‘Sommige wel, denk ik. Maar we zijn hier boven. Jullie hebben families.’
Nu ze begreep wat ik bedoelde, verzachtten haar scherpe trekken zich even, waarna haar verdrietige frons het weer overnam. ‘Ja, we hebben families. Maar hierboven is de regel dat je per stel maar één kind mag hebben. We hebben niet genoeg ruimte voor nog meer mensen, dus als een stel per ongeluk toch nog een baby krijgt, wordt het kind naar de onderste niveaus gestuurd.’
Die onverwachte informatie drong maar langzaam tot me door. Had ze nou net gezegd dat het kind dan naar de onderste niveaus moest om sloof te worden?
De dokter vertelde verder. ‘Die vrouw is zo van slag omdat het haar tweede baby is en het kind naar een zorgeenheid in de onderste niveaus wordt gestuurd.’
Hoofdstuk 19
Toen ik het eindelijk begreep, kwam de informatie van de dokter aan als een mokerslag die al mijn overtuigingen aan stukken sloeg. ‘Mogen oppers maar één kind?’ Dit merkwaardige concept kon er bij mij eenvoudigweg niet in.
‘Ja. We hebben maar weinig ruimte, dus hebben de Trava’s die wet ingevoerd.’ De dokter keek me bezorgd aan.
Misschien moest ik haar informatie eerst in behapbare stukjes opdelen. ‘Je had het erover dat zo’n stel per ongeluk nog een kind krijgt. Hoe kun je nou per ongeluk zwanger worden? Als je seks hebt, weet je toch dat je een baby krijgt?’
‘We hebben voorbehoedsmiddelen, Ella. De vrouwen kunnen kiezen of ze een baby krijgen of niet. Omdat je zo geschokt bent, vermoed ik dat de sloven die optie niet hebben.’
Haar onthulling klonk heel logisch, maar was tegelijk volkomen onbegrijpelijk. Mijn geest worstelde ermee. Het verklaarde waarom Riley zijn broer maar één keer had gezien en het betekende misschien ook dat mijn moeder me niet in de steek had gelaten. Misschien was ik wel een tweede of derde kind geweest – wat een verbijsterende gedachte! Eindelijk begreep ik Domotors opmerking over mijn blauwe ogen.
‘En die druppels?’ vroeg ik.
‘Druppels?’
‘In de ogen van de baby.’
‘O. Die zijn om de kleur te veranderen, zodat de baby’s niet opvallen tussen de sloven en niet gepest worden omdat ze anders zijn.’
Dat werkte dan toch niet altijd. Ik dacht na over die voorbehoedsmiddelen. Waarom kregen de sloven die niet? Het werd op de onderste niveaus met het uur voller, dus waarom werd het aantal kinderen dan niet beperkt?
‘Ella, gaat het wel?’ Dokter Lamont kwam naast me staan. Ze legde een koele hand op mijn voorhoofd. ‘Je ziet opeens helemaal bleek. Neem nog maar een slokje.’
Ik klokte de drank naar binnen en verwelkomde het brandende spoor dat de vloeistof door mijn keel trok. Ik vroeg Lamont waarom de sloven geen voorbehoedsmiddelen kregen.
‘Eerlijk gezegd ben ik daar ook verbaasd over. De oppers hebben altijd aangenomen dat de sloven niet om hun kinderen geven. Dat ze steeds maar baby’s blijven baren omdat ze er zelf niet voor hoeven te zorgen. Eigenlijk dachten we dat het jullie eigen schuld was dat het op de onderste niveaus zo overvol is.’ Ze ging weer zitten. ‘Interessant dat sommige zaken niet worden genoemd in ons computersysteem. Of worden gewist.’
Ik dacht na over het gebrek aan kennis aan beide kanten. Als resultaat waren er twee groepen mensen die elkaar wantrouwden, en dat was natuurlijk ideaal als je wilde voorkomen dat ze zich verenigden. Weer dwaalden mijn gedachten af naar de vraag waarom ze het aantal sloven zo lieten uitdijen.
Wij deden het rotwerk, maar zelfs met geboortebeperking zouden er genoeg sloven zijn om al die klussen te doen. Een andere theorie diende zich aan. ‘Zijn die voorbehoedsmiddelen moeilijk te maken? Of zijn ze schaars?’
‘Niet echt. Ze worden gemaakt in Hydrocultuur. Je hoeft het alleen in te nemen als je van plan bent om intiem te zijn.’ Ze gaf een rukje met haar hoofd, alsof haar opeens iets te binnen schoot. ‘Je leek je niet veel zorgen te maken over je beschadigde eierstok. Is dat omdat je geen kinderen wilt?’
‘Ja. Ik ben niet van plan intiem te worden met iemand. Want ik wil niet dat dat van net…’ Ik gebaarde naar de ziekenboeg. ‘…mij overkomt. Of mijn kind.’
We bespraken diverse redenen die de Trava’s konden hebben om toe te laten dat het aantal sloven zo toenam, maar een logische verklaring vonden we niet.
‘Ik zal het hoofdcommandant Karla eens vragen, de volgende keer dat ik haar zie,’ zei ik voor de grap.
Dokter Lamont leek te bevriezen. ‘Als die vrouw gewond zou raken, zou ik haar leven niet redden. Sterker nog, ik zou haar met alle genoegen zelf aan de Hakmolen voeren.’ Ze stond op en liep de kamer uit, met de mededeling dat ze bij haar patiënten moest kijken.