niet langer honger heeft.
'Ik kan me niet voorstellen waarvan ze hier moeten leven,' vervolgt de Westfaal koppig. 'Er is hier niets waarmee eenden hun magen kunnen vullen.'
'Misschien is het reisbureau waar ze hun kaartjes hebben gekocht failliet gegaan,' oppert Porta. Hij staart nog altijd de eenden na, die inmiddels aan de overkant van het Lange-meer verdwenen zijn.
'Wilde eend smaakt verrukkelijk,' zegt de Ouwe dromerig. 'Hadden we er maar een paar van kunnen neerhalen!'
'Ik heb het nog nooit geproefd,' zegt Heide. 'Is het net zo lekker als tamme eend?'
'Veel lekkerder,' verzekert Porta hem. 'Koningen en dictators laten het serveren op grote banketten waarvoor ze de allerhoogsten in het land uitnodigen. Ik heb het recept van de Engelse koning voor wilde eend. Gekregen van een kok van de English Life Guards die ik in Frankrijk heb ontmoet.'
'Was dat een Engelsman die jij krijgsgevangen had gemaakt?' vraagt Heide belangstellend.
'Nee, het was een knaap die ik vaarwel heb gezegd op het strand bij Duinkerken, toen Churchills leger terugging naar Londen om hun uniformen te laten opknappen.'
'Heb jij een krijgsgevangene laten ontsnappen?' vraagt Heide stomverbaasd.
'Verdomme, nee! Dat probeer ik je nou juist aan je verstand te peuteren. Hij ging eenvoudig terug naar huis!'
'Ze komen terug!' schreeuwt Tiny opgewonden, naar de overkant van het meer wijzend.
'De duivel mag me halen als ze het niet zijn,' roept Porta, een steen in de lucht gooiend in de ijdele hoop een eend te raken.
De Ouwe pakt een karabijn en begint op de vlucht eenden te schieten. Tiny en Porta staan als een stel jachthonden toe te kijken.
Ook wij anderen pakken onze karabijnen en Mp's. Een hagel van kogels wordt op de kwakende eenden afgeschoten, maar we raken niet één vogel. Ze verdwijnen achter de heuvels.
'O, Scheisse,' zegt Porta diep teleurgesteld. Hij laat zich weer op de sneeuw vallen.
'Dat zou het eerste verstandige schot zijn geweest dat in heel deze pestoorlog was afgevuurd!'
'Als je nu piloot van een jager was geweest had je gemakkelijk onder ze kunnen gaan vliegen en ze op je vleugel mee kunnen nemen,' zegt Tiny, onwillekeurig slikkend.
Nog lang nadat de wilde eenden zijn overgevlogen zitten we erover te praten.
'Ze smaken het lekkerst met appelmoes en een speciaal soort jus,' zegt Porta. 'Maar het belangrijkste is dat het velletje knapperig gebakken is. Het moet tussen je tanden kraken.'
'In Spanje begrijpen ze daar geen snars van,' zegt Barcelona. 'Ze vullen ze met sinaasappelen en koken ze zo lang dat het lijkt alsof je op een slappe lul zit te kauwen.'