‘Nog niet. Nog even volhouden.’
Dokter Lamont onderzocht de patiënt, en ik hield haar hand vast. Af en toe kneep ze zo hard dat ik dacht dat ze mijn botten zou breken. Die vermorzelende greep kwam elke minuut en werd begeleid door luid gejammer.
‘Weeën,’ zei de dokter. ‘Druk eens op die knop.’
Ze wees naar de wand, en ik maakte mijn hand net lang genoeg los om te doen wat ze vroeg.
‘Nu gaan we opereren.’ Lamont drukte een voetpedaal in, en opeens had de tafel wielen.
We rolden hem de operatiekamer in.
‘Heb je niet nog meer hulp nodig?’ vroeg ik.
‘Daarvoor was die knop. Als het goed is, komt hij zo.’ Ze begon allerlei instructies af te ratelen, waardoor ik geen tijd meer had om na te denken.
Alles gebeurde in een waas. Er arriveerde nog een opper, en nu waren er twee mensen tegen me aan het schreeuwen. Even later vermengde het gegil van de vrouw zich met het luide gehuil van een pasgeborene. En op de een of andere manier eindigde ik in de onderzoekkamer met een in doeken gewikkelde baby in mijn armen, terwijl de artsen zich bezighielden met de vrouw in de operatiekamer.
Als Cog me zo zou zien, zou hij niet meer bijkomen van het lachen. Gelukkig sliep de baby inmiddels. Al vond ik het ongelooflijk dat ze kon slapen na wat er net was gebeurd om haar eruit te krijgen. De dokter had gezegd dat de placenta het geboortekanaal blokkeerde en dat de vrouw onmiddellijk een keizersnede moest ondergaan.
De baby woog net zoveel als Zippy, mijn kleine schoonmaaktrol. Meer dan ik had verwacht, eigenlijk. Ik keek naar haar kleine gezichtje, me afvragend welke naam de vrouw haar zou geven. Het leek me een enorme verantwoordelijkheid, om een ander mens een naam te geven. In de onderste niveaus leverden de sloven hun baby’s in en gaven de Zorgmoeders hun een naam.
De mannelijke arts kwam de operatiekamer uit terwijl hij zijn bebloede rubber handschoenen afstroopte. ‘Het komt goed met haar. Bedankt voor je hulp.’ Hij kwam naar me toe en bekeek de baby. ‘De moeder wil haar niet zien.’ Hij haalde een klein flesje uit zijn borstzak, draaide er een merkwaardig rubber dopje af en trok een dun glazen buisje uit het flesje. ‘Houd haar stil,’ zei hij, terwijl hij een van de blauwe ogen van de baby opende. Hij kneep in het rubber, en een druppel vloeistof viel in haar oog.
Ze schrok en knipperde met haar oog. Snel druppelde de arts ook haar andere oog en stopte het flesje weer in zijn zak. Toen stak hij zijn armen uit. ‘Geef haar maar.’
Terwijl hij haar in zijn armen nam, opende ze allebei haar ogen en staarde ze me aan met bruine ogen. Mijn mond viel open. Hij had de kleur van haar ogen veranderd! Had Domotor daarop gedoeld, toen hij zei dat ik was geboren met mijn vaders blauwe ogen?
Dokter Lamont rolde de vrouw de operatiekamer uit, en ik hielp haar om de patiënt in een bed te leggen. De vrouw huilde stilletjes. Tranen stroomden over haar slapen, en haar mond was een grimmige streep.
Lamont aaide haar over haar hoofd en kneep in haar hand. ‘Het komt goed. De baby is gezond. Ze redt zich wel.’
Maar niets wat de dokter zei kon het verdriet van de vrouw wegnemen. Toen we teruggingen naar Lamonts kantoor, plofte ze neer in de stoel achter haar bureau en opende een la. Ze haalde een klein glas en een fles met amberkleurige vloeistof tevoorschijn en schonk een drankje in voor zichzelf. Ze dacht even na, pakte nog een glas en schonk ook daar wat in, maar wel minder.
‘Ga zitten, Ella. Je hebt het geweldig gedaan in de operatiekamer.’ Ze duwde het tweede glas naar me toe, terwijl ik tegenover haar ging zitten. ‘De meeste mensen vallen flauw als ze zoveel bloed zien, en de binnenkant van iemands lichaam.’
Ik rook even aan het glas. De damp prikte in mijn ogen. ‘Ik probeerde er verder niet bij na te denken en gewoon de bevelen op te volgen.’
De dokter nipte van haar drankje. Ik volgde haar voorbeeld en spuugde het brandende spul bijna weer uit.
Ze grinnikte. ‘Nooit eerder gedronken?
‘Nee. Mijn vriend wel een keer, vroeger. Maar ik mocht niet proeven.’ Maar goed ook, want dan zou ik het hebben uitgeschreeuwd en daarmee aandacht hebben getrokken.
‘Je moet het leren waarderen. Dat brandende gevoel in je keel en die verdovende warmte in je maag worden een plezierige ervaring.’
Nu ik wist wat me te wachten stond, kon ik de tweede slok doorslikken zonder erin te blijven. De dokter leunde met haar hoofd tegen de stoelleuning en sloot haar ogen.
‘Ik heb wel een vraag,’ zei ik.
Zonder haar ogen te openen hief ze haar glas en liet de vloeistof erin rondwalsen. ‘Zeg het maar.’
‘Waarom is die vrouw zo verdrietig?’
Haar ogen vlogen open, en ze keek me vol ongeloof aan. ‘Weet je dat niet?’ Ze zag mijn verwarring en ging rechtop zitten. ‘Zijn de vrouwen in de onderste niveaus dan niet overstuur als ze hun baby’s weggeven?’