Als een spookbeeld glijdt een gepantserde slee langs ons heen, lange vuurtongen uitbrakend uit het voorste pantser. Het voertuig is zo dichtbij dat we alleen maar een hand hoeven uit te steken om de ranselende sneeuwkettingen aan te kunnen raken.
Porta slingert een handgranaat in de geschutskoepel. Menselijke ledematen worden uit het mangat geslingerd. Een gigantische steekvlam schiet hemelwaarts en we worden in een golf van hitte gehuld, als in een warme deken.
'Verdomme,' mompelt Porta vol walging, een afgerukte arm opzij gooiend.
Staal stuit op staal en de bevroren aarde kraakt en kreunt. De misselijk makende stank van bloed en brandende olie omgeeft ons. Vanuit het bos horen we dierlijke kreten en we zien een horde in het bont geklede soldaten voorwaarts stormen. Hun adem wordt in witte wolkjes uitgestoten, terwijl hun machinepistolen blijven knetteren totdat de magazijnen leeg zijn. Dan wordt het gevecht voortgezet met messen, bajonetten en scherp geslepen pioniersschoppen. In dit duivelse gevecht van man tegen man wordt zo verwoed gestreden dat niemand de tijd krijgt om bang te zijn voor de dood.
Mijn ogen schrijnen en in mijn hartstreek voel ik pijnscheuten, alsof er met een bajonet in mijn borst wordt gestoken. Mijn handen zijn kleverig van bloed. Ik zwaai met mijn pioniersschop als een dorsvlegel voor me uit. Vóór alles moet ik ze op afstand zien te houden.
Een vlammenwerper loeit. Ik ruik de stank van schroeiend vlees en petroleum. Het is Porta; Tiny draagt de volle tank. Steeds opnieuw en opnieuw loeit de verschrikkelijke vlam boven de sneeuw. Menselijke lichamen branden als toortsen. Bomen staan in brand. Zelfs de sneeuw lijkt in vuur en vlam te staan. De duivel in eigen persoon zou verstijven van angst bij het zien van een functionerende vlammenwerper. Zelfs voor de hel zou het een verfijning zijn.
Steekvlammen verschroeien ogen. Gezichten worden als eierschalen in elkaar gedrukt. Lichamen worden naar de poolhemel geslingerd en vallen terug in de sneeuw. De doden worden telkens opnieuw gedood.
Een Russische gevechtsbommenwerper, een Rata (een type dat voor de eerste maal werd gebruikt in de Spaanse burgeroorlog), komt gierend uit de wolken duiken en schiet als een komeet naar de grond. Het vliegtuig explodeert als een gigantische, goudkleurige voetzoeker.
Het noorderlicht flikkert als een waanzinnige vlammenzee aan de hemel. De aarde is één gigantisch slachthuis en stinkt als een borrelende latrine.
Ik voel een klap op mijn schouder, ruk het machinegeweer naar me toe en ren naar voren, hoestend en hijgend. Heide, die vlak achter me rent, struikelt en rolt hals-over-kop een helling af.
Een machinepistool vuurt een duivels ratelend salvo af: ik zet de poten van het machinegeweer uit, ga er achter liggen en druk de kolf tegen mijn schouder. Heide voert de lange patroonband in. Dan vang ik een glimp van ze op. De MG stottert en we zien lichtspoorkogels hun spoor tussen de bomen trekken.
Een witte gedaante gooit zijn handen omhoog, zodat de Kalasjnikov boven zijn hoofd vliegt. Een langgerekte, jammerende schreeuw. Een handgranaat vliegt met een boog door de lucht.
Een doffe knal en alles wordt stil.
'Kom mee,' grauwt Heide. Hij is al onderweg.
Ik wikkel de patroonband rond het staartstuk, slinger de MG om mijn schouder en ren hem achterna. Ik wil niet alleen achtergelaten worden. 'Wacht op mij!' schreeuw ik.
'Krijg de zenuwen!' brult hij terug zonder zijn pas in te houden.
Niets is erger dan terugtrekken. Je rent voor je leven terwijl de dood je op de hielen zit.
Porta haalt me in. Hij schiet in een wolk stuifsneeuw langs me heen. Tiny strompelt achter hem aan: hij kan niet zo snel vooruitkomen met die twee zware tanks van de vlammenwerper op zijn rug. Met zijn ene hand houdt hij zijn lichtgrijze deukhoed vast. Ik val en druk mezelf zo diep mogelijk in de sneeuw. Heel even zak ik weg in een angstdroom.
'Opstaan, jij!' brult Gregor. 'Anders schop ik je reet naar de andere wereld!'
De woede geeft me kracht. Ik krabbel op de been en strompel door de diepe sneeuw.
Als we ons diep in het woud hebben teruggetrokken verzamelen we ons en formeren we een gevechtseenheid. Een vreemd samenraapsel van allerlei regimenten! Kanonniers zonder kanonnen, tankbemanningen zonder tanks, koks, hospikken, chauffeurs en zelfs enkele matrozen. Een gemengde troep.
Een overste van de infanterie die we nog nooit hebben gezien neemt het commando op zich. Hij klemt een monocle voor één oog en weet wat hij wil.
'We moeten zorgen dat we hier zo snel mogelijk wegkomen,' zegt Barcelona, een nieuw magazijn in zijn Mp drukkend. 'Dit zootje stinkt naar heldendom en Walhalla!'
'Waar is Iwan voor de donder gebleven?' vraagt Porta zich verwonderd af, boven een hoge sneeuwwal uitglurend.
In de loop van de nacht graven we ons in en bouwen we mitrailleurnesten van sneeuwblokken. We leggen een vuurtje aan en verwarmen platte stenen, die we in wollen ondergoed wikkelen en tegen de sloten van de machinegeweren binden. Het leven in de poolcirkel heeft ons een massa dingen geleerd waaraan ze bij de training zelfs niet hebben gedacht.