'En dat is alles wat jij tot jouw echtgenoot te zeggen hebt, iemand die moedig zijn leven voor de Sovjet-Unie op het spel zet en nog eens een Held van het Rode Vaandel zal worden?'
'O, ga toch naar bed!' sist ze.
'Njet, jij begrijpt er helemaal niks van! Je bent een stomme koe, nog stommer dan het achtereind van een varken! Het kan jou blijkbaar niks verdommen dat ze me half vermoord hebben! Wanneer heb jij voor het laatst een politieke bijeenkomst bijgewoond, wat de plicht is van iedere Sovjet-burger, als ik vragen mag? Je weet zeker nog niet, veronderstel ik, dat wij in oorlog zijn en dat de Duitsers klaarstaan om ons dorp binnen te trekken?'
'Jij bent zo dronken als een kanon, Stefan Borovski. Dat is al de vijfde keer, deze week!'
'Ik dronken?!' protesteert hij woest. 'Ben jij nou helemaal gek geworden? Ik ben de enige nuchtere politieman in de hele Sovjet-Unie!'
Ze kruipt de bedstee uit en ziet de afvalemmer die hij heeft omgeschopt.
'Is dat de aanvaller?' vraagt ze met een sarcastische glimlach.
'Die contra-revolutionaire zwijnen hadden er een valstrik in gelegd,' verzekert hij, de emmer een woeste schop verkopend.
'Brul toch niet zo, Stefan! Kom het bed in, dan kun je tenminste voor het ochtend wordt je roes uitslapen!'
'Blijf met je vurige tengels van mijn smetteloze uniform!' buldert hij, proberend haar met de natte zak te slaan. 'Weet je soms niet wie ik ben? Peuter dat hooi uit je oren en luister goed, jij stomme koe. Ik ben een dienaar van de Sovjetstaat, een ontwikkeld man die alle dienstvoorschriften uit zijn hoofd kent. En jij bent niet meer dan een ellendige contra-revolutionaire die mijn zuurverdiende kopeken in haar smerige klauwen probeert te krijgen!' Hij smijt haar een pan naar het hoofd. 'Naar de Goelag met jou! De ski's staan daar, in de hoek!'
Ze rent naar de zitkamer en laat zich snikkend op de divan vallen. 'Ja, jank maar, mens. Jank maar zo hard je kunt! Die truc is al zo oud als de wereld. Dat weet zelfs de allerstomste overheidsdienaar! Jij denkt dat je je eruit kunt redden door je traanbuizen uit te wringen, maar daar vergis je je lelijk in! Wij staatsdienaren zijn even hard als de wanden van de mijnschachten in Kazakstan – en dat zal jij aan den lijve ondervinden! Jij vertrekt met de eerstvolgende trein naar de mijnen! De Goelag snakt al naar je! Verdwijn! Schijt jij maar een pope op zijn leuter. Ik ga naar bed!' Zwaar hijgend kruipt hij de bedstee in en stoot zijn hoofd zo hard tegen het hoofdeinde dat het huis ervan trilt. 'Sla me nog één keer, jij koe, en ik schiet je neer!' brult hij vanuit de bedstee. Dan rolt hij zichzelf op als een drijfnatte straathond.
'Schei nou maar uit, Stefan! Laat me je helpen met je broek. Je bent drijf- en drijfnat! Jij vat nog kou als je met die natte kleren aan gaat slapen.'
'Kouvatten?' brult hij beledigd, wanhopig zijn broek vasthoudend. 'Zie je nu wel dat je gek bent geworden! Dienaren van de Sovjetstaat krijgen geen kapitalistische aandoeningen!' Plotseling begint hij op vertrouwelijke toon tegen haar te fluisteren. 'Luister, Olga, we moeten allemaal elkaar bijstaan totdat deze oorlog gewonnen is, anders loopt het nog zo af dat de Amerikaanse joden hier komen om onze vrouwen te verkrachten!'
'Maar die staan aan onze kant,' roept ze stomverbaasd, terwijl ze zijn donkerblauwe rijbroek over een stoelleuning hangt.
'O, dacht jij dat, jij Trotskistische volksverraadster!' schreeuwt hij, terwijl hij een weldadige woede in zich op voelt komen. 'Weet je dan niet dat de jood Trotski 'm naar Amerika is gesmeerd en dat verdomde Amerikaanse leger onze communistische hamer heeft uitgeleend om er Rusland mee te verpletteren? Maar jij kent het volk van de Sovjet-Unie nog niet. Dit zullen we met ze doen!' Hij scheurt het hoofdkussen aan stukken, zodat er wolken van veren door de bedstee vliegen.
'Kijk toch eens wat je hebt gedaan,' jammert ze ongelukkig, pogend om de restanten van het kussen te verzamelen. 'Waar moeten we nu een nieuw kussen vandaan halen?'
Heb jij geen belangrijker dingen om je zorgen over te maken? Op dit moment, nu ons vaderland om zijn leven moet vechten?' Hij springt de bedstee uit, grijpt het bruine, met de hand vervaardigde kanten tafelkleed en gooit dat in de kachel.
'Ben je stapelgek geworden?' schreeuwt ze, proberend om het kleed uit de vlammen te redden.
'Op mijn diensttafel hoort geen fascistisch gekleurd tafelkleed te liggen!' tiert hij razend, verwoed in het vuur porrend om de vlammen feller te laten branden. 'Geef me mijn machinepistool, vrouw, en vlug wat! We moeten ons klaarmaken, die Duitsers zullen vannacht nog komen!'
'Bezopen zwijn!' snikt ze, als ze op de divan gaat liggen om te slapen. Maar eerst heeft ze, uit bittere ervaring wijs geworden, het machinepistool verstopt.
De volgende ochtend voelt hij zich doodziek. Zijn hoofd gonst als een bijenkorf en hij heeft pijn in z'n rug. Onophoudelijk zit hij te niezen en te proesten. Hij snuit krachtig zijn neus en veegt zijn vingers af aan de gordijnen.