‘Je hebt gezegd dat je nooit iets zou doen wat ik niet wilde. Hier sta ik, en ik zeg je wat ik wél wil. Ik wil jou, Harres. Ik wil jou alleen.’
101
Hoofdstuk 10
Dus dit was verleiding.
Onstuitbaar, onweerstaanbaar. Verrukkelijk.
Deze gouden feeks die in zijn hart en ziel was binnen gedrongen, beroofde hem van zijn verstand.
Ze stond voor hem, bood hem openlijk alles aan. Dat voelde hij met elke vezel van zijn lichaam. Dit ging niet alleen om haar lichaam en om genot. Ze schonk hem alles wat ze had, wat ze was.
Als hij pakte wat ze hem aanbood, zou ze helemaal van hem zijn.
Maar hoe kon hij dat doen, terwijl hij zich niet volledig aan haar over kon geven?
In feite was Harres – de man, de mens – al van haar. Al vanaf die eerste nacht in de woestijn, toen ze alles hadden verloren, toen hun zielen elkaar hadden herkend en geraakt. Even was hij bang geweest dat zijn gevoel door hun gevaarlijke avontuur was beïnvloed, maar de afgelopen tien dagen met haar hadden hem gerustgesteld. En verbaasd.
Hij had ontzag voor de manier waarop ze alle ellende had doorstaan, hoe ze tegen en met hem had gevochten. Hier in de oase was ze fantastisch geweest. Al na een week was zij van hun beiden de lieveling van de oasebewoners, ondanks de taalbarrière.
De dag na het feest had ze een kliniek geopend en haar hulp aangeboden. Hij had gedacht dat de bewoners, die altijd hadden vertrouwd op traditionele geneeskunde, zouden terugschrikken voor haar moderne medische praktijken en instrumenten. Maar daar had ze op gerekend. Ze had alleen haar medische kennis aangeboden en respecteerde wat de oase verder aan voorraden en medicijnen te bieden had. Na een dag zonder veel patiënten was ze bij een moeilijke bevalling geroepen. Ze had zowel de moeder als de tweeling gered.
Daarna zag iedereen haar als een genie. De mensen hadden van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de rij gestaan, tot hij, die dienst deed als haar assistent, erop aandrong dat de dokter rust nodig had. Ze bleef bewijzen dat ook zij alleen door haar bekwaamheid onder moeilijke omstandigheden kon slagen. Hij had haar verteld dat ze de 102
belichaming was van het Arabische spreekwoord ‘Een bekwame vrouw kan zelfs met de poot van een ezel nog weven’.
Ze was niet alleen een genezer, maar ook een strijder en beschermer, net als hij. Ze deelde met hem al zijn eigenaardigheden. Hij wilde, móést de rest van zichzelf met haar delen, voor de rest van zijn leven.
Hij had geen enkele twijfel meer. Harres, de man, behoorde haar toe.
Voor altijd.
Dat Harres de prins nog andere loyaliteiten had, was niet wat hem weerhield haar zijn liefde te verklaren. Iets anders deed dat wel: haar wrok tegenover zijn familie. Als alles wat ze hem had verteld waar was, dan had ze een gegronde reden om zijn familie te willen straffen.
Wat als hij haar broer niet kon redden, hem niet vrij kon krijgen? Hoe kon hij haar de zijne maken als hij dat niet als tegenprestatie kon beloven? Zijn hart werd verscheurd door tegenstrijdige gevoelens.
Haar kin trilde en ze kneep haar ogen dicht. Twee dikke tranen rolden onder haar dikke wimpers uit. Toen keek ze hem zo treurig met vochtige blauwe ogen aan, dat zijn hart ineenkromp.
‘Ik dacht dat je mij ook wilde…’
Snikkend draaide ze zich om. Hij pakte haar hand en drukte die op zijn hart. Even dacht hij dat zijn hart uit zijn borst wilde springen om die hand te beroeren die zo velen had gered, die hem had gered.
Haar hand trilde onder de zijne, elke trilling ging als een elektrische schok door hem heen. Haar woorden hadden een wreder effect.
‘Vergeet maar dat ik iets heb gezegd. Ik heb je in een gênante positie gebracht, met al die dingen die nog onopgelost zijn. Je flirtte vast met me zonder dat je van plan was verder te gaan en ik begrijp de reden echt wel, heus –’
‘O, hou je kop.’
Haar mond viel open en haar blauwe ogen fonkelden.
Hij keek naar haar in de satijnen jurk die in losse plooien tot op de grond hing. De kleur van de jurk die de vrouwen van hier haar hadden gegeven, kwam in de buurt van de kleur van de ogen die hen zo fascineerden. Bepaald sexy was hij niet. Niet als iemand anders hem droeg. Maar aan haar lichaam was hij het toppunt van wulpsheid.
103
Ze probeerde zich van hem af te wenden. Hij hield haar tegen door met zijn andere hand haar kin beet te pakken.
‘Wil je naar me luisteren, ya nadda jannati?’ Hij wachtte tot ze met vochtige ogen naar hem opkeek en aarzelend knikte. ‘Ten eerste, ja, belangrijke zaken zijn nog niet opgelost.’
Haar adem stokte en ze probeerde zich los te trekken. Hij greep haar nog steviger vast. Pas toen ze opgaf, verslapte zijn greep. Ze keek hem met een gekwetste blik aan.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Maar niet wat mij betreft. Mijn vader heeft me ooit verteld dat een man één keer in zijn leven de kans op het ware geluk krijgt. Het is aan hem om die te herkennen, te grijpen, het zijn leven te laten zegenen. Hij vergooide zijn kans, om redenen die op dat ogenblik onontkoombaar leken. Mijn jongere broer Shaheen heeft net zijn geluk gevonden. Wijs geworden door de fout van onze vader liet hij zich door niets weerhouden. Ik dacht dat mijn lot was dat ik nooit een dergelijke geluk zou bezitten. Daar had ik vrede mee. Tenminste, tot ik jou vond. Dus nee, Talia, ik wil je niet.’