Hij legde zijn hand op zijn hart. ‘Au. En nu denk je dat, plus nog een selectie schampere opmerkingen?’
Ze wierp hem een verwijtende blik toe. ‘Je weet heus wel wat ik nu denk.’
‘Zeg het me.’
Zoals hij dat zei. Zoals hij naar haar keek. Alsof hij zonder die wetenschap niet kon leven.
Haar adem stokte. ‘Je weet wat je bent. Een heel koninkrijk vereert het stof onder je schoenen.’
Hij ging langzaam rechtop zitten. ‘Verering kan me niet schelen. Ik doe nooit iets omdat ik dank of bewondering verwacht. Ik verwacht geen van beide.’
Haar lippen trilden. ‘Pech gehad. Je zult het ermee moeten doen. Als ik zie hoe de oasebewoners je tegemoet treden, dan ben je voor hen meer dan een prins. En dat gaat alleen om jou, niet om de hele koninklijke familie. Jij persoonlijk hebt veel voor ze gedaan.’
‘Ik doe wat ik kan. Daarmee verdien ik geen respect of dankbaarheid, maar ik zou verachting en een slechte naam hebben verdiend als ik mijn plicht niet had gedaan. Geloof je wel dat ik niet verwacht dat ik opgehemeld word en daar ook niet naar verlang?’
99
‘Ja. Ik zag dat je je ongemakkelijk voelde toen ze gisteravond over je heldendaden praatten. Jij zit echt niet op iemands bewondering te wachten.’
‘Dat heb ik niet gezegd.’
Haar hart bonsde tegen haar ribben. ‘Verlang je wel naar mijn bewondering?’
Hij knikte ernstig. ‘Ik hunker naar jouw goedkeuring.’
‘Eh… je bent de afgelopen twee weken hier toch bij me geweest?’
Hij ging op zijn knieën zitten. ‘Ik wil het van jou horen, ya nadda jannati, in je eigen woorden. Alleen naar jouw erkenning hunker ik.’
Haar hart miste een slag. Hij had het gevraagd. En hij had recht op de waarheid, dat was wel het minste wat ze hem kon geven nadat hij haar leven had gered.
‘Vanaf het eerste ogenblik dwong je mij jou opnieuw te beoordelen. Uit alles wat je deed en zei, bleek dat je precies zo bent als men zegt, zelfs nog beter. Zonder het machtsapparaat om je heen bleek je precies het tegenovergestelde te zijn van wat ik dacht. Je uithoudingsvermogen, vindingrijkheid en moed vervullen me voortdurend met ontzag. Je hebt me laten zien dat jij je plicht om de zwakkeren te beschermen serieuzer opvat dan ik in deze tijd voor mogelijk had gehouden. Ik denk dat je uniek bent, prins Harres Aal Shalaan.’
Hij bleef haar met zo’n intense blik aankijken dat ze het er warm van kreeg. Net toen ze hem wilde smeken daarmee op te houden, nam hij haar hand en drukte hij even zijn gezicht tegen haar handpalm.
Toen fluisterde hij stamelend: ‘Je eert me met je waardering. Ik zal er altijd naar streven het waard te zijn.’
Vanaf dat moment was de sfeer beladen met emoties die hun zintuigen bijna pijnlijk overgevoelig maakten.
Alsof ze het hadden afgesproken aten ze bijna zonder iets te zeggen.
Daar was ze blij om. Het gaf haar de kans met haar gevoel in het reine te komen en enkele feiten onder ogen te zien.
Enkele Aal Shalaans hadden zonder aarzelen en uit eigenbelang Todds leven verwoest, maar ze kon niet langer de hele familie de schuld geven. Net zoals ze niet wist wie van de Aal Shalaans en de Ghada’s schuldig waren, konden er ook aspecten aan het verhaal zitten die haar 100
een heel andere kijk op de zaak zouden geven. Hoe het ook zij, door het voorbeeld van Harres geloofde ze niet meer dat de Aal Shalaans slechte heersers waren die het verdienden afgezet te worden.
Dat besef droeg bij tot haar conclusie.
Niet lang daarna werd het kil. Ze pakten hun spullen in en reden door de nu slapende oase in het maanlicht terug naar het huisje. Binnen namen ze om de beurt een bad.
Zodra hij de zitkamer binnen kwam, stak ze van wal. ‘Toen ik dacht dat ik ging sterven heb ik iets besloten.’
Zijn glimlach verstarde, zijn gezicht een verwrongen masker. ‘Zeg dat niet. Dat mag je niet eens denken.’
‘Ik moet je dit zeggen.’ Ze wachtte tot hij met tegenzin knikte, en vervolgde: ‘Toen ik dacht dat het was afgelopen, dacht ik dat als ik nog de kans kreeg alles over te doen, dat ik dan zou doen wat ik echt wilde, zonder te denken aan hindernissen of consequenties. Toen redde je mij en was ik niet meer zo moedig.’
Hij vroeg niet om uitleg. Hij keek haar alleen doodernstig aan.
Ze wist dat het hopeloos was, maar dat maakte niets uit. Ze hield van hem. Met hart en ziel. Een liefde die was gegroeid tijdens hun gevaarlijke avontuur, die sterker was geworden door wederzijds vertrouwen. Ze liet zich nergens meer door weerhouden om die liefde uit te spreken, om te grijpen wat ze kon. Met hem.
Ze stond op van de lage bank en dwong zich ondanks haar ontroering naar hem toe te lopen. Ze bleef voor hem staan en keek op in die ogen die alles voor haar betekenden. Toen waagde ze de sprong.