Dat deed ze niet, maar ze liet haar ogen spreken. Toen danste ze met hem op het opzwepende ritme, alsof ze bevrijd was van ketenen die haar al haar hele leven hadden vastgehouden.
Op de een of andere manier kwamen ze midden in een kring dansers terecht. De jonge stamleden wervelden in een ingewikkelde dans om hen heen, de mannen opdringerig springend als in een heftige balts, terwijl de meisjes als bloemen om hen heen fladderden met kokette gebaren en verleidelijke blikken.
Harres nam de leiding in een poging hen te evenaren, toen improviseerden ze hun eigen sensuele dans.
Een poosje voelde ze zich alsof ze in een andere wereld was beland, een wereld waar alleen hij bestond. Ze voelde alleen hem, zijn ogen en handen verleidden haar en wonden haar op. Ze bewogen samen alsof ze met elkaar verbonden waren, alsof ze door één bezieling werden geleid.
Plotseling begon iedereen te zingen. Het duurde maar even voor ze merkte dat ze de aparte melodie en tekst meezong, zonder een woord te verstaan.
Harres trok haar nogal wild naar zich toe. ‘Alles wat voor jou kwam is voorbij en heeft geen waarde,’ fluisterde hij in haar oor.
Er ging een schok door haar heen. De emoties die ze ervoer waren te heftig om te kunnen bevatten.
Hij drukte haar nog dichter tegen zich aan. Ze hoorde alleen nog zijn diepe stem. ‘Koll shai gablek addaw doa.’
Dat was wat ze net had gezongen. Harres vertaalde alleen maar.
Maar nee. Hij meende het. Zelfs als de betovering van dat moment, van de situatie en de omgeving zijn gevoelens versterkten…
Abrupt hield de muziek op. De stilte viel als een koude douche over haar heen.
Nee. Ze wilde dat dit moment voortduurde. Maar dat zou niet gebeuren, dat wist ze. Aan alles zou een einde komen. Daarom moest ze van elke 92
minuut genieten, zonder een seconde te verkwisten aan melancholiek gepeins.
Ze keek naar Harres en zag dat hij naar haar stond te kijken. Ze wankelde onder zijn intense blik die haar van al haar energie leek te beroven.
Hij boog zich naar haar toe en tilde haar op.
Mensen renden vooruit om hen hun ereplaats te wijzen. Toen ze tegenstribbelde greep hij haar alleen steviger vast. Gegeneerd dat ze zo werd gedragen, had ze het liefst haar gezicht tegen zijn schouder verborgen.
Bij hun plaats aangekomen zette hij haar op de kussens. Hij ging naast haar zitten en reikte haar water met rozenessence aan waarin ze hun handen wasten. Vervolgens begon hij rijpe dadels voor haar te pellen en ze haar te voeren.
Ze vocht tegen de impuls iets echt gênants te doen. Zoals zijn hand beetpakken en het plakkerige zoete sap van zijn vingers te likken. En dan haar lippen verder omlaag te laten glijden naar…
De gedachte deed haar duizelen en met haar mond vol mompelde ze haastig: ‘Je weet toch dat ik helemaal opgeknapt ben en niet vertroeteld hoef te worden, hè?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je batterij is weer helemaal leeg na die lange dans.’
Ze wuifde zijn woorden weg. ‘Ik kom alleen even op adem voor de volgende.’
Glimlachend schonk hij een piepklein mondgeblazen groen glaasje vol met heerlijke kardemomkoffie en hield het haar aan de lippen. ‘De aanbevolen dosis is een slokje bij elke hapje van een dadel.’
Ze volgde zijn instructies en de smaak was heel verrassend. Het was een mengeling van bittere en zoete aroma’s wanneer de korrelige zoete dadels in de hete aromatische koffie oplosten.
Met een zucht dronk ze het glaasje leeg. Ze draaide zich om om haar kussens recht te zetten, maar meteen sprong hij op om het voor haar te doen.
93
Ze leunde achterover en glimlachte naar hem. ‘Wanneer geloof je me als ik zeg dat je zulke dingen niet meer voor me hoeft te doen. Het gaat prima met me. Een echte arts had me niet beter kunnen verzorgen.’
‘Dat weet ik, mijn dauwdruppel, maar ik mag je toch wel verwennen?’
Wat kon ze daar nu tegen inbrengen?
Op dat moment stond de oaseoudste op om hen welkom te heten, waarna bedienden met enorme dienbladen vol borden het diner binnenbrachten.
De maaltijd was fantastisch. Het eten in de oase was het beste wat ze ooit had gehad. Dit leek wel een godenspijs.
Harres voerde haar, sneed de verschillende soorten vlees, vertelde haar de namen van de gebakken en gegrilde soorten brood en de groentestoofpotten en liet haar heerlijke dadelwijn proeven. Maar de logmet al gadee was pas echt fantastisch. De gouden rondjes gebakken deeg, knapperig van buiten en zacht vanbinnen die in een dikke siroop werden gedoopt, waren zo lekker dat het bijna zondig was.
Na het diner werd er weer gedanst. Daarna schudde ze honderden mensen de hand, hen bedankend voor de mooiste nacht van haar leven.
Tijdens hun wandeling terug naar het huisje nam ze een beslissing.
Alles in deze oase leek wel betoverd. Alleen wist ze dat dit niet helemaal waar was. Als ze hier met iemand anders was geweest, zou ze lang niet zo genoten hebben. Ze was wel eerder op vakantie geweest op idyllische plekken, al had ze er na de dood van haar ouders nooit meer plezier in gehad. Jaren geleden had ze al opgegeven…