Home>>read Koninklijke verleider free online

Koninklijke verleider(25)

By:Olivia Gates


En dan was er nog zijn haar.

Vanaf het moment dat de dageraad het met zilveren vingers had beroerd, was ze erdoor gefascineerd geweest. Maar onder de genadeloze woestijnzon had ze pas echt kunnen zien hoe mooi het was.

De kleur leek een samenspel van alle aardkleuren in de schepping, diep glanzend in het schelle zonlicht. De golvende zijdeachtige massa benadrukte vreemd genoeg zijn mannelijkheid. Om de paar minuten, als hij omkeek om te zien of alles nog goed was met haar, jeukten haar vingers om het aan te raken.

Net op dat ogenblik draaide hij zich weer om, waarbij zijn haren over zijn schouders zwiepten, schitterend in het zonlicht. Haar hart bleef in haar keel steken. Dat was nog voor hij haar aankeek met die blik – een combinatie van aanmoediging, bezorgdheid en uitdaging die haar nieuwe wilskracht gaf.

Ze besefte opeens dat de duivel er zo uit moest zien. Om zonder moeite te verleiden, om tot in de eeuwigheid te onderwerpen, om een vrouw 66





allerlei zondigs te laten doen, zonder berouw. Om een vrouw te laten geloven dat haar ziel een onbeduidende accessoire was.

Waarschijnlijk was ze van vermoeidheid aan het hallucineren.

Misschien moest ze om een korte pauze vragen voor ze in elkaar zakte.

Het probleem was dat ze wel moe was, maar nog niet uitgeput. Wat betekende dat deze gedachten gewoon uit haar heldere geest voortkwamen.

Ze rukte haar blik los van zijn hypnotiserende bewegingen en richtte haar aandacht op de subtiele en toch intense veranderingen die elke paar kilometer in dit ontzagwekkende barre terrein optraden. Deze plek mocht dan een nachtmerrie zijn voor trekkers, het was een droom voor geologen, kunstenaars en natuurliefhebbers.

Er was zoveel om van te genieten. Het landschap ging van prachtige zandduinen over in uitgestrekte kiezelvlakten, kronkelende droge beddingen van meren en stroompjes en dan weer in zandduinen. Ook de hemel veranderde van een onpeilbare inktzwarte koepel in een met wolken doorstreept inferno en na de opkomst van de verzengende zon in een verblindende azuurblauwe leegte.

Terwijl de hitte en het licht steeds feller werden, was ze dankbaar voor de zonnebril – het enige onbeschadigde exemplaar dat hij haar had opgedrongen – en de katoenen doek waarvan hij een hoofdbedekking voor haar had geknoopt.

Precies om tien uur stopte hij.

Al wilde ze niets liever dan gaan zitten om nooit meer op te staan, zei ze schor: ‘Ik kan nog wel even doorgaan.’

Hij schudde zijn hoofd, deed zijn rugzak af en liet het tuig van zijn schouders vallen. ‘Dat is niet verstandig. Dan moet je straks alleen maar langer rusten, of kun je helemaal niet meer verder.’

‘Jij hebt een schotwond. En ik ben er door mijn werk aan gewend de hele dag op de been te zijn.’

Onvermurwbaar glimlachend pakte hij haar rugzak. ‘Wat je de afgelopen twaalf uur hebt doorstaan is te vergelijken met vier slopende werkdagen.’ Voor ze kon protesteren, zei hij beslist: ‘Maar omdat je je uit principe niet laat verzorgen, kun je me helpen de tent op te zetten.’

67





Met tegenzin knikte ze. Ze wilde dolgraag rusten, maar ze wilde deze trektocht ook zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Het was meteen duidelijk waarom hij haar de tent liet opzetten. Het was een fluitje van een cent. Zodra ze het ding had uitgepakt, sprong het vanzelf in vorm.

Nadat hij eten en drinken voor een paar uur had verzameld, gingen ze de tent binnen. Ze was onder de indruk. De tent was groot genoeg voor een man of tien. Hij kon er rechtop in staan. De zandkleurige stof was stevig en koel en de vloer was helemaal geïsoleerd. De tent was potdicht zodra de rits was gesloten en de ventilatie was vernuftig.

Toch was het nog heet. Te heet. Het grootste deel van die hitte kwam van de smeulende spetter naast haar.

Ze dronk een paar grote slokken water en keek op. Hij staarde naar haar met ogen vol vuur.

‘Trek je kleren uit.’

Zijn diepe stem zond een schokgolf door haar lijf en ze kreeg het nog warmer.

Hij liet haar blik los en sloeg zijn ogen neer. ‘Allemaal,’ fluisterde hij.

Ze keek hem sprakeloos aan. Dit was wel het laatste wat ze…

Een mondhoek ging even omhoog in een wrede grijns, maar meteen zei hij ernstig: ‘Anders zweet je liters vocht uit dat we niet kunnen vervangen.’

O. Natuurlijk. Bijtend op haar onderlip onderdrukte ze de paniekerige opwinding die zich van haar meester had gemaakt.

Normaal gesproken had ze in haar slipje gestaan. Maar omdat ze mannenkleren droeg, had ze ook een mannenonderbroek aan. Ze wist niet wat ze erger vond: dat hij haar topless zou zien, of dat hij zou zien hoe belachelijk ze eruitzag in een boxershort.

Al was dat geen reden om uitdroging te riskeren.

Ze knikte met een beverig zuchtje. ‘Ga jij je nog omdraaien?’

Hij keek haar gespeeld onschuldig aan. ‘Waarom?’

Doodkalm begon hij de weinige kleren die hij nog aanhad, uit te trekken. Hij begon met zijn laarzen en kwam weer overeind om de sluiting van zijn broek los te maken.