De onderofficier stampt met zijn lompe viltlaarzen in de sneeuw en schreeuwt het luidst van alle drie.
Porta geeft ons zonder woorden een teken. We moeten ze eenvoudig te pakken nemen, vanwege al dat kabaal. Geruisloos sluiten we de drie Mongoolse soldaten in, die met hun rug naar ons toe staan te brullen.
Porta geeft een driftige wenk en we storten ons op hen. Met stevige rukken trekken we de koorden om hun nek vast. Dan laten we ons op onze rug vallen, ieder met een wild trappende Rus bovenop ons.
Een zwak reutelend geluid is het enige gerucht dat ze kunnen maken. Ze beginnen nog wat harder te trappen en maaien wild met hun armen. De stalen koorden snijden nog dieper in hun keel. Nog enkele seconden blijven hun lichamen zachtjes sidderen. Dan maken we de koorden los en staan op.
'Laten we deze toeristen even in dekking leggen,' zegt Porta, een slok wodka nemend.
'Laat maar aan mij over,' zegt Tiny gretig. Hij verdwijnt met twee van de lijken en klemt ze tussen de munitiekisten in alsof het bundeltjes vuil wasgoed zijn.
'Hij gaat ze even fouilleren,' zegt Porta. 'Daarom was-ie zo gretig!'
Bij de grote olieopslagtanks komen we samen met Feldwebel Schröder en Fähnrich Tamm. We komen overeen elkaar te helpen met het verplaatsen van enkele grote kisten en vaten om de kleine radiobommen beter te kunnen plaatsen.
Bijna zijn we klaar met het verplaatsen van de kisten als er een schildwacht uit een smalle doorgang opduikt.
'Wie is daar?' roept hij met doordringende stem. 'Wie loopt daar?' dringt hij aan, terwijl hij zijn Kalasjnikov van zijn schouder zwaait.
Verlamd van angst staren we in zijn richting, wachtend op het salvo kogels uit zijn machinepistool, dat ons zal neermaaien.
Dan antwoordt Porta hem in zuiver Oekraïens: 'Rabotskhijs dwidatji porochin – Arbeiders, bezig met het transporteren van munitie!'
Aarzelend komt de lange Rus naderbij, met zijn Mpi in de aanslag.
'Krass tjoek – zijn jullie soms aan het stelen?'
'Job twojemadj, djaddja,' antwoordt Porta met een term die beter onvertaald kan blijven. Langzaam loopt hij naar de Rus toe.
'Papirossa, starschij sertsjant?' Porta houdt de Rus een pakje sigaretten voor.
'Spajisibo – dank je,' glimlacht de sergeant. Hij draagt de groene schouderpatjes van de NKVD.
Beleefd steekt Porta zijn aansteker uit. Op hetzelfde ogenblik stort Tiny zich met zijn gevechtsmes op de Rus. Het mes dringt vlak bij de wervelkolom het lichaam binnen en schiet door tot in zijn nek.
Zonder een kik zakt de neergestoken Rus op de sneeuw ineen. Gek genoeg is de sigaret nog steeds tussen zijn lippen geklemd.
Porta neemt hem de sigaret af en steekt die weer in zijn pakje. De dode heeft er toch niets meer aan.
Tiny trekt het grote mes terug en veegt het af aan de overjas van de dode. Met geroutineerde vingers onderzoekt hij zijn zakken en ontdekt een paar pornografische foto's, die hij in zijn zak steekt. Even later komen we terug op de brede verbindingsweg, waar we worden uitgekafferd door een luitenant omdat we een passerende NKVD-compagnie niet hebben gegroet.
'Morgenochtend na het ochtendappèl bij mij op rapport,' blaft hij nijdig als hij wegloopt.
'Dasj, mladskhi lejtenant – zeker, luitenant!' roept Porta hem luid na, waarbij hij met zijn hielen klakt.
Tussen enkele grote stenen gebouwen staat een lange rij Stalintanks geparkeerd. Hun reusachtige kanonnen van 122 millimeter wijzend dreigend naar de hemel.
'Vreemd,' mompelt Porta, door een mangat kijkend. 'Ze zijn allemaal volgetankt en afgeladen met munitie. Ze kunnen zo vertrekken!'
'Laten we ze opblazen!' zegt Schröder.
'Als we de bommen op het deksel van de brandstoftanks leggen,' zegt Porta, 'zouden we een behoorlijk resultaat moeten krijgen als ze midden in al die benzine ontploffen.'
Binnen enkele minuten hebben we de bommen op de deksels bevestigd. Stil rennen we het grote exercitieterrein over en zoeken dekking tussen de pakkisten.
Ik ben bijna aan de overkant als ik over een rail struikel en op mijn buik voortschuif over het ijs, met mijn machinepistool kletterend achter me aan. Ik kom tot stilstand tegen een paar vilten laarzen, die onwrikbaar als pilaren in de sneeuw staan geplant. Automatisch pak ik mijn gevechtsmes, terwijl ik kreunend op de been krabbel.
De Rus, die tweemaal zo groot is als ik, legt zijn Mp op de sneeuw en helpt me overeind.
'Spajisibo, spajisibo,' stotter ik zenuwachtig. Als hij zich over me heenbuigt plant ik mijn mes diep in zijn keel. Met een snelle beweging draai ik het mes om en trek het terug.
Hij stoot een rochelend geluid uit, valt op zijn knieën en probeert zijn pistool te trekken.
Ik schop hem in zijn gezicht en steek mijn mes in zijn borst. Tot mijn afschuw knapt het lemmet af.
Buiten adem komen de anderen mij te hulp. Tiny ramt de hak van zijn laars uit alle macht in het gezicht van de stervende Rus, die het pistool al half uit de holster heeft getrokken. Schröder steekt hem in zijn maag.