Het was duidelijk dat ze uit ervaring sprak. Omdat ik niet wist wat ik moest zeggen, liet ik me weer leiden door mijn instinct. ‘Ik hoop dat ze een andere manier vindt om het gewicht te dragen en de roest op afstand te houden. Het zou toch zonde zijn als ze haar leven leeft als een lege huls, terwijl ze een partner heeft en nog een kind om voor te zorgen.’
De dokter ontwaakte uit haar trance. ‘Dat is wel waar, maar zo eenvoudig is het niet. Je moet je hart zien te overtuigen, en dat is erg lastig. Ga nu maar wat slapen, Ella.’
Ik deed wat de dokter had gezegd en sliep acht uur achter elkaar. Omdat ik me alweer bijna normaal voelde, at ik een grote portie van de stoofpot met drie soorten bonen die Lamont had klaargemaakt. Ze had de beschikking over dezelfde ingrediënten als de sloven, maar wat ze ervan maakte smaakte toch beter.
Nadat ik nog een preek had gekregen dat ik voorzichtig moest zijn, klom ik in de schacht boven niveau drie. Deze krappe buis voelde veilig en benauwend tegelijk. Even voelde ik paniek, iets wat ik niet eerder had meegemaakt. Ik negeerde de vloedgolf van twijfels en angsten die me overspoelde. Het was net als tijdens die operatie. Als ik te veel stilstond bij wat we van plan waren, zou ik onderuit gaan.
De tocht naar Logans barak duurde twee keer zo lang als normaal. Mijn bewegingen waren traag, en mijn spieren protesteerden omdat ze al zo’n tijd niet gebruikt waren. Om de paar minuten stopte ik om te luisteren en te kijken of ik ergens een RATT zag. Het mechanische geklik van hun metalen wieltjes weerkaatste door de buizen, en ik slaagde erin twee van die apparaten te ontwijken.
Logan wachtte me op bij de ventilatieschacht vlak bij zijn brits.
‘Hoe zit het met die Opper Cop die je in de gaten houdt?’ vroeg ik.
‘Die denkt dat ik slaap,’ zei Logan, terwijl hij zichzelf de buis in wurmde.
Ik leidde hem naar Domotors kamer. Het was meer dan honderd uur geleden dat ik daar was geweest, en ik hoopte maar dat alles in orde was.
Het bleke gezicht van Domotor, die onderuit gezakt op de bank zat, klaarde een beetje op toen hij me na Logan uit de buis zag glijden.
‘Waar was je? Wat is er aan de hand?’ vroeg hij. ‘Ik ben in alle staten zo langzamerhand. Ik schrik van elk geluidje.’
De donkere kringen onder zijn ogen werden benadrukt door zijn bleke huid. Zijn ongekamde haren hingen in vettige slierten om zijn hoofd en zijn lichaam wasemde een onaangename geur uit.
Domotor zag me mijn neus rimpelen. ‘Ik wilde niet onder de douche gepakt worden,’ legde hij uit. ‘Ik heb nog wel een beetje trots.’
‘Maak je geen zorgen, je wordt niet gepakt,’ zei Logan. ‘Ik heb je spoor in de computer net op tijd gewist.’ Hij liep naar de computer en trok een stoel dicht bij het toetsenbord. ‘Trella, wat zijn de wachtwoorden?’
Even begreep ik niet dat hij het tegen mij had, en dus gaf ik geen antwoord.
‘De wachtwoorden?’
Alsof ik uit een droom ontwaakte, schudde ik mijn hoofd om de mist te verdrijven en noemde de antwoorden die we hadden gevonden. ‘Er zijn er nog een paar onbeantwoord, maar nu hebben we tenminste al wat informatie.’
‘En die vraag met de tanden?’ vroeg Logan.
‘Eenenveertig.’
‘Ik zal eerst die andere antwoorden intypen en kijken wat er gebeurt.’
Domotor worstelde zich in zijn stoel en rolde naar de computer om te kijken wat Logan deed. De beelden en getallen op het scherm zeiden me niets. Ik vertrouwde erop dat Logan de benodigde gegevens tevoorschijn kon toveren en ging naar de keuken om Domotors voedselvoorraad te checken. Dat was niet veel meer. Hij had meer nodig, en snel ook. Maar nu er zoveel RATT’s waren, betwijfelde ik of de keukensloven het zouden aandurven om nog een keer voedsel klaar te zetten in de schacht.
Misschien kon ik zelf wat uit de voorraadkast pakken als iedereen bij de bijeenkomst van het honderdste uur was. Maar toen herinnerde ik me dat ik dan óf in hoofdcommandant Karla’s cel zat óf misschien zelfs Buiten zou zijn. Het bleef een vreemd idee dat ik heel ergens anders zou kunnen zijn. Het was iets ongrijpbaars, ik kon het nergens mee vergelijken, me er niets bij voorstellen. Voor mij was Buiten net als Binnen, maar dan zonder Opper Cops en met meer ruimte.
Ik was van plan om in uur zevenennegentig Riley op te zoeken en het openen van de Poort te coördineren. Maar eerst moest ik de Poort blootleggen.
Nadat ik zo goed mogelijk Domotors badkamer en slaapkamer had schoongemaakt, voegde ik me bij de anderen. Logan zat met glimmende ogen over het toetsenbord gebogen, en zelfs Domotor leek enthousiast. Ze draaiden zich naar me toe met twee identieke grijnzen.
‘Wat?’
‘We weten het,’ zei Logan.
‘Buiten. Kijk.’ Domotor wees naar het scherm.